ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου απέρριψε τις προσφυγές 399 παλιών μετόχων του Οργανισμού, που ζητούσαν να ακυρωθούν ως αντισυνταγματικοί, αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και παράνομοι ο νόμος 4482/2017 για το νέο ρυθμιστικό πλαίσιο των αστικών συγκοινωνιών στη συμπρωτεύουσα και οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις.
Με τέσσερις αποφάσεις της (υπ’ αριθμ. 870 ως 873/2018) που δημοσιεύτηκαν σήμερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι, «ο ΟΑΣΘ αδυνατεί να παράσχει προσηκόντως το μεταφορικό έργο που του ανατέθηκε, λόγω φαινομένων κακής διαχείρισης και άρνησης της διοίκησης και των μετόχων να εφαρμόσουν το κοινοτικό και εθνικό πλαίσιο προμηθειών».
Η εκτέλεση του συγκοινωνιακού έργου κοινής ωφελείας της Θεσσαλονίκης είχε παραχωρηθεί ως αποκλειστικό προνόμιο στον ΟΑΣΘ. Ωστόσο κατά τους συμβούλους Επικρατείας, «η ανάθεση αυτής της δραστηριότητας στον Οργανισμό δεν ήταν αποτέλεσμα της συνταγματικά κατοχυρωμένης, ως ατομικού δικαιώματος, οικονομικής ελευθερίας και ιδιωτικής οικονομικής ελευθερίας από επιχειρήσεις που μπορούσαν να ιδρυθούν ελεύθερα με οποιαδήποτε νομική μορφή προς ενάσκηση του έργου αυτού ως επιχειρηματική δραστηριότητα».
Ορθά, έκρινε η Ολομέλεια του ΣτΕ, υπήρξε η νομοθετική αλλαγή και η ανάθεση του συγκοινωνιακού έργου σε κρατικό Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου καθώς με το νόμο 4482/2017, «αφαιρέθηκε το παραχωρηθέν, δημόσιας φύσεως, προνόμιο της αποκλειστικής εκτέλεσης του έργου αυτού από τον ΟΑΣΘ και της εξαγοράς του τελευταίου από το Δημόσιο, ταυτοχρόνως δε με διατάξεις του ίδιου νόμου ανατέθηκε το συγκοινωνιακό έργο σε κρατικό ΝΠΙΔ, τον ΑΣΥΘ».
Όπως αναφέρουν στο σκεπτικό της απόφασης οι ανώτατοι δικαστές:
«Οι αντιλήψεις του νομοθέτη μεταβλήθηκαν ως προς το καλύτερο για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, για τον τρόπο εκτέλεσης του συγκοινωνιακού έργου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο ήταν αντικείμενο δημόσιας υπηρεσίας».
Το ΣτΕ δεν εξέδωσε απόφαση λόγω αναρμοδιότητας για το σκέλος των προσφυγών που αφορά τη λειτουργία του ΟΑΣΘ κατά την εκτέλεση του μεταβατικού συγκοινωνιακού έργου, κρίνοντας ότι μόνα αρμόδια για να κρίνουν το ζήτημα είναι τα πολιτικά δικαστήρια.