Η Ρούλα Μητροπούλου, η «σιδηρά κυρία» των ελληνικών εκδόσεων και διευθύντρια ιστορικών περιοδικών, πέθανε σε ηλικία 86 ετών την Πέμπτη. Η Ρούλα Μητροπούλου έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην ελληνική δημοσιογραφία και χαρακτηρίστηκε ως η «Ελληνίδα Anna WIntour».

Η Ρούλα Μητροπούλου είχε γεννηθεί στις 10 Αυγούστου 1937. Ηταν απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ξεκίνησε τη δημοσιογραφική της καριέρα στο περιοδικό «Γυναίκα» των εκδόσεων Τερζόπουλου, του οποίου υπήρξε αρχισυντάκτρια.

1

Στη συνέχεια εργάστηκε στον ΔΟΛ, όπου έγινε διευθύντρια του περιοδικού «Ταχυδρόμος» και ακολούθως εκδότρια και «ψυχή» του «Marie Claire» από την αρχή της κυκλοφορίας του, εμπνέοντας πολλές δημοσιογράφους συναδέλφους της, πριν γίνει εκδότρια όλων των περιοδικών του δημοσιογραφικού οργανισμού.

Ο σύζυγός της, ο φωτογράφος Αγγελος Δημητριάδης, απεβίωσε τον Μάρτιο.

Η Μητροπούλου υπήρξε γυναίκα πρότυπο στη δημοσιογραφία και τα κείμενα της ξεχώριζαν πάντα για την τόλμη και την αντισυμβατικότητά τους.

«Όσο ήμουν στη Γυναίκα θυμάμαι τρείς αρχισυντάκτες, την Ειρήνη Μπουζάλη, τη Μαριάννα Μουτζουρίδου και τον  Δημήτρη Κατσίμη. Η Μπουζάλη, ευγενική και ήρεμη, είχε την εμπιστοσύνη του Τερζόπουλου, η Μουτζουρίδου ήταν πολύ δυναμική και ο Κατσίμης είχε εντυπωσιάσει τον Τερζόπουλο με την εμφάνιση και τα πούρα του. Ο καθένας με τον τρόπο του συνέτεινε στην επιτυχία της Γυναίκας την συγκεκριμένη εποχή της θητείας του» θυμάται η δημοσιογράφος Όλγα Λαοπόδη – Iωάννου στο μπλογκ της (olgaioannou.wordpress.com) και συνεχίζει:

«Από τη σύνταξη της Γυναίκας πέρασαν πολλοί συντάκτες και κυρίως συντάκτριες που αργότερα εξελίχθηκαν στον χώρο. Η Ρούλα Μητροπούλου (την συνάντησα αργότερα ως εκδότρια στον ΔΟΛ), η Φανή Πετραλιά και η Όλγα Μπακομάρου, που εγκατέλειψαν τα περιοδικά για τις εφημερίδες, η Κατερίνα Δασκαλάκη, διευθύντρια αργότερα της Μεσημβρινής και ευρωβουλευτίνα, η Μάρω Κυριακού, η Βεατρίκη Σπηλιάδη, μετέπειτα τεχνοκριτικός στην Ελευθεροτυπία, η Σόνια Ζαχαράτου, ο Μανώλης Φουρτούνης, ο Παναγιώτης Βενάρδος, η Αλίκη Ξένου-Βενάρδου, η Μόσχα Ξύδη, η Ολυμπία Εξάρχου (η οποία το 1965 εξέδωσε το περιοδικό Μόδα), η Ερριέτα Μαυρουδή, που μεταπήδησε με επιτυχία στη διαφήμιση, η  Λιάνα Ελευθερουδάκη (καθόταν στο «θρανίο» ακριβώς πίσω μου) που ανέλαβε  αργότερα τη διεύθυνση σύνταξης του περιοδικού και συνέτεινε στην αλλαγή του ύφους του με θέματα κοινωνικά και πολιτιστικά».

Ενα κείμενό της στον «Ταχυδρόμο» στις 11 Δεκεμβρίου του 1975 είναι χαρακτηριστικό για την προσωπικότητά της.

«Και ξαφνικά όλα γέμισαν “ρομαντικό” έρωτα, όπου το αγόρι τρέχει να συναντήσει το κορίτσι, πέφτει στην αγκαλιά του με τις αγνότερες προθέσεις και στο τέλος παντρεύονται, για να ζήσουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα…

(…)

»Είναι γεγονός πως τα αισθηματικά μυθιστορήματα πουλιούνται κατά εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Στην Αμερική κάθε λεπτό αγοράζονται δύο βιβλία του είδους αυτού.

»Οι συγγραφείς τους, αντάξιες διάδοχοι της Ντελλύ, που έκανε τις μητέρες μας να δακρύζουν, έχουν γίνει διάσημες και πάμπλουτες.

Ο ψευτορομαντισμός

»Ας κάνουμε τη διάκριση. Άλλο ρομαντισμός και άλλο ψευτορομαντισμός. Ο ρομαντισμός στη λογοτεχνία γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και αρχές του 19ου αιώνα σαν αντίδραση στον διαφωτισμό και τον κλασικισμό. (…)

»Χάρη στη ρομαντική λογοτεχνία ανασύρθηκαν από τον τάφο τους η λαογραφία, η μυθολογία, η συγκριτική γλωσσολογία και ήρθαν να πλουτίσουν τη φιλολογία με έργα του Λαμαρτίνου, του Αλφρέ Ντε Μυσσέ, της Μαντάμ Ντε Σταλ.

»Τι προσφέρουν τα λεγόμενα ρομαντικά μυθιστορήματα “ευρείας καταναλώσεως”, στην εποχή μας; Προσφέρουν κάτι πολύ λιγώτερο αθώο από “ψυχική ανάταση”. Eίναι ένα ακόμη υπνωτικό χάπι στη σειρά των αισθηματικών ταινιών, των αισθηματικών σήριαλς, των αισθηματικών τραγουδιών, της στήλης “αισθηματικής αλληλογραφίας” των διαφόρων τραγουδιών, της στήλης “αισθηματικής αλληλογραφίας” των διαφόρων περιοδικών, των αισθηματικών φωτορομάντσων, των αισθηματικών διαφημίσεων του τύπου “Αγαπώ τα χέρια σου…”.

Ο καμβάς

»Ο καμβάς είναι γνωστός: Έρωτας “ολίγον σεμνός” και κοσμοπολίτική ατμόσφαιρα. Η ηρωίδα σπεύδει να συναντήσει τον καλό της τρέχοντας μ’ ένα σπορ αυτοκίνητο κι εκείνος την οδηγεί σ’ ένα κοσμικό κλαμπ, όπου πνίγουν τον άτυχο έρωτά τους μέσα στο ουίσκυ.

»Τελικά όλα έρχονται κατ’ ευχήν. Το “χάπυ εντ” ρίχνει σε πελάγη ευτυχίας τον αναγνώστη (συνήθως τα βιβλία αυτά μπορούν να διαβαστούν απ’ όλη την οικογένεια), που ικανοποιείται συναισθηματικά, έχοντας ταυτόχρονα διαφυλάξει και την ηθική του…

Φτηνή ψευδαίσθηση
»Η ψευδαίσθηση με τριάντα δραχμές. Το αναγνωστικό κοινό, παγιδευμένο στο δόλωμα του ψευτορομαντισμού, χάνει κάθε κριτική διάθεση και επιδοκιμάζει τα δρώμενα στο βιβλίο, ενώ θα τα αποδοκίμαζε εντελώς στη ζωή.

»Η γυναίκα που κλαίει από συγκίνηση διαβάζοντας ότι η αφάνταστα δυστυχισμένη, αλλά παντρεμένη ηρωίδα εγκαταλείπει τα παιδιά της για χάρη του εραστή, θα ύψωνε πρώτη τη σημαία της ηθικής, αν κάτι ανάλογο γινόταν στη γειτονιά της.

 

Από αριστερά: Η Ρούλα Μητροπούλου, η Φανή Πετραλιά και η Όλγα Λαοπόδη – Iωάννου / Photo: olgaioannou.wordpress.com

 

»Στην ταινία “Η ωραία της ημέρας” η πρωταγωνίστρια, μια “αξιοπρεπής αστή” πλαγιάζει με όσους άντρες της αρέσουν. Στην αισθηματική παραφιλολογία συμβαίνει κάτι ανάλογο, αλλά περισσότερο υποκριτικό και λιγότερο  “ανήθικο”, επειδή ακριβώς κινείται στο χώρο της φαντασίας.

»Η μικροαστική ηθική εκφράζεται απόλυτα στη σχέση αυτού του αναγνωστικού κοινού με αυτό το είδος της αισθηματικής παραφιλολογίας. Τα προσχήματα τηρούνται, αφού “ποτέ δεν ανοίγει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας” στα μυθιστορήματα αυτά.

»Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την ηθική της οικογένειας. Η αισθηματική παραφιλολογία είναι αντίδοτο στο “άγχος της καθημερινής ζωής”. Eίναι δηλαδή αντίδοτο στις κοινωνικές συγκρούσεις. Το λένε οι Αμερικανοί θεωρητικοί του είδους. Κάτι θα ξέρουν».

Ο αποχαιρετισμός της ΕΣΗΕΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά μία εμβληματική μορφή στο χώρο του περιοδικού τύπου, τη συνάδελφο Σταυρούλα (Ρούλα) Μητροπούλου, η οποία απεβίωσε χθες, σε ηλικία 86 ετών.

Η Ρούλα Μητροπούλου γεννήθηκε το 1937 στην Ανδρίτσαινα Ηλείας. Ήταν πτυχιούχος του Τμήματος Γαλλικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γνώριζε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και ρώσικα.

Η μόρφωση και η καλλιέργειά της, γενικότερα, την οδήγησαν από τα πρώτα της βήματα σε μία δημοσιογραφική πρωτοπορία από γυναίκες δημοσιογράφους, ως επί το πλείστον, που κατείχαν επιτελικές θέσεις στα περιοδικά της εποχής, τα οποία ήταν σε πλήρη άνθιση.

Κατόρθωσαν έτσι να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των ηθών της ελληνικής κοινωνίας, στο  να γίνουν πιο προσιτές οι αρχές του κινήματος για την ισότητα των φύλων και να απευθυνθούν σε μία αναδυόμενη κοινωνική κατηγορία νεαρών, μοντέρνων, χειραφετημένων  και πολιτικοποιημένων γυναικών.

Η Ρούλα Μητροπούλου ξεκίνησε ως αρχισυντάκτρια του περιοδικού «ΓΥΝΑΙΚΑ», που εξέδιδε ο Ευάγγελος Τερζόπουλος. Από το 1984 εργάστηκε στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, όπου διετέλεσε διευθύντρια του ιστορικού «Ταχυδρόμου» και από το 1988 ανέλαβε την έκδοση και τη διεύθυνση του περιοδικού «MARIE CLAIRE». Αποτέλεσε είδωλο της εποχής της και ενέπνευσε πολλές δημοσιογράφους συναδέλφους της πριν γίνει εκδότρια όλων των περιοδικών του ΔΟΛ.

Ήταν παντρεμένη με τον φωτογράφο Άγγελο Δημητριάδη, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τους οικείους της. Ο αποχαιρετισμός της αξέχαστης συναδέλφου θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο, σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειας.

Διαβάστε επίσης:

Πέθανε η δημοσιογράφος Ρούλα Μητροπούλου