Είναι τουλάχιστον θλιβερό να χρησιμοποιείται η λέξη «εκτσογλανισμός» στην άσκηση πολιτικής. Είναι θλιβερό γιατί υποβιβάζει την ποιότητα της πολιτικής που, αντίθετα, θα πρέπει, να αίρεται σε υψηλότερα επίπεδα πολιτισμού και άμιλλας.

Η λέξη «εκτσογλανισμός» αποτελεί ύβρη που είναι ακόμα βαρύτερη όταν στρέφεται κατά πολιτικών αντιπάλων. Επίσης υπογραμμίζει έντονα και το επίπεδο εμπειρίας, γνώσης και πολιτισμού όλων εκείνων που την χρησιμοποιούν.

Είναι λυπηρό ότι υπάρχουν θιασώτες της θεωρίας ότι η χρήση της λέξης «εκτσογλανισμός», αποτελεί μέρος του λεκτικού οπλοστασίου των φερόμενων ως «προοδευτικών» στην προσπάθειά τους να υποσκάψουν και ίσως να ανατρέψουν την πολιτική ηγεμονία των φερομένων ως «συντηρητικών» στους οποίους αποδίδουν την καταπίεση του λαού και την συντήρηση ενός αδίστακτου και διαπλεκόμενου καθεστώτος.

Ακόμα όμως κι έτσι η χρήση αυτής της λέξης αποδεικνύει την έλλειψη επιχειρημάτων και ιδεολογικών θέσεων. Η ύβρις δεν αποτελεί επιχείρημα, αντίθετα, καταδεικνύει την απουσία του.

Ο πολιτικός αντίπαλος είναι πάντα ένας θεσμικός παράγοντας που παράγει πολιτική υπέρ του λαού και της κοινωνίας. Δεν είναι εχθρός γιατί η πολιτική δεν είναι πόλεμος αλλά συναγωνισμός για την παραγωγή έργου που βελτιώνει τη θέση του πολίτη, που θωρακίζει τους θεσμούς και τελικά που θωρακίζει την δημοκρατία.

Στην πολιτική πρέπει να αναμετρώνται οι θέσεις και να δίδεται η ευκαιρία στους πολίτες να επιλέγουν εκείνες που εξυπηρετούν καλύτερα και αποτελεσματικότερα το κοινωνικό συμφέρον.

Στην αναμέτρηση αυτή και στην επιλογή των πολιτών βασίζεται και η ευκαιρία εκείνου που οι θέσεις του απορρίπτονται ή που δεν επιλέγονται να τις βελτιώσει μέσα από μία λελογισμένη αντιπολιτευτική πρακτική.

Εάν αντ΄ αυτού επιλέγεται στην πολιτική η πρακτική της εχθρικής αντιπαράταξης, δημιουργούνται σοβαρές αναταράξεις στη λειτουργία των θεσμών στους οποίους και μόνο βασίζεται, η δημοκρατία.

Στην περίπτωση αυτή η πολιτική πρακτική διολισθαίνει στην περιοχή του φασισμού που αποτελεί μέγιστο κίνδυνο για την δημοκρατία.

Έκφραση και εργαλείο του φασισμού αποτελεί ο λαϊκισμός στα πλαίσια του οποίου λέξεις όπως ο «εκτσογλανισμός» αποτελούν ουσιαστικό μέρος του οπλοστασίου του.

Τέλος η εχθρική αντιμετώπιση του πολιτικού αντιπάλου καταδεικνύει και μία επιπλέον πρόθεση εκείνων που την υιοθετούν, την πρόθεση δηλαδή να επιβληθούν του πολιτικού τους αντιπάλου όχι για την άσκηση μιας καλύτερης, υγιέστερης και αποτελεσματικότερης πολιτικής, αλλά για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων που τελικά είναι σε βάρος της κοινωνίας και του κοινωνικού συμφέροντος.

Η πολιτική είναι θεσμική αναγκαιότητα και όχι ευκαιρία προσωπικών επιδιώξεων και κοινωνικής ανέλιξης.

Η πολιτική είναι θυσία για το γενικό και όχι για το ατομικό καλό.

Δεν ενδιαφέρει σήμερα ποιος ή ποιοι χρησιμοποιούν την λέξη «εκτσογλανισμός».

Αυτό που ενδιαφέρει είναι η εισαγωγή στην άσκηση πολιτικής, της ηθικής, της δεοντολογίας και του πολιτισμού σαν μέρους του μόνου οπλοστασίου που μπορεί να εξυπηρετήσει το κοινωνικό συμφέρον και να θωρακίσει τους θεσμούς ως βασικούς παραστάτες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Ας θυμηθούμε το παράδειγμα πολιτικού πολιτισμού που δίνουν οι ΗΠΑ που αν και κατά πολύ νεότερη δημοκρατία διδάσκει την αταλάντευτη πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς ως μόνης εγγύησης για την ολοκλήρωση και την προστασία της δημοκρατίας.

Διαβάστε επίσης

Γιάννος Γραμματίδης: H αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού ως λύτρωση του τουρκικού λαού