Η Νυχτοφιλία ως πηγή έμπνευσης για έξι καλλιτέχνες

Με το παραξένισμα που δημιουργεί ο τίτλος της ομαδικής έκθεσης Nyctophilia II την οποία διοργανώνει η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη ξεκινάει τη φετινή εικαστική σεζόν της η ομώνυμη γκαλερί CAN (Christina Androulidaki Gallery).

Έχει υποστηριχθεί ότι η καλύτερη ώρα για να διαβάσει κανείς ποίηση ή φιλοσοφία κυμαίνεται μεταξύ μία με πέντε το πρωί. Επιπλέον, αρκετοί λογοτέχνες ποιητές, καλλιτέχνες στην ιστορία έχουν δηλώσει ότι πρόκειται για την πιο δημιουργική τους ώρα. Συγγραφείς και επιστήμονες έχουν επισημάνει ότι ξυπνώντας ξαφνικά το βράδυ, έχουν σημειώσει τις πιο εμπνευσμένες σκέψεις τους.

Συγκεντρώνοντας έξι καλλιτέχνες στους κόλπους της γκαλερί της, η έκθεση διερευνά το φαινόμενο της Νυχτοφιλίας ως σταθμό και ψυχολογική κατάσταση υπό τη δική τους οπτική γωνία, ως προοίμιο λατρείας της νύχτας και της δημιουργίας.

Η Κατερίνα Κομιανού χαρακτηρίζεται ως μετα-ρομαντική περιπατήτρια της νύχτας. Το έργο της επικεντρώνεται σε έννοιες συνισταμένες με τον έρωτα χρησιμοποιώντας συμβολικά υλικά όπως οι μαγνήτες και τα φυτά (το φοίνικα και την αλοκάσια) τα οποία μετασχηματίζει όταν τα εγκλωβίζει σε ρητίνη και υγρό γυαλί. Στη σειρά Blue Letters συγκεντρώνει ερωτικές επιστολές τις οποίες έχει χαράξει με αιχμηρό εργαλείο πάνω σε καουτσούκ ενώ σε δεύτερο χρόνο τα έχει σβήσει ή καλύψει με τεχνοτροπία που τελικά δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για μυστήρια μαύρα πάνελ.

Η Έφη Χαλιορή παρουσιάζει έργα από τη σειρά Into The Dark (2018). Στην προσπάθειά της να υπερνικήσει το φόβο της για το σκοτάδι, η καλλιτέχνης ξεκίνησε ένα δεκαοχτάμηνο φωτογραφικό ταξίδι μέσα σε δάση, πάρκα και άλση της Αττικής. Έτσι προέκυψε η συγκεκριμένη σειρά από εικόνες που πειραματίζονται με το φως μέσα στο σκοτάδι, με κυρίαρχες λάμψεις πάνω σε δέντρα, κλαδιά και βράχους. Στα φωτογραφικά αυτά έργα με φορμαλιστική ακεραιότητα, ηρεμία και δραματικό chiaroscuro, συμπυκνώνεται η ένταση και το συναισθηματικό φορτίο της περιπέτειάς της.

Η Μαριάννα Ιγνατάκη χρησιμοποιεί συνθετικά προσθετικά μαλλιά και περούκες που φοριούνται στην κινεζική όπερα τα οποία στη συνέχεια ράβει μεταξύ τους ή επάνω σε υφάσματα ώστε τελικά να δημιουργήσει γλυπτικές εγκαταστάσεις. Το έργο της παραπέμπει στην κινεζική φιλοσοφία, σε μύθους και παραδόσεις, σε γενειοφόρες κυρίες, σε μαλλιανθρώπους, στο τσίρκο, την όπερα και σε όλα τα παράξενα πλάσματα της νύχτας. Τα έργα της θίγουν θέματα φύλου, ταυτότητας και ετερότητας όπως αναδύονται μέσα από το δίπολο της ομορφιάς και του γκροτέσκου.

Η σειρά Black Matter(s) του Αλέξη Βασιλικού αποτελεί μίξη κλασικής φωτογραφίας και έντονα επεξεργασμένων, ψηφιακών κολάζ. Ο συγκερασμός τους αντιπροσωπεύει δύο αντίθετες πραγματικότητες. Αφηρημένες εικόνες που χρησιμοποιούν τη φωτογραφία ως πρώτη ύλη, συνθέσεις από γρατσουνιές, σκόνη, οπτικό θόρυβο και φως πλάι σε λιγότερο επεξεργασμένα, σκοτεινά, αινιγματικά φωτογραφικά έργα που κινούνται ανάμεσα στην παραδοσιακή αναλογική φωτογραφία και την αφηρημένη ζωγραφική.

Ο Λευτέρης Τάπας παρουσιάζει μια μαύρη, διάφανη και χωρίς κανένα βάρος κουρτίνα που λειτουργεί ταυτόχρονα ως παράθυρο αλλά και ως φράγμα. Έχει δημιουργηθεί εξολοκλήρου από χαρτί κομμένο στο χέρι -αργά, προσεκτικά και με ακρίβεια. Το περίτεχνα κομμένο φύλλο με τα ανοίγματα, τη μπορντούρα και τα σχήματα που θυμίζουν φυλλωσιές παρουσιάζει την άλλη πλευρά του σκότους, γεμάτη σκιές και περιγράμματα. Πλέγματα που έχει υφάνει ο νους, σαν λεπτές, μαύρες, παγωμένες στο χρόνο συγκινήσεις. Ένα σκοτάδι ονειρικό και ελλειπτικό, σαν θέατρο σκιών. Ένα τοπίο πραγματικού και συνάμα φανταστικού κόσμου που έχει δομηθεί πάνω σε χάρτινο ιστό.

O Ανέστης Ανέστης ως new media artist και έχει δημιουργήσει αλγόριθμο που συνθέτει αφηρημένα έργα με πλήθος από εικόνες οι οποίες εμφανίζονται στο Google και το Flickr όταν κάνει κάνεις αναζήτηση με τη λέξη night (νύχτα). Χρησιμοποιώντας αυτό το ειδικά προσαρμοσμένο λογισμικό, κάθε εικόνα η οποία εμφανίζει η μηχανή αναζήτησης στοιβάζεται πάνω σε μία άλλη και το σύνολο των αποτελεσμάτων συμπυκνώνεται σε μία και μοναδική εικόνα. Υφολογικά αντλεί αναφορές από τη σχολή του πουαντιγισμού ενώ διατηρεί αναλογίες με την τετράχρωμη διαδικασία εκτύπωσης CMYK, πάντως συνολικά το έργο του Ανέστη σχολιάζει τη συνέχεια της ανθρώπινης οπτικής τόσο στον αναλογικό όσο και στον ψηφιακό κόσμο. Παραπέμπει στη μέθοδο του ιμπρεσιονιστή Κλοντ Μονέ (Claude Monet) ο οποίος ζωγράφιζε την ίδια σκηνή πολλές φορές με στόχο να συλλάβει το φως και τις εποχές που αλλάζουν το τοπίο στο πέρασμα του χρόνου.

Τον Αλέξανδρο Λάιο απασχολεί διαχρονικά η επίδραση του Χρόνου, το φευγαλέο πέρασμα από τη μία στιγμή στην άλλη, ακριβώς η στιγμή όπου το φως του ήλιου εξασθενεί και η μέρα μετατρέπεται σε νύχτα. Το έργο του αποτελεί το μόνο λευκό έργο στην έκθεση και συμβολίζει έναν ορίζοντα από μάρμαρο. Πάνω του αναγράφεται η φράση This land is your land this land is not your land flat land flat land ως καλωσόρισμα και αποχαιρετισμός στον επισκέπτη ή αφιέρωμα στην τελευταία πράξη της μέρας, πριν εκείνη φύγει και δώσει τη θέση της στο σκοτάδι. Ταυτόχρονα, αναφέρεται στον κόσμο της νύχτας και του ονείρου, σε έναν κόσμο που δεν ανήκει σε κανέναν (…this land is not your land…).