Την πρώτη τους δημόσια εμφάνιση έκαναν σήμερα τα 12 παιδιά και ο προπονητής που διασώθηκαν από το σπήλαιο στην Ταϊλάνδη, παραχωρώντας συνέντευξη Τύπου στους δημοσιογράφους αφού πήραν το πρωί εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Φορώντας τις στολές των «Αγριόχοιρων», της ομάδας ποδοσφαίρου στην οποία ανήκουν, τα παιδιά και ο προπονητής εμφανίστηκαν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τη συνέντευξη Τύπου, οι ερωτήσεις της οποίας είχαν ήδη υποβληθεί προς έγκριση στις ταϊλανδικές αρχές.

Υπενθυμίζεται ότι τα παιδιά και ο προπονητής είχαν εγκλωβιστεί σε σπήλαιο στην Ταϊλάνδη στις 23 Ιουνίου, όταν αποφάσισαν να πάνε εκδρομή μετά την προπόνηση. Τα ίχνη τους είχαν χαθεί έως τις 2 Ιουλίου, όταν τους βρήκαν Βρετανοί δύτες και άρχισε ο αγώνας δρόμου για την επικίνδυνη επιχείρηση διάσωσης, στην οποία έχασε τη ζωή του ο βετεράνος δύτης Σαμάν Κουνάν.

 

Όπως αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, τα περισσότερα από τα 12 παιδιά που εγκλωβίστηκαν στο σπήλαιο ήξεραν κολύμπι, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο. Αυτό αποκάλυψε ο 25χρονος προπονητής τους, ο άνθρωπος που για πολλούς ήταν εκείνος που τα κράτησε ζωντανά μέχρι να τους βρουν οι δύτες.

Ο 25χρονος Εκαπόλ Τσανταουόνγκ, προπονητής των παιδιών

«Η  δύναμη ή αντίθετα η αδυναμία των παιδιών δεν καθόρισε τη σειρά με την οποία βγήκαν από το σπήλαιο τα 12 παιδιά», είπε ο προπονητής. Ο 25χρονος αποκάλυψε επίσης ότι τα παιδιά θα χειροτονηθούν βουδιστές μοναχοί στη μνήμη του πρώην δύτη της Επίλεκτης Μονάδας SEAL του Ναυτικού της Ταϊλάνδης, ο οποίος έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της επιχείρησης διάσωσης.

Ο 14χρονος Αντούλ Σαμ-Ον ήταν το αγόρι που συνέβαλε τα μέγιστα στη συνεννόηση των παιδιών με τους διασώστες τους. Ήταν εκείνος που γνώριζε αγγλικά και μπορούσε να μεταφέρει όσα ήθελαν να πουν οι συμπαίκτες του. Ο Αντούλ μόλις στα επτά του χρόνια έγινε μετανάστης, αφήνοντας την οικογένειά του στη Μιανμάρ για να βρει καλύτερη εκπαίδευση στην Ταϊλάνδη.

«Φοβόμουν ότι δεν θα επέστρεφα στο σπίτι μου, ότι θα με μάλωνε η μητέρα μου», είπε ένα άλλο παιδί. «Πίναμε νερό μόνο από τους σταλακτίτες», είπε από την πλευρά του ο 15χρονος Πορντσάι Καμλουάν, διευκρινίζοντας ότι επί εννέα ημέρες τα παιδιά και ο προπονητής τους δεν έτρωγαν τίποτα και έπιναν το νερό της βροχής.

“Όλα τα παιδιά συμφώνησαν να μπούμε στην σπηλιά. Δεν είχαμε ξαναπάει, αλλά είχαμε δει φωτογραφίες στο Facebook. Είναι λάθος αυτό που ακούστηκε πως μπήκαμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Nite. Κάποια στιγμή, ενώ ήμασταν μέσα είδαμε νερό να έρχεται προς το μέρος μας. Σκεφτήκαμε να φύγουμε.

Τότε καταλάβαμε πως έχουμε παγιδευτεί. Έπρεπε να κολυμπήσουμε. Όλοι ξέρουμε να κολυμπάμε. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν ξέρουμε, γιατί στις προπονήσεις μετά το ποδόσφαιρο κάνουμε κολύμβηση“.

Η επόμενη ερώτηση ήταν “πώς αισθανθήκατε όταν είδατε τους Βρετανούς δύτες;”. Ο Dul απάντησε ότι “ακούσαμε κάποιον να μιλά, αλλά δεν πιστεύαμε πως υπήρχε άνθρωπος κοντά μας. Ο Mick που είχε το φακό, πλησίασε στους δύτες. Τους είπαμε “γεια σας”. Εκπλαγήκαμε που δεν ήταν Ταϊλανδοί. Αισθανθήκαμε πως έχει γίνει θαύμα. Μας ρώτησαν πώς είμαστε. Τους απάντησα “μια χαρά”. Με ρώτησαν πόσοι είμαστε στη σπηλιά και όταν τους είπα 13, σχολίασαν “εξαιρετικά“. Ο προπονητής εξήγησε πως ζήτησε από τον Dul να κάνει τη μετάφραση, γιατί ξέρει αγγλικά. “Μετά μας είπε να έχουμε υπομονή”.

Όλοι σοκαρίστηκαν όταν έμαθαν για τον θάνατο του Saman Kunan. “Νιώσαμε ένοχοι”, εξήγησε ο προπονητής.

Πώς αποφάσισαν ποιοι θα φύγουν πρώτοι; “Δεν υπήρχε ένταση. Σύμφωνα με τον γιατρό, όλα τα αγόρια είχαν την ίδια δύναμη. Οπότε βγήκαν όσοι είπαν πως θέλουν να βγουν πρώτοι.“

Ο προπονητής τους εξήγησε ότι “πολλά παιδιά πίστευαν πως υπάρχει διέξοδος και προσπάθησαν να κινηθούν προς το πίσω μέρος της σπηλιάς. Ακούγαμε να πέφτει νερό, ενόσω περιμέναμε να μας σώσουν. Έφτασε στα 3 μέτρα. Δεν ακούγαμε τη βροχή που έπεφτε. Ένα παιδί φώναξε “χαθήκαμε;”. Τους είπα “όχι” και ότι θα μπορούσαμε να βγούμε με τα σκοινιά. Μόλις καταλάβαμε τι έχει γίνει, ένα παιδί μου είπε πως σκεφτόταν τη μητέρα του. Άλλο σκεφτόταν τα μαθήματα του.

Κάποιοι προσπάθησαν να σκάψουν, να κάνουν κάτι για να βρουν ένα ασφαλές μέρος. Πίναμε νερό από αυτό που μαζευόταν στα σημεία που είχαμε σκάψει. Η σπηλιά ήταν καθαρή και προσπαθούσα να διατηρώ την αισιοδοξία τους. Τους έλεγα να μη φοβούνται. Πιστεύαμε πως η στάθμη του νερού θα “πέσει” και κάποιος θα μας σώσει“.