Περιεχόμενα
Τα παιδιά της «Ελπίδας» έχασαν σήμερα την καλή τους νεράιδα, που από το 1990 είχε βάλει στόχο τη συμπαράσταση στη θεραπεία τους και τη στήριξη των οικογενειών τους. Ο ελληνικός πολιτισμός την ένθερμη και διαρκή προστάτιδά του, που υπήρξε αρωγός σε κάθε μεγάλη πρωτοβουλία, για την ανάδειξη και την προβολή του εντός αλλά και εκτός Ελλάδος.
Το «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», την ιδρύτρια και πρόεδρό του, που με την ευαισθησία και την αποτελεσματικότητά της άπλωσε ομπρέλα προστασίας πάνω από τον άνθρωπο υπερασπιζόμενη τα δικαιώματά του, αλλά και πάνω από τα παιδιά που κινδυνεύουν από την κακοποίηση και την εκμετάλλευση.
Αλλά και η UNESCO, της οποίας υπήρξε Πρέσβης Καλής Θελήσεως από το 1999, που έχασε ένα φωτισμένο μέλος της με μακροχρόνια δράση στον πολιτισμό. Ακόμη και η εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, που στερήθηκε τις δυναμικές πρωτοβουλίες της.
Κυρίως βέβαια, η απώλεια βαρύνει τη μεγάλη και σφιχτά δεμένη οικογένειά της, το σύζυγό της Βαρδή Βαρδινογιάννη, τα παιδιά και τα εγγόνια της, με τα οποία η σχέση της ήταν ιδιαίτερα στενή.
Παρά τη διαπιστωμένη ασθένειά της εδώ και ένα χρόνο, άλλωστε, και την ταλαιπωρία που υφίστατο λόγω των θεραπειών για τον καρκίνο, το τέλος ήταν ξαφνικό σκορπίζοντας θλίψη στους οικείους της, συνεργάτες, φίλους και όλους τους ευεργετηθέντες.
Μαθήματα ζωής
Η Μαριάννα Βαρδή Βαρδινογιάννη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών, ένας άνθρωπος δραστήριος, αποφασιστικός και επίμονος, πέρα από την εξωτερική εικόνα της ωραίας και άψογης σε παρουσιαστικό κυρίας, υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα της ελληνικής ζωής.
Είναι γεγονός άλλωστε, ότι η ίδια δημιούργησε την ταυτότητά της, από νωρίς, χωρίς να επαναπαυθεί στο ρόλο της συζύγου ενός από τους ισχυρότερους οικονομικά, άνδρες της χώρας, όπως θα μπορούσε ανέτως να πράξει.
Η προσφορά στο παιδί και την οικογένεια αφ’ ενός και στον πολιτισμό με την ευρεία του έννοια αφ’ ετέρου υπήρξαν οι στόχοι της, πεδία στα οποία η συμβολή της ήταν όντως καταλυτική.
«Θεωρώ αυτονόητη την προσφορά στον συνάνθρωπο και αυτό το οφείλω στη μητέρα μου», όπως είχε πει σε συνέντευξή της. «Τα βράδια έβλεπα την μητέρα μου να ανοίγει αθόρυβα την πόρτα και κρατώντας ένα καλάθι γεμάτο τρόφιμα να πηγαίνει σε σπίτια ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Από εκεί πήρα τα πρώτα μαθήματα αλληλεγγύης και προσφοράς».
Μαθήματα που καταγράφηκαν στη συνείδησή της και μετουσιώθηκαν σε πράξεις, έτσι ώστε να της απονεμηθεί το 2020 ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Υψηλοί στόχοι
Αυτή η μακρόπνοη ανθρωπιστική προσφορά άλλωστε, επιβραβεύτηκε και από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών με το βραβείο «Νέλσον Μαντέλα 2020», μια εξαιρετική τιμή που απονέμεται επιλεκτικά σε άτομα, των οποίων το έργο έχει διακριθεί και της δράσης της για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την υγεία, την παιδεία και την ευημερία των παιδιών.
Μητέρα πέντε παιδιών η ίδια, στράφηκε στην υλοποίηση ενός ευρέως ανθρωπιστικού έργου, ειδικά για τα παιδιά με καρκίνο, δημιουργώντας αρχικά τη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», εν συνεχεία με τον Ξενώνα της «Ελπίδας», ακολούθως το πρώτο Ογκολογικό Νοσοκομείο για παιδιά στην Ελλάδα και λίγο αργότερα τον σύλλογο «΄Οραμα Ελπίδας» και την ομώνυμης Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών.
«Στόχος μας είναι, τέσσερα στα τέσσερα παιδιά να καταφέρουμε να σώζονται!», είχε πει σε συνέντευξή της σχετικά με το σπουδαίο αυτό έργο. «H αγάπη μου για το παιδί είναι τόσο δυνατή που μετατρέπεται σε πείσμα! Κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκοτάδι, εγώ βλέπω φως! Και δεν ησυχάζω μέχρι να λάμψει αυτό το φως στη ζωή των παιδιών!».
Το προσωπικό της απόφθεγμα εξάλλου, με το οποίο πορεύτηκε στη ζωή, όπως συχνά είχε αναφέρει, ακριβώς στην ελπίδα βασίστηκε: «Δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, υπάρχει το φως, η ελπίδα», έλεγε.
Υπερασπιζόμενη με θέρμη τις αποφάσεις της εξέφραζε έτσι ένα δηλωτικό του χαρακτήρα της:
«Ποτέ δεν το έβαλα κάτω, απέναντι σε καμία δυσκολία. Η ζωή είναι δύσκολη, πολλές φορές σκληρή. Χρειάζεται δύναμη, αποφασιστικότητα και πίστη στον Θεό πως θα τα καταφέρουμε και πως στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ελπίδα μας».
Τα πρώτα χρόνια
Ο πατέρας της Γιώργος Μπουρνάκης καταγόταν από τη Σαμπατική Αρκαδίας και η μητέρα της Ευαγγελία από την Ερμιόνη, όπου η Μαριάννα Βαρδινογιάννη πέρασε τα παιδικά της χρόνια.
Η ίδια μιλούσε πάντα με νοσταλγία για τον πατρικό σπίτι, το οποίο διατήρησε ως σήμερα, όπως και για την αγάπη, που υπήρχε στην οικογένειά της.
Μην ξεχνώντας όμως και τις δυσκολίες, όπως θυμόταν η ίδια σε συνέντευξή της, όταν στα χρόνια του Εμφυλίου, προκειμένου να γλυτώσει ο πατέρας της τη σύλληψη, έφυγαν από την Ερμιόνη νύχτα και μέσα σε καταιγίδα με μια βάρκα κι αναγκάστηκαν να ζήσουν για μερικά χρόνια στον Πειραιά.
Στον Πειραιά θα επέστρεφε και πάλι για το Γυμνάσιο ενώ μαθήτρια ακόμη, θα συναντούσε τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, νεαρό σημαιοφόρο του Ναυτικού τότε, που θα γοητευόταν από τη λυγερή, ξανθή Μαριάννα, ώστε να την οδηγήσει στα σκαλιά της εκκλησίας.
Δυσκολίες, όμως αντιμετώπισε το νεαρό ζευγάρι και στην εποχή της δικτατορίας, όταν ο Βαρδής Βαρδινογιάννης εξορίστηκε στην Αμοργό, όπου τον ακολούθησε και η ίδια με τα τρία τότε παιδιά τους, το τελευταίο νεογέννητο.
Όπως έχει πει μάλιστα, ζούσαν σε ένα δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση, έχοντας, όμως τη συμπαράσταση των ντόπιων, που από μόνοι τους προσφέρθηκαν να βοηθήσουν.
Η έφεση στη μάθηση
Περνώντας τα χρόνια, με την οικογένεια Βαρδινογιάννη να αναδεικνύεται σε σημαντικότατο οικονομικό παράγοντα της χώρας, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, πέρα από σημαντική δραστηριότητά της βρέθηκε στο επίκεντρο και της κοινωνικής ζωής σε διεθνές επίπεδο.
Προσωποποίηση της κομψότητας και της φινέτσας, ντυμένη πάντα από πολυτελείς οίκους υψηλής ραπτικής και με ασύλληπτη γκαρνταρόμπα, τόσο σε μέγεθος όσο και σε υπογραφές δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη της για το λούσο.
Και ούτε πτοήθηκε από παρατηρήσεις και σχόλια για την επίδειξη πλούτου, που αναμενόμενα συνόδευσαν συχνά, τις εμφανίσεις της. Γιατί επί της ουσίας όμως, η εικόνα μια λαμπερής και γεμάτης ακτινοβολία και θέληση γυναίκας ήταν αυτή, που δικαιωματικά επικράτησε.
Παράλληλα άλλωστε η ίδια, δεν σταμάτησε να πασχίζει για την προσωπική της ανέλιξη, αφού το πλήθος των δραστηριοτήτων της, δεν την εμπόδισε να σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και Οικονομικά και να λάβει μεταπτυχιακούς τίτλους στην Αρχαιολογία.
Αλλά και να συστηθεί ως συγγραφέας μέσα από τα βιβλία «Από μητέρα σε μητέρα» (1998) και «Προσεγγίζοντας τη γυναικεία ταυτότητα: Αναζητήσεις στη Μινωική Κοινωνία» (2010).
Πολύτιμη και η προσφορά της ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου της Ακρόπολης. Ενώ μόλις πριν από ένα μήνα, στις 16 Ιουνίου σε μια εξαιρετική εκδήλωση στο Παρίσι τιμήθηκε για τη συμπλήρωση 25 ετών δημιουργικής στράτευσης της στα ιδεώδη και τους στόχους της UNESCO.
Εκεί, όπου παρουσία, μεταξύ άλλων, της Μπριζίτ Μακρόν, της Μαρέβας Μητσοτάκη και της Νάνας Μούσχουρη θα άκουγε τη Γενική Διευθύντρια της UNESCO, Οντρέ Αζουλέ να την επαινεί ως «γυναίκα συνώνυμο της Ελπίδας».
Διαβάστε επίσης:
Έφυγε από τη ζωή η Μαριάννα Βαρδινογιάννη
Κυριάκος Μητσοτάκης για Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Αποχαιρετούμε με σεβασμό μία μεγάλη Ελληνίδα