Το στούντιο SJB (των Alan Synman, Charles Justin και Michael Bialek) με έδρα τη Μελβούρνη, αποδεικνύει πέραν αμφιβολίας, πως στην αρχιτεκτονική, δεν είναι το μέγεθος που μετράει, αλλά η μαγεία που μπορείς να δημιουργήσεις μέσα από το ελάχιστο.

Τα συγκεκριμένα 69 (συνολικά) τετραγωνικά δεν έγιναν μόνο αντικείμενο λατρείας της διεύθυνσης σύνταξης της MONO NEWS (κλείνω μάτι στην ομάδα), αλλά και, προφανέστατα, της υφηλίου σύσσωμης. Μετά την ολοκλήρωσή της με την υπογραφή του στούντιο SJB (των Alan Synman, Charles Justin και Michael Bialek) στις αρχές του έτους, η κατοικία σάρωσε στα διεθνή βραβεία: The Wilkinson Award for Residential Architecture, NSW Architecture Awards; Frame Awards, House of the Year; The Living Space, Winner The INDE Awards;

People Choice Award – Residential, A-Z Awards (International); Think Brick Awards, Horbury Hunt Residential Award – category winner; Commendation, Residential Design, Australian Interior Design Awards.

Με πρόσοψη (που θυμίζει έργο του Jacques Tati) από ανακυκλωμένα και σπασμένα τούβλα και 15 διαφορετικά ανοίγματα στο δρόμο, συμπεριλαμβανομένων παραθύρων και εσοχών όλων των σχημάτων και μεγεθών, αυτό το σπίτι συνδέεται παιχνιδιάρικα με το δρόμο μέσω της διάταξης και της γεωμετρίας των ανοιγμάτων. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για τη βιωσιμότητα – το να κάνουμε περισσότερα με λιγότερα, να επαναχρησιμοποιούμε έναν χώρο, να επαναχρησιμοποιούμε υλικά.

Το Waterloo 19 είναι θαμμένο στο Surry Hills, κάπου μέσα στην πυκνή αστική ζούγκλα, ανάμεσα στο χάος των αποθηκών και των ταρατσών που κάποτε εξυπηρετούσαν το εμπόριο χαλιών στο Σίδνεϊ. Και ξεχωρίζει ανάμεσα στη θλιβερή, ξεπερασμένη εμπορική αρχιτεκτονική που κυριαρχεί στο υπόλοιπο τοπίο. Πίσω από μια προυπάρχουσα βεράντα, μια μικροσκοπική νέα κατασκευή αψηφά τις προσδοκίες, δημιουργώντας ένα φαινομενικά ευρύχωρο, αλλά εξαιρετικά μικρό, ιδιωτικό σπίτι που λαμβάνει υπόψη τους γείτονές του και τον πλανήτη.

Μια γωνιακή βεράντα με αρχιτεκτονικά υπολείμματα δεκαετιών είχε κατακλύσει την τοποθεσία με έναν ατελείωτο καταρράκτη προσθηκών – με το περίεργο ζιζάνιο να επιζεί ανάμεσα στις ρωγμές του τσιμεντένιου μονοπατιού. Ένα κρεοπωλείο, ένα παντοπωλείο, ένα εργαστήριο πιλοποιίας, και, τέλος, ένα στούντιο σχεδιασμού: το αρχικό κτίριο είχε ένα πολύχρωμο και πολυδιάστατο παρελθόν.

Η πρόθεση ήταν να διαμορφωθεί εκ νέου ένα σπίτι μικτής χρήσης. Τον σχεδιασμό υπογράφει ο Adam Haddow – για να στεγάσει τον εαυτό του, τον σύζυγό του Michael και το κουτάβι τους, που ακούει στο όνομα Eric. Σχετικά με την απόφαση του μικρού βιώσιμου χώρου, ο Haddow περιγράφει πως ξύπνησε μια μέρα και συνειδητοποίησε ότι αυτός και ο Michael περνούσαν το 80 τοις εκατό του χρόνου τους στο 20 τοις εκατό του διαμερίσματός τους. Από εκείνη τη στιγμή της συνειδητοποίησης, στόχος ήταν να ζήσουν πιο απλά, σε μικρότερο χώρο, χωρίς να θυσιάσουν τίποτα.

Η νέα προσθήκη στο πίσω μέρος του οικοπέδου στεγάζεται σε μόλις 30 τετραγωνικά και έχει συνολική εσωτερική επιφάνεια 69 τετραγωνικών. Χρησιμοποιώντας ένα χωρισμένο τμήμα, η σκάλα είναι ο τροχός γύρω από τον οποίο κινείται το σπίτι. Η κατοικία χωρίζεται σε χώρους που εξυπηρετούνται ή βρίσκονται σε υπηρεσία. Οι χώροι εξυπηρέτησης είναι μικροί με οροφές 2,1 μέτρων – αποθήκη, κουζίνα και μπάνιο, ενώ οι εξυπηρετούμενοι χώροι είναι μεγάλοι με οροφές 3,6 μέτρων – γραφείο, σαλόνι και υπνοδωμάτιο. Με μέγιστο βάθος 3,3 μέτρων, το φως και ο εξαερισμός είναι στα χέρια σας, συνδέοντάς σας πάντα με την ενέργεια της ημέρας, ενώ δίνουν στο σπίτι μια έντονη αίσθηση αστικότητας.

Να σημειωθεί πως ο σχεδιασμός του σπιτιού είναι μια υπέροχη αλληλεπίδραση διαφορετικών επιπέδων: με επτά διαφορετικούς ορόφους συνολικά, όλοι γύρω από μια λεπτή κεντρική σκάλα. Το σπίτι δεν είναι ψηλότερο από τους τριώροφους γείτονές του και τα επτά επίπεδα βρίσκονται εντός του ορίου ύψους 12 μέτρων που έχει επιβληθεί στην κατασκευή από την πόλη του Σίδνεϊ. Κάθε όροφος έχει σχεδιαστεί για τη δική του λειτουργία και ένα ταξίδι από το δρόμο στην ταράτσα σας μεταφέρει στις φάσεις μιας σύγχρονης εργάσιμης ημέρας. Στο χαμηλότερο επίπεδο, ένας ημι-υπόγειος χώρος είναι προσανατολισμένος για εργασία από το σπίτι.

Πάνω από αυτό, η περιοχή εισόδου τροφοδοτείται προς τα πάνω σε χώρους διαβίωσης και στη συνέχεια μαγειρέματος. Ανεβαίνοντας ψηλότερα, η στενή σκάλα δίνει πρόσβαση σε περισσότερα ιδιωτικά βασίλεια για ντύσιμο, ύπνο και μπάνιο, προτού ανοίξει απρόσμενα σε έναν.. κήπο στον τελευταίο όροφο όπου ένα όμορφο δέντρο επιλέχθηκε και τοποθετήθηκε προσεκτικά από τον αρχιτέκτονα τοπίου Will Dangar του Dangar Barin Smith.

Εξωτερικά, το σπίτι είναι παιχνιδιάρικο και ανάγλυφο. Λίγο σαν σπίτι από ταινία του Jacques Tati, η πρόσοψη είναι ζωντανή με προσωπικότητα. Τα ανακυκλωμένα τούβλα σχηματίζουν τον καμβά και αντικατοπτρίζουν την ιστορική βάση ψαμμίτη των γύρω δρόμων ενώ κόβονται και διπλώνονται για να κρύψουν τα ανοίγματα και να προστατεύσουν τη θέα.

Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής του σπιτιού, ανατέθηκε σε καλλιτέχνες να παρουσιάσουν έργα που θα έδιναν στον χώρο ακόμη περισσότερο χαρακτήρα. Έτσι, η μπροστινή πύλη είναι στην πραγματικότητα ένα χυτό μπρούτζινο γλυπτό της Mika Utzon-Popov. Και μετά είναι και ο ολόσωμος πίνακας τοπίων του Nicholas Harding στο σαλόνι – ο οποίος είναι ορατός ακόμη και από τον εξωτερικό δρόμο.

Πίσω από την ιδιότροπη και ζεστή αίσθηση του εξωτερικού του κτιρίου, το σπίτι περιέχει μια ζηλευτή συλλογή επίπλων, τέχνης και υφασμάτων, με εσωτερική διακόσμηση από τον ίδιο τον Haddow. Αλλά, τελικά, αυτό που κάνει το Waterloo 19 να ξεχωρίζει, δεν είναι τα πολλά επίπεδα ή το πλήθος των φανταστικών παραθύρων. Μάλλον, είναι η ασυνήθιστη και απολύτως απρόσμενη γενναιοδωρία του χώρου και της ιδιωτικότητας που βρίσκει κανείς μέσα του.

//

Photography: Anson Smart

https://sjb.com.au/

Διαβάστε επίσης:

Lofos House by Block722

Μια Fluffy Residence από τη Max Mara

Maison Brummell Majorelle: Ένα μπουτίκ ξενοδοχείο στο Μαρακές