Περιεχόμενα
O Ντέιβιντ Ιρβινγκ είναι ένας από τους πλέον μεταφρασμένους στην Ελλάδα βρετανούς ιστορικούς. Εχει εκδώσει περίπου 30 βιβλία που καλύπτουν κυρίως την περίοδο του Β Δ Παγκοσμίου Πολέμου και θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, για την οποία οι γνώμες διίστανται: άλλοι τον θεωρούν σπουδαίο ιστορικό και άλλοι ερασιτέχνη και φανατικό που είτε διαστρεβλώνει ντοκουμέντα είτε παραθέτει ανύπαρκτα στοιχεία. Πρόσφατα κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας η ογκώδης βιογραφία του για τον Γκαίρινγκ, δεύτερο τη τάξει στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ένα ογκώδες έργο που φθάνει τις σχεδόν 800 σελίδες και καλύπτει τη ζωή του ναζιστή από τη γέννησή του ως την ημέρα της αυτοκτονίας του τον Νοέμβριο του 1946 στη φυλακή μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης.
Μολονότι η βιογραφία αυτή κυκλοφόρησε στα αγγλικά πριν από 20 χρόνια, εξακολουθεί να προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον τόσο όσον αφορά το πλήθος των πληροφοριών που περιέχει όσο και τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο ο Ιρβινγκ συνδυάζει την προσωπική ζωή, τη δημόσια εικόνα και την πολιτική δραστηριότητα του Γκαίρινγκ.
Ο συγγραφέας φιλοτεχνεί το πορτρέτο ενός πεφυσιωμένου και αδίστακτου ηγέτη, ενός μορφινομανούς και ηδονιστή που, μολονότι, όπως όλα τα κορυφαία στελέχη των ναζιστών, υπήρξε αδίστακτος στην εφαρμογή των πλέον απάνθρωπων μεθόδων προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του, στον προσωπικό του βίο ήταν ένας ιδιότροπος αριστοκράτης κοντά στο πρότυπο του παλαιού πρώσου αξιωματικού, φιλότεχνος, φιλόδοξος και μεγαλομανής, ένα τέρας ρομαντικών καταβολών αλλά και απίστευτης σκληρότητας, που η ιδέα την οποία είχε για τον εαυτό του ήταν τέτοια ώστε στο τέλος δεν δίστασε να επιχειρήσει ακόμη και να ανατρέψει τον Χίτλερ.
Ευφυές κάθαρμα
Και εδώ, όπως και στα υπόλοιπα βιβλία του, ο Ιρβινγκ μετά βίας κρύβει την όποια του συμπάθεια για τον Χίτλερ. Για την ασκητική του ζωή, για την ειλικρίνειά του, για την αφοσίωση στους σκοπούς του κτλ., κτλ.
Ο Χίτλερ, κατά τη γνώμη του, δεν ευθυνόταν για κάποια από τα μεγάλα εγκλήματα που του αποδίδονται, λ.χ. δεν ήθελε τον πόλεμο αλλά του τον επέβαλε ο Τσόρτσιλ και φυσικά δεν είχε ιδέα για σχέδιο εξόντωσης των εβραίων.
Ετσι δεν είναι παράξενο που στο βιβλίο του ο Γκαίρινγκ τόσο συχνά παρουσιάζεται ως γελοίος θεατρίνος, σε σημείο μάλιστα που στο τέλος ο αναγνώστης, ο οποίος έχει παρασυρθεί από τη γοητευτική χωρίς αμφιβολία αφήγηση του Ιρβινγκ, να μένει με την εντύπωση ότι για έναν άνθρωπο με τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση του Γκαίρινγκ τα μαζικά εγκλήματα τα οποία διέπραξε θεωρούνται σχεδόν αυτονόητα. Εγκληματικές ενέργειες ενός «ευγενούς» καθάρματος, ενός ευφυέστατου θεατρίνου, ενός ιδιοφυούς της καταστροφής και του θανάτου.
Ετσι περνάει σε δεύτερη μοίρα η ιδεολογία που έθρεψε και διαμόρφωσε τον Γκαίρινγκ και τους συν αυτώ.
Εν τούτοις και δεδομένου ότι τόσο η ναζιστική ιδεολογία όσο και η χιτλερική εποχή έχουν τα τελευταία χρόνια περιγραφεί και αναλυθεί με τέτοια λεπτομέρεια, ίσως και να μη χρειαζόταν να περιληφθούν σε ένα βιβλίο που ήδη είναι εξαιρετικά ογκώδες.
Και ενδέχεται τα νέα στοιχεία που προσκομίζει ο Ιρβινγκ να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού όλα τα υπόλοιπα είναι ήδη γνωστά.
Γνωρίζουμε λ.χ. πως ο Γκαίρινγκ δημιούργησε την Γκεστάπο και κατέστησε ακαταμάχητη, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τη Λουφτφάβε παραβιάζοντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Γνωρίζουμε ακόμη πως δικό του δημιούργημα ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκείνο όμως που δεν γνωρίζαμε ήταν το πόσο σημαντική υπήρξε η συμβολή του στον εξοπλισμό του Φράνκο το 1936 με όπλα τελευταίας τεχνολογίας και ιδιαίτερα με αεροπλάνα, ο ρόλος των οποίων στην έκβαση του ισπανικού εμφυλίου πολέμου απέβη καταλυτικός.
Αυτό που ως το 1946 οι εκτός Γερμανίας γνώριζαν για τον Γκαίρινγκ ήταν ότι αποτελούσε τον δεύτερο ισχυρό άνδρα μετά τον Χίτλερ.
Ο Γκαίρινγκ παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα του και μάλιστα όταν ήταν προφυλακισμένος, τόσο πριν από την έναρξη της Δίκης της Νυρεμβέργης όσο και κατά τη διάρκειά της, δεχόταν χιλιάδες γράμματα συμπαράστασης γερμανών θαυμαστών του.
Ο υπόλοιπος κόσμος ωστόσο έμεινε κατάπληκτος από την παρουσία του στο δικαστήριο, όπου δημιούργησε την εντύπωση πως ήταν πολύ ευφυέστερος και αναμφίβολα εντυπωσιακότερος από τον δημόσιο κατήγορο, πως έπαιζε όλα τα θέματα και τις κατηγορίες στα δάχτυλα και πως έθετε την προσωπικότητά του, την υπόθεση στην οποία είχε ταχθεί και τις πράξεις του πέραν και άνω των κατηγοριών που τον βάραιναν.
Λάτρευε τα λιοντάρια
Στο πεδίο της δημόσιας αντιπαράθεσης βεβαίως ο Γκαίρινγκ απέπνεε πάντοτε μιαν αίσθηση υπεροχής.
Η μόνη φορά που υπέστη προσωπική ήττα ήταν κατά τη διάρκεια της δίκης για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ το 1933 όπου κατατροπώθηκε-«υπέστη εξευτελισμό»γράφει ο Ιρβινγκ- από έναν εκ των κατηγορουμένων, τον Γκιόργκι Ντιμιτρόφ, εκείνον τον μικρόσωμο βούλγαρο κομμουνιστή και ηγετικό στέλεχος της Τρίτης Διεθνούς.
Και όμως αυτός ο«αρχιτέκτονας του θανάτου»,όπως τον αποκαλεί ο συγγραφέας, αυτό το παγόνι με νύχια τίγρης, ήταν ένας δειλός άνθρωπος που έτρεμε με την ιδέα του σωματικού πόνου.
Λάτρευε τα διαμάντια, αφού όπως είχε πει κάποτε στον κοσμηματοπώλη του«πρέπει να ανακατεύεται κανείς με τα μπιχλιμπίδια για να μάθει να παίζει με τους ανθρώπους».
Αγαπούσε τα λιοντάρια και του άρεσε να εμφανίζεται έχοντας δίπλα του το κατοικίδιο λιοντάρι του και να προκαλεί τρόμο στους καλεσμένους του. Ηταν μανιώδης κυνηγός και μάλιστα όποιος αξιωματικός της Λουφτφάβε δεν τα κατάφερνε στο κυνήγι ελάχιστες πιθανότητες είχε να ανέλθει στα ανώτατα κλιμάκια της υπηρεσίας του.
Η σχέση του με το ζωικό βασίλειο και τη φύση υπήρξε παροιμιώδης.«Για μας το δάσος είναι ο καθεδρικός του Θεού»έλεγε με ρομαντικό στόμφο. Τέτοια και άλλα απίστευτα παρόμοια βρίσκει για παράδειγμα κανείς στα κυνηγετικά του ημερολόγια.
Το επιδεικτικό ύφος δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Προτού αυτοκτονήσει στο κελί του το 1946 έγραψε τρία γράμματα: το ένα στη γυναίκα του, το δεύτερο στον ιερέα της φυλακής και το τρίτο στο Συμβούλιο Ελέγχου των Συμμάχων.
Η πρώτη παράγραφος από το τελευταίο χαρακτηρίζει ασφαλώς τον άνδρα:«Θα σας είχα αφήσει να με εκτελέσετε χωρίς περαιτέρω φασαρίες!
Δεν είναι όμως δυνατόν να απαγχονιστεί ο γερμανός Reichsmarschall! Δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι τέτοιο, για το καλό της Γερμανίας. Αλλωστε, δεν έχω ηθική υποχρέωση να σεβαστώ το δίκαιο των εχθρών μου.
Γι΄ αυτόν τον λόγο επέλεξα τον θάνατο του σπουδαίου Αννίβα».
Αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα
Μπορεί κανείς να εμπιστευθεί έναν ιστορικό όπως ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ,οι απόψεις και το έργο του οποίου έχουν αμφισβητηθεί έντονα; Πόσο μάλλον όταν ο ιστορικός αυτός έχει αμφισβητήσει ανοιχτά το Ολοκαύτωμα,δηλαδή την εξόντωση των εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
Ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του Ιρβινγκ είναι ο επίσης γνωστός ιστορικός, που κι αυτός έχει αμφισβητήσει το Ολοκαύτωμα,ο Ερνστ Νόλτε.
Και ο σφοδρότερος πολέμιός του μια φυσιογνωμία της σύγχρονης ιστορικής επιστήμης,ο Τζον Λούκας. Και ωστόσο τα βιβλία που έγραψε ο Ιρβινγκ για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη χιτλερική εποχή περιέχουν πλήθος ντοκουμέντα,είναι γραμμένα με γοητευτικό τρόπο και διαβάζονται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα είναι ότι ο αναγνώστης σε κάποιες περιπτώσεις δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει ποια από τα ντοκουμέντα είναι αληθινά, ποια συνιστούν απλές εικασίες και ποια είναι παραποιημένα.
Ο σερ Τζον Κίγκαν,ωστόσο,ιστορικός μεγάλου διεθνούς κύρους, μολονότι ασκεί αυστηρή κριτική στον Ιρβινγκ για τις απόψεις του περί το Ολοκαύτωμα, του αναγνωρίζει ότι ξέρει περισσότερα από οιονδήποτε άλλον όσον αφορά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από την πλευρά της Γερμανίας.
Ο Ιρβινγκ κατηγορήθηκε συχνά ως αντισημίτης και ρατσιστής.
Το 2006 δικάστηκε στην Αυστρία διότι «υμνούσε το γερμανικό Ναζιστικό Κόμμα», που στη χώρα αυτή συνιστά ποινικό αδίκημα, και καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση. Εμεινε στη φυλακή από τον Φεβρουάριο ως τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς και στη συνέχεια απελάθηκε από την Αυστρία.