Η Σύλβια Κούβαλη δεν θα μπορούσε να αστοχήσει. Στην γκαλερί Rodeo Gallery στο Λονδίνο παρουσιάζει Ίρις Τουλιάτου. Η έκθεση Mothers (Μητέρες) ήδη συζητιέται όχι μόνο από τα μέλη της ελληνικής συλλεκτικής ελίτ. Αλλά εξίσου και από βρετανούς συλλέκτες ή επιμελητές.

Αντί για επιμελητική ανάλυση, η Σύλβια Κούβελη παρουσιάζει το κείμενο της εικαστικού για την εγκατάστασή της.

Το κείμενο της Ίριδας

«το να τιμάς μία νέα οικογένεια παρουσιάζοντας με άβολο τρόπο τους υπάρχοντες και μελλοντικούς δεσμούς είναι ίσως περίεργο, αλλά το θέμα εδώ δεν είναι ο θεσμός του μουσείου ή της γκαλερί, αλλά η καλλιτεχνική πρακτική και η συμβολική και υλική οικονομία μέσα στην οποία υπάρχει αυτή.

Όταν ξεκινήσαμε, δεν ήταν σαφές αν ήταν καν εφικτό. Τον Αύγουστο, επιχειρήσαμε μία κριτική συναισθημάτων, και αναδύθηκαν περισσότερα συναισθήματα δυνατά, δημόσια, κάποια καλά, και κάποια άσχημα, κάποια αντικρουόμενα. Οπωσδήποτε, όμως, ανάμικτα.

Σίγουρα είχαμε πολλά ερωτήματα.

Υπάρχει αρκετό νερό;
Υπάρχει αρκετή πίεση;
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή;
Τι είναι απαραίτητο και πώς συνδέεται;
Τι επιτρέπεται και πώς αποσυναρμολογείται;
Ποιος αποφασίζει και ποιος λειτουργεί;
Τι είναι ακόμα διαθέσιμο και σε ποιον;
Πότε ξεκινάει το έργο και πότε σταματάει;
Μας επιτρέπεται;
Είναι αυτόνομα;
Μπορούμε να βασιστούμε πάνω τους;
Πόσο μας νοιάζει;
Πόσο μεγάλη δέσμευση είναι;
Θα μας ξεφύγει κάτι;
Μπορεί να αντικατασταθεί;
Θα έπρεπε να αντικατασταθεί;
Τι θα γίνει μετά;
Πιστεύουμε ακόμα σ’ αυτό ή μήπως έχουμε αλλάξει γνώμη;

Είναι ωραίο να έχεις πολλά ερωτήματα, αλλά η ανολοκλήρωτη υπόθεση της συναισθηματικότητας, κάποια στιγμή, έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Δεν συνάντησα μεγάλη αντίσταση, την αντίσταση τουλάχιστον που ήλπιζα να συναντήσω.

Οι υποδομές—πράγματα και συστήματα που έχουν δημιουργηθεί και κατασκευαστεί, παλιά, καινούρια, που έχουν αγαπηθεί, που έχουν μισηθεί, που έχουν αντέξει ή αντισταθεί— παραμένουν συχνά αόρατες, αινιγματικές, και κάποιες φορές αναμφισβήτητες. Γίνονται εμφανείς και αλλάζουν με την τριβή.

Αν η μητέρα είναι ακόμα το πρότυπο της επιτυχημένης θηλυκότητας, η κατ’ εξοχήν ηθική μορφή, οι μητέρες που παρουσιάζονται εδώ ενσαρκώνουν τη φροντίδα, τα εφόδια, την ανακούφιση, τις αρνήσεις, τις αποτυχίες, την ανάπαυση και την ανακοπή. Ξυπνούν, σταματούν, ξαναρχίζουν, ξαναρυθμίζουν, κινούνται, χάνουν, καταρρέουν. Είναι συνηθισμένες, είναι υπερβολικές, δεν έχουν τίποτα άλλο, είναι ανοιχτές σε μία μελλοντική κυκλοφορία ή είναι ένα τέλος μέσα τους.

Τον Αύγουστο, διάβασα πως η Λόρεν Μπέρλαντ, ενώ στεκόταν μάλλον στη στάση του δέντρου, απάντησε σε μία ιδιαίτερα μακροσκελή ερώτηση, έπειτα από μία διάλεξη:

Υπάρχουν μόνο δύο είδη ερωτήσεων. Έχω δίκιο ή είσαι η μητέρα μου;

Ίρις

Σεπτέμβριος 2022»

Άποψη της εγκατάστασης μητέρες, Rodeo, Πειραιάς, 2022

Το Δημόσιο και το Ιδωτικό

Η Ίρις Τουλιάτου συμπυκνώνει τη συλλογική και ατομική εμπειρία σε πολυσύνθετες εγκαταστάσεις που εκφράζουν τον σύγχρονο κόσμο.

Στις συνθέσεις της, αποσπασματικά και επεισοδιακά οργανωμένες, συνυφαίνονται αυτοναφορικές αλλά και συλλογικές φαντασιώσεις γύρω από τον καπιταλισμό, την αλληλεπίδραση και την υπαρξιακή ευπαλωτότητα. Αποτελούν πυκνή χαρτογράφηση του σύγχρονου κόσμου με πινελιές κοινωνιολογικής και αυτοβιογραφικής υφής.

Η Ίρις Τουλιάτου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα, ίδια γενιά με την Σύλβια Κούβαλη.

Ίσως από τις σπουδές της στο Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, εδραιώθηκε η διάθεσή της να εναρμονίζει την αισθητική και την πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου) πλευρά σε κάθε έργο.

Πιο πρόσφατα, το 2020, ως ARTWORKS Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, η Ίρις Τουλιάτου επελέγη από την επιμελητική ομάδα του International Studio Curatorial Program (ISCP) για να λάβει μέρος σε πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας στη Νέα Υόρκη.

Εκεί συνέχισε την έρευνά της πάνω στο  της Αμερικανίδας πανεπιστημιακού, θεωρητικού και συγγραφέως Laurent Berlant (Λορέν Μπέρλαντ), σε ζητήματα οικειότητας και στο αίσθημα του ανήκειν. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Νέα Υόρκη, η Ίρις Τουλιάτου συμμετείχε επίσης στην Τριενάλε «Soft Water Hard Stone» που διοργάνωσε το New Museum το 2021.

Η πολυμήχανη Σύλβια Κούβαλη

Η Σύλβια Κούβαλη σπούδασε στο Λονδίνο και αμέσως μετά ταξίδεψε στην τότε πολύ δυναμική καλλιτεχνικά Κωνσταντινούπολη. Ήταν τότε που η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της κρίσης.

Στα 26 της χρόνια, η Σύλβια Κούβαλη ίδρυσε την πρώτη Rodeo Gallery στην Πόλη το 2007 σε εγκαταλειμμένο καπνεργοστάσιο στην παραδοσιακή γειτονιά Τοφάνη αποσκοπώντας να αναδείξει καλλιτέχνες από πιο περιθωριακές περιοχές.

Εκπροσώπησε δημιουργούς από την τότε γόνιμη σκηνή της Τουρκίας, την Ελλάδα και την Κύπρο (Χάρις Επαμεινώνδα, Χριστόδουλο Παναγιώτου, Χουσείν Αλπτέκιν -Huseyin Alptekin), μερικοί από τους οποίους βρίσκονται τώρα στην πρώτη γραμμή.

Το 2014 η Σύλβια Κούβαλη εγκαινίασε τη δεύτερη γκαλερί της στο Λονδίνο, στις πύλες του Σόχο, στο δρόμο με τα βιβλιοπωλεία. Η οποία σταδιακά απορρόφησε την γκαλερί στην Πόλη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα η Rodeo Gallery άνοιξε και στον Πειραιά στην καλλιτεχνική πλέον οδό Πολυδεύκους, δίπλα στο The Intermission της Αρτέμιδος Μπαλτογιάννη , στο εστιατόριο-οινοπoτίο Paleo και στην Carwan Gallery.

Το 2020, η Σύλβια Κούβαλη μετέφερε την γκαλερί της από το Σόχο στο αριστοκρατικό Μέιφερ.

Πειραιάς και Λονδίνο δεν παρουσιάζουν πάντα το ίδιο πρόγραμμα.

Πληροφορίες

Mothers

Iris Touliatou

Rodeo Gallery

12a Bourdon Street
London W1K 3PG, UK

Tηλ.: +44 207 43 99 777‬

Από 8 Οκτωβρίου ως 19 Νοεμβρίου

Ανοιχτά Τρίτη—Σάββατο 11πμ—6μμ
ή με ραντεβού

[email protected]
rodeo-gallery.com