Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Δάκρυσε το Ηρώδειο με τη «φωνή» της

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη υπήρξε μοναδική για την Ελλάδα. Το μέγεθος της κληρονομιάς της αποδείχθηκε με εντυπωσιακό τρόπο το βράδυ της Τρίτης στο ωδείο του Ηρώδη Αττικού, όπου η οικογένεια Βαρδινογιάννη και το Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη οργάνωσαν βραδιά στη μνήμη της. Περίπου πέντε χιλιάδες άνθρωποι κατέφθασαν για να τιμήσουν τη σπουδαία Ελληνίδα της κοινωνικής προσφοράς. Αν οι Άγγλοι έχουν την Νταϊάνα, οι Έλληνες έχουν τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Αυτή είναι η αναλογία και επαληθεύτηκε τη βραδιά εκείνη.

Ποτέ ξανά δεν απλώθηκε τόση ζεστασιά στο μεγαλοπρεπές ωδείο. Ένα σχεδόν πλήρες Ηρώδειο κάτω από την πανσέληνο «τραγούδησε» με τη Μαρινέλλα, τον Ρέμο, τον Ρουβά, την Πρωτοψάλτη, τη Φαραντούρη (την ορχήστρα και τους συνθέτες Ρεμπούτσικα, Κορκολή και Χατζηνάσιο) την παρακαταθήκη της χαρισματικής Μαριάννας Βαρδινογιάννη.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό

Πώς συνέβη αυτό;

Απλούστατα, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη ξεχείλιζε από ανθρωπιά και δοτικότητα για τον συνάνθρωπό της και στις ιδιωτικές της στιγμές. Η ίδρυση του συλλόγου Ελπίδα, Σύλλογος φίλων παιδιών με καρκίνο, η ογκολογική κλινική στο Παίδων καθώς και τόσα άλλα έργα της, προέκυψαν από αυτήν την πηγαία διάθεση. Η δημόσια εικόνα της υπήρξε αποτέλεσμα και προέκταση της ανάγκης της για προσφορά – ποτέ κατασκεύασμα.

Στην προσωπική της ζωή άκουγε με ζήλο τους συνανθρώπους της -πράγμα που πάντα έχει τη δύναμη να μεταβάλει τις δυναμικές των πραγμάτων, ιδιαιτέρως όταν προέρχεται από άνθρωπο ιδιαίτερα δυναμικό.

Στις δύσκολες στιγμές των δικών της φίλων στεκόταν απαρέγκλιτα κοντά τους ως στυλοβάτης και γνήσιος συνοδοιπόρος. Όταν φίλη της επιστήθια και εκ των ιδρυτικών μελών της Ελπίδας χρειάστηκε να βρει τους καλύτερους γιατρούς και τα καλύτερα νοσοκομεία στο εξωτερικό για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, με την αρωγή βέβαια του Βαρδή Βαρδινογιάννη, «καθάρισε» σε χρόνο ρεκόρ. Μία προσπάθεια με μηδενικό προσωπικό όφελος. Τόσα άλλα τέτοια παραδείγματα. Βέβαια γνώριζε τους καλύτερους γιατρούς της Αμερικής. Αλλά δεν τους είχε στο χέρι. Βγήκε από το δρόμο της για να βοηθήσει. Αυτή τη φίλη την έσωσε.

 

Όταν τελικά η φίλη της απεβίωσε, πολλά χρόνια αργότερα αλλά και πάλι πρόωρα για την ηλικία της (ήταν συνομήλικες), η Μαριάννα Βαρδινογιάννη πάλι δεν την ξέχασε: Στη μεγάλη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής για την Ελπίδα, απένειμε στη φίλη της post mortem βραβείο συνεισφοράς για το έργο της στο σωματείο Ελπίδα.

Ποιος άνθρωπος σκέφτεται να τιμήσει έτσι μετά θάνατον τους ανθρώπους που στήριξαν μια κοινή προσπάθεια; Μόνο εκείνος που γνήσια αγωνίζεται και μεριμνά συνολικά για το κοινό καλό.

Αυτό κατά βάθος ο κόσμος το αισθάνεται και το καταλαβαίνει.

Τα κεράκια στον αέρα

Η συγκίνηση λοιπόν υπήρξε διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια του θεάματος. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη υπήρξε καταλυτική διότι έδωσε σε αυτό το συναίσθημα τρόπο να εκφραστεί.

Μπορεί να φανταστεί κανείς πέντε χιλιάδες επισήμους να ανάβουν όλοι μαζί ένα τεχνητό κεράκι και να σιγοτραγουδούν γλυκά ελληνικά τραγούδια; Γιατί στις κερκίδες του Ηρωδείου δεν κάθισε το συνηθισμένο κοινό, αλλά διακεκριμένοι Έλληνες και Ελληνίδες, οι φίλοι της οικογένειας και κάποιοι επαγγελματίες που διασταύρωσαν τον δρόμο τους με τον δικό της.

Ο Νανούρης οργάνωσε το θέαμα σπονδυλωτά με τους τραγουδιστές, τα παιδιά της «Ελπίδας» και την ομιλία της γενικής διευθύντριας της Unesco, Οντρεΐ Αζουλέ.

Μια φωνή που ζωντανεύει

Κοινός άξονας του θεάματος η ηχογραφημένη, τρυφερή φωνή της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Έπεφτε υποτιτλισμένη στα αγγλικά πάνω στη σκηνή του Ηρωδείου, ενώ η ορχήστρα και οι διαδοχικοί συνθέτες συνέχιζαν ασίγαστα τις μελωδίες τους.

Η ιδέα αυτή (άγνωστο αν προήλθε από την οικογένεια ή τον ίδιο τον σκηνοθέτη) υπήρξε ιδιοφυής. Ζωντάνεψε την παρουσία της και την ακτινοβολία της προσωπικότητάς της.

Η σταθερή φωνή της εξέπεμπε την ίδια ζεστασιά όσο και τα λόγια της.

Να δίνεις αγάπη, η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνιστείς, χωρίς το σύζυγο και τα παιδιά μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα, δεν το έβαλα ποτέ κάτω, ήξερα κάθε παιδί με το όνομά του, πρόοδος χωρίς ανθρωπιά δεν υφίσταται, η πρόοδος των γυναικών εξασφαλίζει την εξέλιξη της κοινωνίας... Σε μία αφήγηση ροής που γέμισε τα μάτια του κόσμου με δάκρυα.

Μα και τα ίδια τα παιδιά της Ελπίδας δεν έκρυψαν την αληθινή συγκίνησή τους.

Κάποια στιγμή όταν ανέβηκαν επί σκηνής, ακούστηκε η (σπασμένη) φωνή ενός κοριτσιού να εξηγεί ότι κάθε μετάλλιο που αποκτούσε στην ξιφασκία το αφιέρωνε στη Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Καταχειροκροτήθηκε, όπως και ο άνδρας που δήλωσε ότι, όταν αποφάσισε να συμμετέχει στο Όραμα Ελπίδας ως δότης μυελού των οστών, ένα παιδί σώθηκε μέσα σε δώδεκα ώρες.

Η Μαριάννα μας

Η παθιασμένη ομιλία της γενικής διευθύντριας Unesco, Οντρεΐ Αζουλέ, εμπλούτισε το συγκινημένο πλήθος με τη διεθνή πλευρά της δράσης της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Την αποκάλεσε «μοναδική». Υπογράμμισε την απαρασάλευτη ανθρωπιά της ως το κύριο χαρακτηριστικό και προσόν της. Έκλεισε την ομιλία της με την επισήμανση ότι της λείπει η παρουσία της φίλης της και πρέσβειρας της Ελλάδος στην Unesco Μαριάννας Βαρδινογιάννη.

Αλλά και οι μουσικοί επί σκηνής, ακόμη και ο πιο τυπικός επαγγελματίας Αντώνης Ρέμος, φάνηκαν πιο «άνθρωποι», πιο προσγειωμένοι προχθές βράδυ. Που τόσο είχαν στηρίξει και οι ίδιοι το όραμα της Ελπίδας. Όλοι αυτοί οι ερμηνευτές επί σκηνής, επίσης ένα σπάνιο θέαμα…

Η Μαρινέλλα το δήλωσε με κρυστάλλινο τρόπο: Ευχαριστούμε που ήρθατε να στηρίξετε τη Μαριάννα μας.

Υπήρξε «όλων μας» και έφερε αυτόν τον τίτλο με υπερηφάνεια.

Η αγάπη πάντα γυρνάει, δήλωνε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Και δικαιώθηκε.

Διαβάστε επίσης:

Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Ροή δωρεών in memoriam στην Ελπίδα

Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Tiffany, La Prairie: Τέχνη και Μόδα

Η έκθεση φωτογραφίας ενός γαλαζοαίματου, Riviera Shopping for a Good Cause, υψηλή ραπτική για την ΕΛΙΖΑ και ένα βιβλίο για παιδιά με πολλά νοήματα