Στην 82άχρονη Γαλλίδα συγγραφέα και καθηγήτρια λογοτεχνίας, Ανί Ερνό απονεμήθηκε το φετινό Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, όπως ανακοινώθηκε από τη Σουηδική Ακαδημία, για «το θάρρος και την οξύνοια με τα οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, την αποξένωση και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης», όπως αναφέρθηκε.

Το έργο της Ερνό άλλωστε είναι αυτοβιογραφικό, αφού από πολύ νωρίς στη λογοτεχνική της πορεία απομακρύνθηκε από τη μυθοπλασία για να επικεντρωθεί στην αυτοβιογραφία. Πολλά βιβλία της εξάλλου έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, όμως το εμβληματικό «Τα Χρόνια», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η Ανί Ερνό (γεννημένη ως Ανί Ντουσέν) μεγάλωσε στο Ιβετό της Νορμανδίας με γονείς που διατηρούσαν ένα καφέ -παντοπωλείο. Σπούδασε όμως στα πανεπιστήμια της Ρουέν και στη συνέχεια του Μπορντό, παίρνοντας αρχικά πτυχίο δασκάλας στη συνέχεια όμως και πτυχίο στη σύγχρονη λογοτεχνία.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δίδαξε σε λύκεια της Γαλλίας, στη συνέχεια όμως εντάχθηκε στο Εθνικό Κέντρο για την εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση. Το πρώτο της έργο, ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με τίτλο «Τα άδεια ντουλάπια» κυκλοφόρησε το 1974 ενώ δέκα χρόνια αργότερα θα κέρδιζε το βραβείο Renaudot για ένα άλλο από τα αυτοβιογραφικά της βιβλία το La Place (A Man’s Place), μια αυτοβιογραφική αφήγηση που επικεντρώνεται στη σχέση της με τον πατέρα της και τις εμπειρίες της μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας αλλά και στην ενηλικίωση και μακριά από τον τόπο καταγωγής των γονιών της.

Το έργο της γενικότερα συνδυάζει ιστορικές και ατομικές εμπειρίες, χαρτογραφώντας την κοινωνική εξέλιξη των γονιών της (Το μέρος, Η ντροπή), τα εφηβικά της χρόνια (Τι λένε ή τίποτα), τον γάμο της (Η παγωμένη γυναίκα), την παθιασμένη σχέση της με έναν άνδρα από την Ανατολική Ευρώπη (Passion simple), την άμβλωση της ( Το συμβάν),τη νόσο του Αλτσχάιμερ (δεν έβγαλα από τη νύχτα μου), τον θάνατο της μητέρας της (μια γυναίκα), τον καρκίνο του μαστού (Η χρήση της φωτογραφίας).

Τα ιστορικά απομνημονεύματά της όμως, με τίτλο «Τα Χρόνια» του 2008 θεωρούνται από πολλούς ως το magnum opus της. Σε αυτό το βιβλίο, η Ερνό γράφει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο για πρώτη φορά, παρέχοντας μια ζωντανή ματιά στη γαλλική κοινωνία αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, καταγράφοντας σ΄αυτό το χρονικό πλαίσιο την συγκινητική κοινωνική ιστορία μιας γυναίκας και της εξελισσόμενης κοινωνίας στην οποία έζησε.

Το μυθιστόρημα αυτό άλλωστε κέρδισε το Βραβείο Françoise-Mauriac 2008 της Γαλλικής Ακαδημίας και την ίδια χρονιά το Βραβείο Marguerite Duras και το Βραβείο Γαλλικής Γλώσσας . Επίσης το Βραβείο Αναγνωστών Télégramme το 2009 και το Βραβείο Premio Strega Europeo το 2016. Ήταν επίσης ανάμεσα στα προτεινόμενα για το 31ο Ετήσιο Βραβείο Μετάφρασης Γαλλο- Αμερικανικού Ιδρύματος και υποψήφιο για το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ το 2019.

Διαβάστε επίσης:

Από την Πηνελόπη στην Ασπασία και από την Πυθία στις Μαινάδες – Ποιες ήταν στ’ αλήθεια οι αρχαίες Ελληνίδες;