Τέμπη: Συγκλονίζει η Ντίνα Μαγδαλιανίδη – «Σερνόμουν για να μην πεθάνω, άκουγα φωνές να αργοσβήνουν»

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την τραγωδία στα Τέμπη που στοίχησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους

Μιλώντας στο MEGA η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης.

«Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδίου μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» είπε αρχικά η νεαρή κοπέλα.

«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πως θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» συνέχισε προσθέτοντας ότι «αυτό που σκέφτηκα ήταν “την ευκαιρία αυτή Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις“».

Συνεχίζοντας την αφήγησή της για τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση των τρένων η κοπέλα είπε ότι «σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κάταγμα στον αυχένα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».

«Βγαίνω πάρα πολύ σπάνια. Νιώθω φόνο να είμαι δίπλα σε κόσμο. Νιώθω φόβο και μόνο να είμαι μέσα στο αμάξι. Μου έρχονται συνέχεια στιγμές. Δεν κοιμάμαι, παίρνω φάρμακα και για τον ύπνο. Δεν κοιμόμουν για καιρό και τώρα παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες που ακόμη υπάρχουν. Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει λίγο πριν το ατύχημα και βλέπω επίσης την πτώση μου, την πτώση από το τρένο. Το πώς έπεσα, το πώς σύρθηκα, συνέχεια αυτό βλέπω και ότι καίγομαι. Βλέπω κάτι όνειρα στα οποία δεν υπάρχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου», είπε και συνέχισε:

«Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμη ένα χρόνο περίπου, οπότε με στενοχωρεί. Με στενοχωρεί να παλεύω να περπατήσω. Μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται μπροστά μου, αυτό δεν είναι τίποτα. Και ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να συνεχίζω να ζω και κάθε μέρα να είμαι με έναν πόνο και με το να με πληγώνει η κατάσταση να πληγώνω και τους δικούς μου που με βλέπουν να ουρλιάζω, να παθαίνω κρίσεις κτλ.»

«Αλλά σκεφτόμουν ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Και γενικότερα και άλλους ανθρώπους που έχουν περάσει δύσκολα. Δεν είναι ότι μου δίνει κάποιο κουράγιο, αλλά λέω εντάξει “εσύ Ντίνα πρέπει να είσαι δυνατή, να μην παραπονιέσαι γιατί εσύ και σώθηκες και έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή σου”. Άλλοι οι ελπίδες τους πέθαναν εκείνη τη μέρα», κατέληξε.

Διαβάστε επίσης:

Οφείλουμε στα παιδιά μας να μην ξεχάσουμε την τραγωδία στα Τέμπη

Τέμπη ώρα μηδέν: Ενα χρόνο μετά ζητείται… δικαίωση

Τραγωδία στα Τέμπη: Στη διάθεση των μελών της Εξεταστικής το υλικό της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας όταν παραληφθεί