Πλούσιο το εορτολόγιο, σήμερα, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου. Είναι του Νεκταρίου μητροπολίτου Πανταπόλεως, του Οσίου Ελλαδίου, της Οσίας Θεοκτίστης της Λεσβίας και των Αγίων Χριστοφόρου και Μαύρας. Αυτό σημαίνει ότι γιορτάζουν οι: Νεκτάριος, Νεκτάρης, Νεκταρία, Νεκταρίνα, Νεκταρούλα, Ελλάδιος, Ελλάδης, Θεόκτιστος, Θεοκτίστη, Μαύρος, Μαύρα, Μαυρούλα, Μαυρίτσα *.

Πολλά και ιδιαίτερα ονόματα γιορτάζουν σήμερα…Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Δευτέρα 9 Νοεμβρίου*Υπάρχουν και άλλες ημερομηνίες που γιορτάζουν αυτά τα ονόματα.

Αγιος Νεκτάριος

9 Νοεμβρίου η Εκκλησία τιμά τον Άγιο της υπομονής, Άγιο Νεκτάριο, προστάτη των αδυνάτων, των φτωχών και όλων όσων εκείνων ψάχνουν για εργασία – Το συγκλονιστικό θαύμα στη Ρουμανία
Ο Άγιος Νεκτάριος αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και εμπόδια κατά τη διάρκεια του επίγειου βίου του, ωστόσο πάντα με υπομονή και βαθιά πίστη, έπαιρνε δύναμη από τον Θεό για να αντιμετωπίσει και να τα ξεπεράσει.

Όλη του ζωή αποτελεί παράδειγμα για τον σύγχρονο άνθρωπο, ώστε να μην χάνει την πίστη και την ελπίδα του.

Διαβάζοντας κανείς τον βίο του καταλαβαίνει το λόγο που οι πιστοί σήμερα επικαλούνται τον Άγιο Νεκτάριο ως προστάτη των φτωχών και του ζητούν παρέμβαση και βοήθεια για να βρουν μία δουλειά.

Ο Άγιος Νεκτάριος, κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς, γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά φτωχής οικογένειας, με αρχοντική όμως καταγωγή.

Οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης και η οικονομική εξαθλίωση, αλλά και η έλλειψη σχολείου μέσης εκπαίδευσης στην περιοχή όπου ζούσε, ανάγκασαν τον νεαρό Αναστάσιο Κεφαλά να φύγει από τον τόπο του.

Σε ηλικία 13 ετών έφυγε για την Κωνσταντινούπολη με σκοπό να εξελιχθεί και να στηρίξει ταυτόχρονα οικονομικά και την οικογένειά του. Εκεί ξεκίνησε να εργάζεται σε συσκευαστήριο καπνού, όπου ο εργοδότης του τον εκμεταλλευόταν οικονομικά και τον χτυπούσε.

Καταφύγιο για εκείνον ήταν ο Θεός και το Ευαγγέλιο. Ο νεαρός Νεκτάριος όταν συσκεύαζε τον καπνό μαζί έβαζε μέσα και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση.

Κάποτε ένας έμπορος βλέποντας τον ξυλοδαρμό του παιδιού το λυπήθηκε και τον πήρε στη δούλεψή του. Έκτοτε στη ζωή του πέρασε πολλές δυσκολίες σχετικά με την εργασία του, αφού άλλαζε συνεχώς εργασιακό περιβάλλον.

Η συνεχής αυτή αλλαγή τον εμπόδιζε να ολοκληρώσει τις σπουδές του, όμως ποτέ δε σκέφτηκε να τις παρατήσει, καταφέρνοντας τελικά να εργαστεί και ως δάσκαλος.

Η συνέχεια της ζωής του τον βρίσκει στη Χίο μοναχό ενώ σύντομα χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος. Στη συνέχεια, στην Αλεξάνδρεια πια, χειροτονείται Ιερέας και μετά από 5 μήνες δέχεται το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη.

Χάρη στη ρητορική του ικανότητα γίνεται και ιεροκήρυκας. Ακόμη, το 1889 ανακηρύσσεται επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης.

Η ανοδική του πορεία, η αποδοχή και η αγάπη που δεχόταν από τον κόσμο χάρη στο έργο του δεν πέρασε απαρατήρητη από τους επισκόπους, οι οποίοι ένιωσαν τότε να «απειλούνται».

Συκοφαντίες

Έτσι στην προσπάθειά τους να τον παραγκωνίσουν του πρόσαψαν μια σειρά ψεύτικες κατηγορίες και τον ανακάτεψαν σε σκάνδαλα ηθικού χαρακτήρα, με κορυφαία τη συκοφαντία πως επιθυμούσε να ανατρέψει τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας, Σωφρόνιο από τη θέση του.

Αυτό προκάλεσε την παύση της ιδιότητας του Αγ. Νεκταρίου από τον Σωφρόνιο αναγκάζοντάς τον να φύγει από την Αλεξάνδρεια.

Η ψευδείς φήμες κατά του Αγ. Νεκταρίου όμως είχαν καταφέρει να τον στιγματίσουν μέχρι και στην Αθήνα και στη Κωνσταντινούπολη, καθιστώντας αδύνατο για τον ίδιο να εργαστεί οπουδήποτε. Άνεργος πια ξεκίνησε πάλι από το μηδέν, μην έχοντας χρήματα ούτε για ενοίκιο αλλά ούτε και για να τραφεί.

Όταν μετά από καιρό κατάφερε να διοριστεί ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα, η καχυποψία προς το πρόσωπο του έκανε το κοινό να αποδοκιμάζει τις ομιλίες του. Ωστόσο ο Άγιος Νεκτάριος είχε εμπιστοσύνη στο Θεό ότι η αλήθεια κάποτε θα αποκαλυφθεί, όπως και έγινε, όταν ήρθε στην επιφάνεια η πλεκτάνη που του είχαν στήσει και έτσι η φήμη του αποκαταστάθηκε.

Έκτοτε εγκαταστάθηκε στην Αίγινα, όπου έγινε σύντομα λαοφιλής, λόγω των θαυμάτων του έκανε με την προσευχή του. Με τον καιρό κατάφερε να χτίσει τον μοναστήρι του στο νησί που προσέλκυσε μεγάλο αριθμό πιστών οι οποίοι έβρισκαν βοήθεια και λύση στα προβλήματά τους.

Τα προβλήματα υγείας όμως τον ταλαιπώρησαν για πολλά χρόνια και ο θάνατος τον βρίσκει στις 9 Νοεμβρίου 1920 στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Το δωμάτιο στο οποίο νοσηλευόταν έχει μετατραπεί σήμερα σε ένα μικρό ναό στη μνήμη του.

Το μοναστήρι του ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της χώρας

Η ταφή του έγινε στο μοναστήρι της Αίγινας και χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να ανακηρυχτεί Άγιος. Το λείψανό του παρέμενε αναλλοίωτο για 30 χρόνια και το μέτωπό του μυρόβλιζε.

Σήμερα το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα είναι προορισμός πολλών πιστών από όλα τα μέρη της Ελλάδας που το επισκέπτονται για να προσευχηθούν, να προσκυνήσουν και να ζητήσουν την βοήθειά του στην εύρεση εργασίας αλλά και για καλή υγεία.

Ακόμη πολλοί επισκέπτες υποστηρίζουν πως προσκυνώντας τον τάφο του ακούνε έναν ήχο σαν να χτυπά ο Άγιος την ράβδο του, υποδηλώνοντας την ζωντανή παρουσία του και τη θαυματουργική του ικανότητα μέχρι και σήμερα.

Το συγκλονιστικό θαύμα που έγινε στην Ρουμανία

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης.

Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων.

Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εντωμεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.

Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας ιερέας όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν.

Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας στείλει;

Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δεν θέλατε; δεν θέλατε ιερέα; Να ήρθα.

Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα.

Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό λειτουργούσε τους κοινωνούσε.

Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω τελείωσε η αποστολή μου.

Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθε θα φύγεις;

Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην απόφασή του.

Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατεβόδωσαν.

Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξυπηρετήσει.

Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν.

Ο πατριάρχης τους είπε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;

οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, μας έκανε ότι κάνει ένας παπάς.

Καλά είπε ο πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά δεν έγραφε τα μυστήρια;

– Βεβαίως είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.

– Δεν είδατε τι έγραφε; και πως υπέγραφε με τι όνομα;

– Όλα τα στοιχεία δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά πολλά γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός.

Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος δεν πίστευε στα μάτια του όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομα του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως.

 

 

Οσία Θεοκτίστη

Η Οσία Θεοκτίστη ήταν μια ενάρετη μοναχή από την αρχαία πόλη της Μήθυμνας στη Λέσβο που έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Λέοντα του Σοφού (816 μ.Χ.).

Παιδί ακόμα έμεινε ορφανή και από τους δύο γονείς της. Την προστασία της ανέλαβαν οι συγγενείς της και ανατράφηκε σε Παρθενώνα της πόλης. Ένεκα του ότι είχε πικρή πείρα της ορφάνιας, αισθάνθηκε ιδιαίτερη συμπάθεια για τα ορφανά, τα οποία βοηθούσε με κάθε τρόπο. Είχε πολλή πίστη και αγάπη για τον Χριστό. Γι’ αυτό και περιφρόνησε όλα τα εγκόσμια και ολοκληρωτικά στράφηκε προς Αυτόν.

Έγινε μοναχή και μάλιστα ίδρυσε και Ιερή Μονή, στη οποία συγκέντρωσε πολλές ευσεβείς νέες, που με την ζωή και το φιλάνθρωπο έργο τους έτρεφαν πνευματικά και υλικά όλους τούς αναξιοπαθούντας. Η αγία Θεοκτίστη τις μεγάλες αρετές της χριστιανικής πίστεως και της αγάπης μετέφραζε καθημερινά σε έργα. Συνέτρεχε στις ανάγκες των πιστών και παράλληλα εκήρυττε τον Χριστό, κάνοντας και ιεραποστολή.

Ήταν δεκαοκτώ ετών όταν κάποια μέρα της εβδομάδος του Πάσχα πήγε να επισκεφθεί την αδελφή της, που ήταν σε μια κοντινή κωμόπολη. Όμως τότε έκαναν επιδρομή στη Λέσβο Άραβες Πειρατές, με αρχηγό τον Νήσιρη. Επέδραμαν με άγριο τρόπο. Επέφεραν τρομερές καταστροφές και προέβησαν σε αιχμαλωσίες.

Τότε συλλήφθηκε μαζί με τους κατοίκους της κωμόπολης αυτής από τους πειρατές και ανεχώρησαν με τους άλλους αιχμαλώτους για πώληση. Την επόμενη όμως ημέρα, ένεκα της μεγάλης θαλασσοταραχής, αναγκάστηκαν να αγκυροβολήσουν στο φυσικό λιμάνι της Πάρου, δηλαδή στη Νάουσα της Πάρου.

 

Αγία Θεοκτίστη
Αγία Θεοκτίστη

 

Εκεί απεβίβασαν τις αιχμάλωτες νέες στην ξηρά και σκεφτόταν για την πώλησή τους. Τότε, η αγία Θεοκτίστη κατόρθωσε να ξεφύγει της προσοχής τους και να φύγει. Ύστερα από πολύ κοπιαστική πορεία αποστάσεως δέκα περίπου χιλιομέτρων, μέσω δάσους και αγρίων περιοχών, έφθασε στη Παροικιά, σημερινή πρωτεύουσα της Πάρου και στον περίφημο Ιερό Ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής που είναι κτίσμα του 4ου αιώνος από την αγία Ελένη.

Η ίδια η αγία Θεοκτίστη την πορεία της από την Νάουσα στην Παροικιά περιγράφει ως εξής σύμφωνα με την εξιστόρηση των κατ’ αυτών από τον Συμεών Μεταφραστή:

«Αφού επαραμέρησα εισήλθον εις το δάσος και περιεπάτησα τόσον, όπου εκαταξέσχισα από το ξύλο και τους λίθους τους πόδας μου. Όθεν έφθασα ως αποθαμένη, μη δυναμένη από τον πόνον να στέκωμαι».

Οι πειρατές ασφαλώς θα την ανεζήτησαν. Αλλ’ αφού δεν την εβρήκαν, ανεχώρησαν. Η οσία Θεοκτίστη είχε απαλλαγεί. Εκεί κατόρθωσε να δραπετεύσει και να κρυφτεί στα βουνά, όπου και παρέμεινε μόνη 35 χρόνια, τρεφόμενη με χόρτα και άγρια φυτά, κακοπαθώντας, ασκούμενη και μαχόμενη εναντίον της πείνας, του ψύχους και του καύσωνος.

Και όπως μας διηγείται ο Συμεών ο μεταφραστής, ουδέποτε στο χρονικό αυτό διάστημα την είδε άνθρωπος. Προφανώς κρυβόταν. Περνούσε τις μέρες της με προσευχές, αγρυπνίες και νηστείες. Όλη της την ζωή την είχε εναποθέσει στην πρόνοια του Θεού και στην προστασία της Θεοτόκου.

Τότε κάποιοι κυνηγοί πέρασαν από την Πάρο οι οποίοι έφθασαν στην Παροικιά. Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν κυνηγό από αυτούς που ήρθε στον Ναό της Εκατονταπυλιανής για να προσευχηθεί. Εκεί συνάντησε την Αγίαν, η οποία του εξιστόρησε την ιστορία της.

Το θέαμα που συνάντησε ο κυνηγός αυτός ήταν θαυμαστό και εξαίσιο γιατί:

«Οι τρίχες της κεφαλής της Αγίας ήταν λευκές, το δε πρόσωπο της είχε σκούρο χρώμα. Σάρκες καθόλου δεν φαινόταν, μα μόνο ένα δέρμα το οποίο συνείχε και συγκρατούσε τους αρμούς των νεύρων και των οστέων. Το σώμα της έμοιαζε πιο πολύ με σκιά παρά με ανθρώπινο σώμα!».

Μετά από παράκληση της, έφερε σ’ αυτή τα θεία μυστήρια.

Όταν δε κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, πέθανε το έτος 889 μ.Χ. και τάφηκε από τον ίδιο κυνηγό στον ναό της ιστορικής Μονής Εκατονταπυλιανής στην Πάρο. Στην είσοδο του ιστορικού αυτού Ιερού Ναού και αριστερά όπως εισερχόμαστε, ευρίσκεται ο τάφος της.

Η αγία Θεοκτίστη, αφού με την όλη της ζωή και την αγγελική της πολιτεία εδόξασε τον Θεό, μας άφησε αθάνατα ίχνη παραδείγματος αληθινής χριστιανής και οσίας γυναικός.

Τα οστά της κατά θαυμαστό τρόπο ευρέθησαν στην Ικαρία και φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Λευκάδος, όπου η αγία τιμάται δεόντως. Τμήμα του Ιερού λειψάνου της υπάρχει στην Μήθυμνα της Λέσβου. Στην Πάρο και στον Ιερό ναό της Εκατονταπυλιανής σώζεται επίσης τμήμα του λειψάνου της χειρός της.

Η μνήμη της τελείται την 9η Νοεμβρίου, πανηγυρικώς και πανδήμως στον μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό της Παναγίας Εκατονταπυλιανής Πάρου. Ωσαύτως εορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των Πέντε Αγίων της Παροναξίας, η οποία τελείται στον νεόδμητο Ναό των Ναξίων Αγίων Νικοδήμου του Αγιορείτου και Νικολάου του Πλανά, στην πόλη της Νάξου.

Ακόμη, την Τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου επίσης τελείται η Σύναξη των Αγίων.