Γιάννης Κοτζιάς: Πιστεύω στους νέους ανθρώπους, στα νέα μυαλά, στα ανοικτά μυαλά

Ο Γιάννης Κοτζιάς, διευθύνων σύμβουλος της ναυλομεσιτικής εταιρίας Intermodal Shipbrokers και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Ναυλομεσιτών (HSA) συμμετέχει στη μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα του mononews.gr και απαντά με ποιο τρόπο μπορούμε να ξαναχτίσουμε το brand name της χώρας μας αλλά και πώς μπορούμε να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της απαισιοδοξίας και της απογοήτευσης.

Όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο κ. Κοτζιάς, «Ίσως να πρέπει να γεννηθεί ένας αρχηγός, ένας ηγέτης, ένας άνθρωπος που θα εμπνεύσει και θα μας δώσει ελπίδα ότι μπορούμε να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει έλλειψη ενός ηγέτη, μιας μεγάλης προσωπικότητας που να εμπνεύσει».

• Με ποιο τρόπο μπορούμε να ξαναχτίσουμε το brand name Ελλάδα;

Brand name «Ελλάδα»… Πόσο σωστά το θέτετε..! Τι είναι το brand name της Ελλάδας; Το εμπορικό όνομα της χώρας. Αυτό που πουλάμε, αυτό που μας κάνει να διαφοροποιούμαστε από τον «ανταγωνισμό». Δηλαδή τι πουλάμε εμείς που έχει συγκριτικό πλεονέκτημα από τις άλλες χώρες. Θα επανέλθω σε αυτό, αλλά ας δούμε πρώτα όταν μια εταιρία κάνει branding, δηλαδή λανσάρει προμοτάρει και πουλάει ένα της προϊόν πώς το πράττει? Όλο to marketing που θα φέρει πωλήσεις, γίνεται βάση κάποιου σχεδίου και στρατηγικής.

Εδώ θα ξεκινήσω ή καλύτερα θα εστιάσω.

Ποια Στρατηγική? Ποιο σχέδιο? Ποιο Όραμα έχουμε βάλει ως στόχο?

Όταν ξεκινάς σε μία χώρα που το μόνο που βάζεις ως «selling point» είναι η ιστορία σου, το παρελθόν σου και το πόσο καλός ήσουν κάποτε, αυτό δεν είναι αρκετό να πουλήσει στο σήμερα, πόσο μάλλον στο μέλλον. Πρέπει να δούμε το μέλλον να φανταστούμε πώς θα θέλαμε να είμαστε σε 5 ή σε 10 χρόνια και με βάση το όραμα μας και την φιλοδοξία μας να χτίσουμε ένα σχέδιο το οποίο να είναι «immune», δηλαδή να έχει «ανοσία» στο χρώμα της κάθε δια-κυβέρνησης. Να μην είναι άχρωμο, αλλά γαλανόλευκο, εθνικό, πατριωτικό και να κοιτάζει μπροστά μόνο, το συμφέρον αυτού του πολυταλαιπωρημένου από ίδια συμφέροντα ευλογημένου τόπου μας. Το brand name θα έπρεπε να είναι ήλιος, θάλασσα, φυσική ομορφιά, εξαιρετικό φαγητό, φιλόξενος κόσμος, τουρισμός, αγροτικά προϊόντα, ασφάλεια, η καπατσοσύνη του Έλληνα, το ήπιο κλίμα, η ναυτιλία μας και είμαι σίγουρος και εκατοντάδες άλλα θετικά που θα έπρεπε να τα διαφημίζουμε και να είναι τα selling points του branding μας.

• Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη μάχη για να πάρει η Ελλάδα τη θέση που της αξίζει στο ευρωπαϊκό στερέωμα;

Σίγουρα όχι οι πολιτικοί μας, ή τουλάχιστον όχι οι πολιτικοί του χθες και του σήμερα, με την νοοτροπία που εκ του αποτελέσματος μας απέδειξαν πώς έχουν. Θέλουμε οραματιστές, πατριώτες, ανθρώπους που θα θεωρήσουν ότι στο σύντομο μας πέρασμα από αυτή την ζωή, δεν έχει μόνο σημασία το πόσα λεφτά θα βγάλεις, αλλά τι θα αφήσεις πίσω σου ως έργα, ως πράξεις, ως αποτέλεσμα ολοκληρωμένο και όχι ανολοκλήρωτο.

Πιστεύω στους νέους ανθρώπους, στα νέα μυαλά, στα ανοικτά μυαλά, αυτά χωρίς κόμπλεξ και χωρίς τον φόβο της εργασίας.

Ανθρώπους που σηκώνουν τα μανίκια και δουλεύουν σκληρά. Νέους που έχουν όραμα όπως είπα παραπάνω.

• Πώς μπορεί η Ελλάδα να πείσει όλους όσοι έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια να επιστρέψουν στη χώρα τους;

Δύσκολο ερώτημα. Δύσκολη απόφαση. Ο νέος που έφυγε δεν θα γυρίσει πλέον νέος. Το σωστό θα είναι πώς θα κρατήσουμε τους νέους μας και τα ταλέντα μας εδώ στον τόπο μας.
Μόνο με ευκαιρίες, με ανάπτυξη, με όραμα, με σχέδιο που δεν θα αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι.

Ακόμα αυτό που μας κρατάει πίσω είναι η διχόνοια, το ότι δεν υπάρχει ομοψυχία, ομαδικό πνεύμα. Δυστυχώς ήμαστε μια ράτσα όπου ο ένας δεν νοιάζεται για το συμφέρον του άλλου. Εδώ πρέπει το παράδειγμα να μας δίνεται από την κορυφή. Ξεκινώντας από αυτούς που κατέχουν ηγετικές θέσεις πρέπει να βάζουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδος από τα ατομικά τους συμφέροντα. Δεν νομίζω ότι πέφτω έξω λέγοντας ότι όταν ο Έλληνας δει έναν άλλον Έλληνα να προκόβει, από ζήλια η φθόνο ή μιζέρια θα υποσκάψει τα συμφέροντά του και θα κοιτάξει να τον «χαντακώσει». Θυμηθείτε από την αρχαιότητα, όλο το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνονταν. Όταν μια πόλη-κράτος σημείωνε μεγάλη πρόοδο, προκαλούσε το φθόνο των άλλων πόλεων, οι οποίες συμμαχούσαν για να την καταστρέψουν. Και το κατάφερναν τελικά. Αυτός ήταν ο κανόνας. «Η κατσίκα του γείτονα», που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Χριστόδουλος.

Χρειαζόμαστε ένα σταθερό πολιτικό σκηνικό, σταθερό επιχειρηματικό πλαίσιο που να επιτρέπει σε νέους να πράξουν τα όνειρα τους, σταθερή και ξεκάθαρη φορολογία που να μην σε βάζει σε αμφιβολίες αν θα πρέπει να πας Κύπρο ή στην Βουλγαρία την έδρα και όχι μόνο της επιχείρησης σου, αν θα πρέπει να εμπιστευτείς μια ξένη χώρα περισσότερο από την δίκη σου.

Είχα πάει ταξίδι στην Κύπρο πρόσφατα και είδα με πολύ ευχάριστη έκπληξη ότι κυβερνήσεις άλλαζαν αλλά κάποιοι γενικοί γραμματείς υπουργείων ήταν στην ίδια θέση πέραν των 25 ετών με μοναδικό κριτήριο την ικανότητα τους και την παραγωγικότητα τους. Είπα μέσα μου με μια αίσθηση καλοπροαίρετης ζήλιας… γιατί να είναι τόσο μεθοδικοί και σωστοί οι αδελφοί μας από την Μεγαλόνησο και να μην μπορούμε να το κάνουμε στην Ελλάδα και εμείς;

• Πώς μπορεί να σπάσει ο κύκλος της απαισιοδοξίας και της απογοήτευσης;

Η πολιτική κρίση έφερε την οικονομική κρίση που αυτή με την σειρά της έχει επιφέρει μια δυσκολότερη κρίση και αυτή είναι η κοινωνική κρίση. Η οικονομική κρίση δύσκολα θα αποχωρήσει αν δεν αντιληφθούμε την σημασία να γιατρέψουμε την κοινωνική κρίση πρώτα. Και για να γίνουν όλα αυτά πρέπει «μαγικά» – προσωπικά δεν βλέπω εύκολο τρόπο – να φύγει η απογοήτευση, ο νεγκατιβισμός και η ευκολία που η ψυχολογία και το κουράγιο των συμπατριωτών μας καταρρακώνεται και η δυσκολία στους δύσκολους καιρούς μας, ανεβάσματος της πεσμένης κακής ψυχολογίας.

Ίσως να πρέπει να γεννηθεί ένας αρχηγός, ένας ηγέτης, ένας άνθρωπος που θα εμπνεύσει και θα μας δώσει ελπίδα ότι μπορούμε να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει έλλειψη ενός ηγέτη, μιας μεγάλης προσωπικότητας που να εμπνεύσει.

Σε μια άλλη νότα, θα σας πω κάτι που με στεναχωρούσε πολύ από παιδί όταν κυκλοφορούσα στις γειτονιές ακόμα και της Αθήνας και έβλεπα κτίσματα, μονοκατοικίες, πολυκατοικίες με τα κακάσχημα σκουριασμένα σίδερα στις κολόνες να υπάρχουν ακόμα άκοφτα, οι λεγόμενες «αναμονές» όπως τις έλεγε η πιάτσα. Αυτό στα μάτια μου συμβόλιζε την Ελλάδα της προχειρότητας, της «αρπακόλας», της εύκολης λύσης και της πονηριάς..! Πολλά από αυτά τα σπίτια έπαιρναν άδεια για Χ ορόφους και ως δια μαγείας σε κάποια άλλη χρονική στιγμή και πάντα «νύχτα» οι όροφοι αυξάνονταν… απλά γιατί μπορούσαν. Γιατί και να σε έπιαναν θα ξεμπέρδευες. Αυτό το «έλα μωρέ εγώ είμαι υπεράνω νόμων και έχω τρόπο», αυτό μας έφερε ως εδώ σήμερα.

Γενικά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με νόμους και κανόνες, με ότι αυτό συνεπάγεται ως νοοτροπία και να είμαστε πολίτες ίσοι, οι νόμοι να ισχύουν για όλους… από τους πολιτικούς ως τον τελευταίο Έλληνα και ξένο πολίτη που ζει στο ελληνικό χώμα, αυτό νομίζω είναι μια καλή αρχή για την ανάταξη και την ανοικοδόμηση της ευλογημένης Ελλάδας μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Βασίλης Αποστολόπουλος: Να δώσουμε έξυπνα κίνητρα για όσους θέλουν να επιστρέψουν και να εργαστούν για την χώρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ειρήνη Νταϊφά: «Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα, είναι σαν ένα παιδί χωρίς πιστοποιητικό γέννησης»

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Γιώργος Βερνίκος: “Οι παραγωγικές τάξεις να αποκτήσουμε μία ενιαία θέση σε κρίσιμα θέματα για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας μας”