Οι παίκτες του τένις και οι αθλητές της ενόργανης γυμναστικής είναι πάρα πολύ εξοικειωμένοι με την αποτυχία υπό πίεση. Νέα στοιχεία δείχνουν, πως όταν έχουμε μια αποτυχία, ίσως προκύπτει από μια νευρολογική διακοπή, που γίνεται όταν αντιλαμβανόμαστε τους άλλους να μας παρακολουθούν, σύμφωνα με ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Scientific Reports.
Όταν οι άνθρωποι νιώθουν ότι τους παρακολουθούν, ανέφεραν ότι αισθάνονται πιο αγχωμένοι, λέει ο Neil Harrison, ένας νευροψυχίατρος από το Πανεπιστήμιο του Sussex και συν-συγγραφέας του άρθρου. Από τη στιγμή, που νιώθουν πιο νευρικοί, τείνουν να υπερβάλλουν περισσότερο από το φυσιολογικό στις λεπτότερες κινήσεις των μυών τους. «Οι κινητικές επιδεξιότητές τους, πιθανώς εμποδίζονται, ενώ παρακολουθούνται, το οποίο οδηγεί σε λάθη, που κανονικά δεν θα έκαναν ποτέ» είπε στο Quartz.
Ο Harrison και η ομάδα του ζήτησαν από τους εθελοντές να κρατήσουν μια μικρή μπάλα με ένα διαρκές μικρό βαθμό πίεσης. Για να μετρηθεί πως η παρουσία ενός κοινού επηρεάζει το άγχος, οι ερευνητές έδειξαν στους συμμετέχοντες είτε μαγνητοσκοπημένα πλάνα από τους επιστήμονες, που παρακολουθούσαν τους συμμετέχοντες, είτε πλάνα από αυτούς, κοιτώντας κάποιον άλλο. Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν πιο νευρικοί όταν νόμιζαν ότι τους παρακολουθούν και έπιαναν την μπάλα όλο και πιο δυνατά.
Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν την ίδια εργασία σε ένα fMRI, το οποίο έδειξε στους ερευνητές, τη ροή του αίματος στον εγκέφαλό τους. Ενώ οι συμμετέχοντες ένιωσαν ότι τους παρακολουθούν, ένα μέρος του εγκεφάλου τους, που συνδέεται με την κοινωνική δραστηριότητα, έγινε πιο ενεργό. Ταυτόχρονα, μια περιοχή, που σχετίζεται με την κίνηση των μυών, είχε λιγότερη δραστηριότητα. Επίσης, η σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο περιοχών μειώθηκε. Ήταν σε εκείνες τις συνθήκες, που οι συμμετέχοντες έπιαναν την μπάλα πιο σφιχτά. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όταν μας παρακολουθούν δημιουργείται μια νευρολογική σύγχυση «μεταξύ των δικών μας στοχευμένων κινήσεων και των αντιληπτών στόχων των άλλων, που θα μπορούσε τελικά να διαταράξει την απόδοση της κίνησης».
Ο Harrison συγκρίνει τις εργασίες, που ολοκλήρωσαν οι συμμετέχοντες με άλλες εργασίες που αφορούν τις λεπτές κινήσεις, όπως είναι το τένις, η ενόργανη γυμναστική, ή ακόμη και ένα μουσικό όργανο, όπως το πιάνο. Ενώ παρακολουθείστε από ένα κοινό, «νιώθετε ένα γενικό τέντωμα των μυών στο χέρι, που μπορεί πραγματικά να επηρεάσει αρνητικά την παρουσίαση ενός πολύπλοκου κομματιού», λέει ο Harrison. Με εργασίες, που απαιτούν λιγότερο επιδέξιο συντονισμό των κινήσεων, όπως το τρέξιμο ή άρση βαρών, οι αθλητές είναι πιθανό να τα πάνε καλύτερα όταν αισθάνονται οι άλλοι τους παρακολουθούν. Αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας θεμελιώδους αρχής, που ονομάζεται «κοινωνική αρωγή» – όταν έχουμε ένα κοινό, ίσως προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την επίδοσή μας υποσυνείδητα. Είναι το αντίθετο του άγχους απόδοσης.
Η πραγματικότητα είναι ότι, οι αθλητές και οι μουσικοί δεν μπορεί να γλυτώσουν από τους θεατές. Ο Harrison λέει ότι οι συνάδελφοί του συνιστούν την εκπαίδευση μπροστά από ένα φιλικό κοινό, όπως τα αγαπημένα πρόσωπα και η οικογένεια. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβάλει στη βελτίωση της σύνδεσης, μεταξύ των δύο περιοχών του εγκεφάλου, η οποία ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει σε λιγότερα λάθη. «Το άγχος απόδοσης μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους σε όλο το φάσμα της εξειδίκευσης, από τους ερασιτέχνες μέχρι τους επαγγελματίες. Μερικοί από τους πιο εξαιρετικούς επαγγελματίες φαίνεται να είναι σε καλύτερη θέση να διαχειριστούν τις επιπτώσεις της δημόσιας έκθεσης, ίσως λόγω των προπονήσεων και των εμπειριών», είπε σε ένα email.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
http://www.mononews.gr/dite-ti-efage-prin-chriso-metalio-o-petrounias/67587
