Στο ιδίαις δαπάναις αυτοβιογραφικό λεύκωμα Σταγόνες αναμνήσεων από το 1961 με την υπογραφή Κώστας Λούλης σε πλαίσιο σχολικού τετραδίου, ο μεγαλοβιομήχανος ανατρέχει στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Το πώς, συγκεκριμένα, η πορεία της δικής του οικογένειας εξυφάνθηκε παράλληλα με τις περιπέτειες αυτού του τόπου.

Η λέξη σταγόνες στον τίτλο έχει ιδιαίτερη ευστοχία. Διότι ο Κωνσταντίνος Λούλης (όπως ευρέως παραμένει γνωστός), σταχυολογεί την ιστορία του μέσα από επίκαιρα, που σχεδόν σαν λαγωνικό μάζευε από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Από την ηλικία των πέντε ετών μεγάλωνε με τον θείο του και γνωστό πολιτικό της Μαγνησίας Γιώργο Λούλη. Τον μικρότερο αδελφό του παππού του.

Αποτυπώνει τα συμβάντα μιας πολυτάραχης περιόδου μισού και πλέον αιώνα, που ορίζεται από δύο δημοτικές εκλογές του Βόλου, το 1964 και το 2019.

Το χρονικό των αναμνήσεών του εξελίσσεται μέσα από επίσημα έγγραφα, αποκόμματα εφημερίδων, αφίσες προεκλογικές, ανέκδοτες φωτογραφίες. Όλα αυτά τα διάσπαρτα ντουκουμέντα συνοδεύονται από συμπυκνωμένες, ευσύνοπτες σημειώσεις του που «αναφέρονται περιληπτικά στους βασικούς σταθμούς της ζωής μου και στα γεγονότα που με εντυπωσίασαν περισσότερο».

Ανάμεσα σε αυτά τα λεζαντοκείμενα συμπεριλαμβάνει και πιο εκτενή κείμενα ανάλυσης όπου περιγράφει με ενάργεια το πολιτικό κλίμα της εποχής. Κυρίως στέκεται στις Βουλευτικές εκλογές 1961, στην Κρίση του 1965, στα Ιουλιανά 1965.

Εντυπωσιάζει ιδιαίτερα η μεθοδικότητα της γνώσης του. Βίωσε την ιστορία πλάι στους πρωταγωνιστές που την έγραψαν και διάβασε πολύ. Στο τέλος του βιβλίου παραθέτει σύντομα βιογραφικά των ιστορικών προσώπων της κρίσιμης αυτής περιόδου σαν να πρόκειται για επαγγελματίας λεξικογράφος.

Με τα απομνημονεύματά του, απευθύνεται στους ομοιδεάτες και στους φίλους του Πρόκειται τρόπον τινά για κατάθεση ψυχής. Γράφει: «Θεωρώ πως η αναδρομή στο παρελθόν έχει πολλά να μας διδάξει». Παρότι το διάστημα μοιάζει μεγάλο, «τα χρόνια πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα».

Και παρακάτω παρατηρεί: «Την ζωή και την ιστορία πιστεύω πως την βιώνουμε κοιτάζοντας μπροστά. Όμως, την κατανοούμε κοιτάζοντας προς τα πίσω. Όπως για να οδηγεί κανείς με ασφάλεια, δεν αρκεί να κοιτάζει μόνο μπροστά, αλλά πρέπει να βλέπει και τους πλαϊνούς καθρέπτες δεξιά και αριστερά, για να παρατηρεί το πεδίο που αφήνει πίσω του».

Ο Γιώργος Λούλης (1899-1971) τελείωσε τη Νομική Αθηνών και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία, προνόμιο για εκείνη την εποχή. Ύστερα κατετάγη εθελοντικά στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου (πιθανόν μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη και άλλους ήρωες), όπου τραυματίστηκε.

Εξελέγη το 1961, το 1963 και το 1864 πρώτος βουλευτής με την Ένωση Κέντρου στο νομό Μαγνησίας. «Μετά την κατάλυση της δημοκρατίας το 1967, συνελήφθη και ήταν ο μόνος βουλευτής της προδικτατορικής περιόδου που πέρασε τρία στρατοδικεία», σημειώνει ο ανιψιός του.

Όταν πέθανε είχε δαπανήσει το σύνολο της ατομικής του περιουσίας για την πολιτική. Ένας γνήσιος ευπατρίδης, θα παρατηρούσε κανείς σήμερα.

Η διαδρομή του αγαπημένου θείου (που «από νεαρός φοιτητής ανήκε στον φιλελεύθερο κεντρώο χώρο») τον δίδαξε πολλά: «Την εφήμερη δοξα μιας προσωρινής δύναμης, την αχαριστία των ευεργετηθέντων, την εγκατάλειψη όλων εκείνων που τελειώνουν την δουλειά τους και δεν σε έχουν πια ανάγκη, την οικονομική αφαίμαξη και τέλος την ανυπαρξία μνήμης των συναγωνιστών, αλλά και των περισσοτέρων πολιτικών “φίλων”».

Με ένα κάποιο πρόδηλο αίσθημα αδικίας, ο Κωνσταντίνος Λούλης διαπιστώνει: «Η πολιτική του διαδρομή, η δράση του, η φυλάκισή του, ειδικά τις φυλακές Λαρίσης που ήταν παλιές μπαρουταποθήκες των Τούρκων και η πίστη του στα δημοκρατικά ιδανικά, σκεπάστηκαν από τη λήθη της ιστορίας. Το όνομά του, πενήντα χρόνια αργότερα, υπάρχει μόνο στις καρδιές των λίγων συγγελών του».

Το πάθος του συγγραφέα για την πολιτική ξεκίνησε εξ απαλών ονύχων. Ο θείος του Γιώργος Λούλης υπήρξε εκ των πρωτεργατών του μεγάλου πολιτικού της Μαγνησίας Γεωργίου Καρτάλη. Μετά το θάνατο του τελευταίου το 1957, ηγήθηκε του πολιτικού του γραφείου. Την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο δημοτικό ο Κώστας, ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος των βουλευτικών εκλογών. Θα πραγματοποιούνταν έναν μήνα αργότερα τον Οκτώβριο του 1961.

«Έτσι περνούσα τις περισσότερες ώρες στο πολιτικό γραφείο όπου βοηθούσε και η μητέρα μου σταυρώνοντας ψηφοδέλτια, παρά στο σχολείο μου! Κυριολεκτικά τα πρώτα μου γράμματα τα έμαθα διαβάζοντας τις προκυρήξεις και τα ονόματα των υποψηφίων εκείνων των εκλογών. Τότε άρχισα τη συλλογή των προεκλογικών εντύπων όλων των παρατάξεων, Ε.Κ., Ε.Ρ.Ε., Ε.Δ.Α., Π.Α.Μ.Ε., Κόμμα Προοδευτικών».

Για να υπογραμμίσει περισσότερο το ακραιφνές του πάθος για την πολιτική: «Όταν συμμαθητές μου μάζευαν χαρτάκια και γκοφρέτες με ποδοσφαιριστές ή σημαίες κρατών, εγώ μάζευα προεκλογικό υλικό και ψηφοδέλτια».

Μέσα σε όλη αυτή την πολιτική περιπέτεια της οικογένειάς του, δεσπόζει ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Εξάλλου, «στη μνήμη του κορυφαίου πολιτικού ηγέτη» αφιερώνει το συγκεκριμένο λεύκωμα. Υπήρξε συνοδοιπόρος του Γιώργου Λούλη ενώ αργότερα καθόρισε και τη δική του πορεία.

«Πολιτικός μεγάλου βεληνεκούς, με σπάνια, μοναδικά θα έλεγα, χαρίσματα και αρετές». Και συμπληρώνει: «Ήμουν κοντά του από το 1977, τότε που ίδρυσε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων, και είχα την τιμή να είμαι συνεργάτης του από την ημέρα που εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ., το 1984».

Το 1990, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, ο Κωνσταντίνος Λούλης διορίστηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών, Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους.

Όπως εξομολογείται, «θεώρησα χρέος μου να αφιερώσω ένα κομμάτι της ζωής μου συμμετέχοντας στις εξελίξεις της δημόσιας ζωής». Πιστεύοντας, με τον Θουκυδίδη, πως όποιος απέχει από τα πολιτικά πράγματα, διάγει βίο ανωφελή.

Αναφέρεται χαρακτηριστικά και στον Ελευθέριο Βενιζέλο, που είχε διαπιστώσει πως «ο ιός της πολιτικής εξαφανίζεται έξι μήνες μετά τον θάνατο του πολιτικού».

Για να καταλήξει ότι «ένας άνδρας αν δεν γοητευτεί στην ζωή του τόσο από μια γυναίκα όσο και από έναν πολιτικό ηγέτη, τότε αυτός θα πεθάνει ανάπηρος. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, μάλιστα και στις δύο επιλογές μου».

Προφανώς η εκτίμηση μετακύλησε και στον νυν πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που το 2019 τον έχρισε ΓΓ Τουρισμό στο υπουργείο Τουρισμού.

Curriculum Vitae

Πολύ συνοπτικά:

Γεννήθηκε στον Βόλο το 1955. Γόνος ηπειρώτικης οικογένειας εμπόρων και αλευροποιιών, από την οποία αναδείχθηκαν δύο Έλληνες βουλευτές, ο Γιώργος και Αλκιβιάδης Λούλης.

Σπούδασε Μηχανικός Κυλινδρόμυλων στη Σχολή του Σεντ Γκάλλεν (Schweizerische Müllereifachschule St. Gallen) στην Ελβετία.

Σε ηλικία είκοσι ετών το 1975 ανέλαβε τη διοίκηση των Μύλων Λούλη συνεχίζοντας για έκτη γενιά την οικογενειακή παράδοση που ξεκίνησε στην Ήπειρο το 1782. Τον Ιούνιο του 2010 πήρε τη σκυτάλη ο γιος του Νίκος Λούλης. Μέσα σε 35 χρόνια είχε ανεβάσει τον όγκο των αλέσεων από 12.000 τόνους σε 650.000 τόνους ετησίως.

Το 2017 η Κιβωτός του Κόσμου τον ανακήρυξε Μέγα Ευεργέτη μετά τη δωρεά στο ίδρυμα των δύο κατοικιών του στο Βόλο.

Έχει δύο γάμους, πολλά παιδιά και πολλά εγγόνια. Μια πλούσια ζωή.