Αιθέριες φιγούρες κινούνται πάνω στη σκηνή, με τούλινα φορέματα και αυστηρούς κότσους. Καλογυμνασμένα σώματα που έχουν περάσει ώρες δουλεύοντας κάθε λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο λάθους. Οι χορευτές μπαλέτου είναι η επιτομή της τελειότητας και όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, ο χρόνος σταματά.
Δυστυχώς, ο χώρος αυτός δεν είναι για όλους. Κάποιος έγχρωμος θα χρειαστεί να προσπαθήσει διπλά για να γίνει αποδεκτός, συγκριτικά με έναν λευκό.
«Είμαι μαύρη. Εμείς δεν υπάρχουμε στον κόσμο του μπαλέτου. Είμαι πολύ μυώδης. Είμαι πολύ κοντή. Το στήθος μου πολύ μεγάλο», είχε δηλώσει παλιότερα η Misty Copeland, ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους του κόσμου. Κι όμως, έπειτα από 14 χρόνια ακούραστης προσπάθειας, έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα πρωταγωνίστρια του American Ballet Theater.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Portraits.gr
