Κωνσταντίνος Δρέγος «Αδράχνοντας το κενό» – Έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής

Ο άνθρωπος, οι αναζητήσεις και τα ερωτηματικά του, η διερεύνηση της έννοιας του λάθους και του ρόλου που διαδραματίζει στη ζωή και τις αποφάσεις του είναι το αντικείμενο της εικαστικής έρευνας του Κωνσταντίνου Δρέγου, που στην πρώτη μεγάλη έκθεσή του στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσιάζει πίνακες, κολάζ, βίντεο-έργα, ένα ηχητικό έργο, καθώς και γλυπτά.

Η έκθεση με τον τίτλο Capto Vacui (Αδράχνονας το κενό) διοργανώνεται από το annexM για τις εικαστικές τέχνες υπό τη διεύθυνση της Άννας Καφέτση στην Υπηρεσιακή Αυλή του Μεγάρου. Πρόκειται για ένα σύνολο, που κινείται μεταξύ σχεδίου και ζωγραφικής, επιστήμης και μύθου, και πάντα με μια ήπια παλέτα σε έργα που καταλαμβάνονται από υποδηλώσεις για φαινομενικά σύνθετες, αφηρημένες διατυπώσεις ευρηματικών διαδικασιών.

«Τι μπορούμε να γνωρίζουμε και πώς;», «Πώς και γιατί διαδραματίζουν συχνά τα σφάλματα, τα λάθη και οι παρεξηγήσεις ζωτικό ρόλο στη διαμόρφωση ευρηματικών και δημιουργικών διαδικασιών;», «Πώς μπορούμε να ζήσουμε έναν βίο βιωτό με δεδομένη την πεπερασμένη γνώση μας και την κατακερματισμένη κατανόησή μας για την ανθρώπινη φύση;». Αυτά είναι τα ερωτήματα, τα οποία, όπως σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης  Ντάνιελ Μαρτσόνα προσεγγίζονται από διαφορετικές οπτικές γωνίες από τον καλλιτέχνη, καθώς δομούν το εννοιολογικό πλαίσιο των δραστηριοτήτων του.

Αριθμοί, σύντομες εξισώσεις, σπαράγματα αρχιτεκτονικών ή άλλων σχεδίων, λέξεις, διαγράμματα κ.ά. προβάλλουν στα ενταγμένα ή αντιπαρατιθέμενα μέσα από χειρονομιακές και ζωγραφικές περιοχές των καμβάδων του Δρέγου. Αποτυπώνεται έτσι, η καθαυτό δημιουργική διαδικασία της επινόησης, με όλα τα σφάλματα και τις παραβάσεις της, μια διαδικασία που ενέχει κάτι χαρμόσυνο και συνάμα τραγικό.

Η έννοια του λάθους

«Το λάθος δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα», λέει η Άννα Καφέτση. «Κάτω από την φαινομενικά αξιωματική αυτή διατύπωση, ο Κωνσταντίνος Δρέγος δεν διεκδικεί απλώς το δικαίωμα στο λάθος και την δημιουργική ενέργεια που εκλύει κατά την διαδικασία μορφοποίησης μιας σκέψης μέσα στην καλλιτεχνική πράξη. Τυχαίο ολίσθημα ή λογικό σφάλμα, απόκλιση, αδυναμία της γλώσσας, δοκιμή, αποτυχία, όπως κι αν νοηθεί, η ιδέα του λάθους βρίσκεται ορατή ή λανθάνουσα στον πυρήνα του πολυσχιδούς και πολυμεσικού έργου του ως πηγή δημιουργικής έκλαμψης και ταυτόχρονα αποδόμησης του πίνακα ή του γλυπτού».

 Από τις απαρχές του άλλωστε, το έργο του δημιουργού ήταν ένα καλλιτεχνικό τόλμημα αλλά και μια φιλοσοφική διερώτηση, δύο οπτικές  με ζητούμενο, όχι τόσο να δοθούν απαντήσεις που θα ισχύουν στο διηνεκές, αλλά μάλλον να διερευνηθούν τα θεμέλια των κανονιστικών και τρεχουσών θεωριών που καλύπτουν το πεδίο ενδιαφέροντός του. Για την κυρία Καφέτση η αινιγματική και δυσερμήνευτη ζωγραφική του Δρέγου αδράχνει το κενό χωρίς προσδιορίσιμο θέμα.

Τα όρια του λόγου

«Γεννιέται από την ίδια την επιφάνεια μέσα από τη γραφή, τις σιωπές και τα παλίμψηστά της», όπως συμπληρώνει. «Ίχνη, λέξεις, αριθμοί, σχεδιαστικές σημειώσεις και ποιητικά παραθέματα συνωθούνται συχνά στα περιθώρια. Σβησίματα και διορθώσεις ανασύρουν στην επιφάνεια αναγνωστικά βάθη ακατάληπτα, από διαφορετικούς χώρους και χρόνους. Μέσα από σπαράγματα, ασυνέχειες και μια εμμονική επαναληπτικότητα με όλα τα μέσα η ζωγραφική δοκιμάζεται ξανά και ξανά ως διαφορά. Μέσα από το σχέδιο, μήτρα ιδεών για τον καλλιτέχνη, οριοθετεί το κενό, κατοικεί το τετράγωνο, μια αλληλουχία τετραγώνων από έργο σε έργο. Μετασχηματίζεται σε ανοιχτή πολυφωνική ακολουθία στο χώρο. Ως κινούμενη εικόνα ακροβατεί χωρίς παύση πάνω στην περιφέρεια του κύκλου. Περνάει πέρα από τα όρια του Λόγου».

Κάνοντας εξάλλου μία αντίθετη προσέγγιση από τον λόγο του Βίτγκενσταϊν, που είχε πει κάποτε, πως αποστολή της φιλοσοφίας είναι να δείξει στη μύγα πώς να βγει από τη μυγοπαγίδα, ο Δρέγος αντ΄ αυτού παρουσιάζει τη χαοτική ομορφιά και δύναμη διαφορετικών εκδοχών τέτοιων μυγοπαγίδων, χωρίς να προσφέρει οδηγίες εξόδου. Σαν μια πραγματωμένη απορία, οι πίνακες αυτοί προσπαθούν να αποτυπώσουν αυτό, που δεν μπορεί ούτε να αναπαρασταθεί ούτε να μεταφραστεί: την ίδια τη διαίσθηση και την έμπνευση.

Γεννημένος το 1977 ο καλλιτέχνης, που ζει μόνιμα στο Βερολίνο, σπούδασε αρχικά ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και μουσική στο Aττικό Ωδείο Αθηνών για να συνεχίσει τις σπουδές του στις εικαστικές τέχνες και τη φιλοσοφία στη Βιέννη και στο Λιντς.  Έργα του βρίσκονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές ιδιωτικές συλλογές και έχουν εκτεθεί σε διεθνή μουσεία και γκαλερί. Ο ιστορικός της τέχνης Ντάνιελ Μαρτσόνα, με σπουδές φιλοσοφίας επίσης έχει εργαστεί ως επιμελητής στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης P.S.1 στη Νέα Υόρκη, υπήρξε διευθυντής της της Γκαλερί Konrad Fischer στο Βερολίνο και από το 2014 έχει την δική του γκαλερί.

Διαβάστε επίσης

Μαριάννα Λεμού, Έμιλυ Βαφειά, Λώρα Τσουκαλά, Μαρία και Ιλένα Κόκκου: Μπαζάρ για την Ελπίδα και τα παιδιά της