Η Αλεξάντρια (΄Αλι) Χίλφιγκερ με έργα της
Περιεχόμενα
Αν το ταλέντο στην τέχνη σπανίως κληρονομείται και ως εκ τούτου τα τέκνα μεγάλων δημιουργών αντιμετωπίζονται, το λιγότερο με επιφύλαξη, ο κανόνας δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει και για την κόρη του αμερικανού μεγιστάνα της μόδας Τόμι Χίλφιγκερ, σχεδιαστή αλλά επίσης και γνωστού συλλέκτη ποπ αρτ. Μόνο που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Σ’ αυτές ανήκει και η Αλεξάντρια Χίλφιγκερ, που έξω από τα φώτα της δημοσιότητας έχει διατηρήσει αθόρυβα μια καλλιτεχνική πλευρά τα τελευταία περισσότερο από 20 χρόνια, διοχετεύοντας τις ευαισθησίες ενός σχεδιαστή μόδας στο χρώμα, τη σύνθεση και την υφή, σε αφηρημένη ζωγραφική. Και όπως βεβαιώνουν οι κριτικοί, που έχουν δει τις πρόσφατες εκθέσεις της στη Σάντα Μόνικα και τώρα τον Ιούνιο στο Visionary Projects της Νέας Υόρκης με τίτλο «It’s Time to Slow Down», οι πίνακές της «είναι πραγματικά καλοί».
Η 39χρονη σήμερα Χίλφιγκερ, που ζει στο Παλμ Σπρινγκς με την κόρη και τον σύζυγό της, τον καλλιτέχνη Στιβ Xας, άρχισε να ζωγραφίζει ως έφηβη κατά τη διάρκεια μιας τραυματικής περιόδου, ζώντας στη Νέα Υόρκη. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και την ίδια χρονιά ο χωρισμός των γονιών της ήταν σοβαρά γεγονότα που την συγκλόνισαν ενώ τραυματική ήταν η περιπέτεια υγείας που έζησε κατά τη διάρκεια των εξουθενωτικών σταδίων της αδιάγνωστης νόσου του Lyme. (Ως επιζών εξιστόρησε τη δοκιμασία της στα απομνημονεύματά της το 2017.)
«Πολλές από τις δουλειές μου μπορεί να φαίνονται κάπως κυτταρικές και σωματικές, και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στα χρόνια που ασχολούμαι με την αιμοληψία και τη νόσο του Lyme», όπως λέει.
Η συλλογή του Χίλφιγκερ
Η Αλεξάντρια (Άλι) Χίλφιγκερ άρχισε να ζωγραφίζει το 2001. Όπως αφηγείται, «Ήταν η εβδομάδα της 11ης Σεπτεμβρίου. Ήμασταν στη Νέα Υόρκη και είδαμε τους πύργους να πέφτουν. Δύο ή τρεις μέρες αργότερα, ο αδερφός του πατέρα μου, τον οποίο φροντίζαμε, πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Οι γονείς μου επίσης χώριζαν, οπότε συνέβαιναν πολλά. Μετά από όλους τους θανάτους και όλα τα τραύματα, νομίζω ότι απλώς πήγα και αγόρασα κάποια υλικά, που μου μιλούσαν. Και έτσι άρχισα να ζωγραφίζω. Ένα από τα πρώτα μου κομμάτια ήταν ένα μεγάλο πακέτο Marlboro Lights βαλμένο στη μέση των αγρών με λουλούδια νέον με γκλίτερ. Από τότε ζωγράφιζα κάθε μέρα μετά το σχολείο».
Παρ΄ότι όμως ο πατέρας της συλλέγει, όπως λέει η ίδια πολλά έργα του Μπασκιά και του Άντι Γουόρχολ, στο σπίτι μεγάλωσε με πιο παραδοσιακή τέχνη, όπως κλασικές ελαιογραφίες αλόγων, αριστοκρατών και ηγετών.
«Η μαμά μου ήταν μια καταπληκτική, πολύ παλαιάς σχολής, αγγλίδα σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων και μια αληθινή ιδιοφυΐα στο χρώμα. Έτσι τα σπίτια μας είχαν μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια και την τελειότητα. Παράλληλα δούλευα με τον πατέρα μου στο γραφείο του με τους σχεδιαστές, πήγαινα για αγορές δειγμάτων μαζί τους στην Ευρώπη, που ήταν το πιο διασκεδαστικό πράγμα απ’ όλα κι έτσι έβλεπα όλους αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους τα χρώματα και οι υφές μπορούν να συνδυαστούν».
Η νόσος του Lyme
Εκείνο όμως που την επηρέασε προσωπικά προφανώς αλλά και την ζωγραφική της είναι η θεραπεία, την οποία ακολούθησε για την αντιμετώπιση της ασθένειας. «Έκανα πολλή δουλειά για να οραματιστώ, τι μου συνέβαινε εσωτερικά, προκειμένου να μετατρέψω μέρος αυτής της ενέργειας σε ζωγραφική», λέει. «΄Ετσι σε πολλά από τα έργα μου προσπαθώ να ενσωματώσω ολόκληρο το φάσμα κάτω από το τελικό χρώμα, δημιουργώντας τις δονήσεις όλων των χρωμάτων. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ φωτεινό».
Η ίδια όμως αντιμετώπισε και κρίση ταυτότητας, όταν μετά την γέννηση της κόρης της και το βιβλίο της για την νόσο του Lyme έζησε μια περίοδο πέντε ετών χωρίς να πιάσει στυλό ή πινέλο. «Υπάρχουν στιγμές στη μέρα ή στη ζωή», λέει «όπου τα πράγματα μπορεί να γίνουν εξαιρετικά συντριπτικά. Ο Covid ήταν μια από εκείνες τις φορές που όλοι, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν, βρίσκονταν σε κάποιο είδος κρίσης, κι εγώ, όταν είχα για χρόνια, έντονη νόσο του Lyme, ο εγκέφαλός μου ένιωθα να είναι τόσο ανακατεμένος και καταβεβλημένος, που απλώς τον έκλεινα».
Η διάσωση ήρθε, όταν με λίγο μελάνι Ινδίας άρχισε να ζωγραφίζει γραμμές, την μία δίπλα στην άλλη, κάτι που «άρχισε να ηρεμεί το μυαλό μου», όπως λέει. «Καθώς έφτιαχνα κάθε γραμμή, καταλάβαινα ότι οι κυματισμοί ή οι ατέλειες κάθε κίνησης της γραμμής θα αντιπροσώπευαν τις στιγμές της ημέρας ή τα διαφορετικά συναισθήματα που νιώθουμε τη μέρα, έτσι ώστε στο τέλος όλες μαζί να φαίνονται όμορφες».
Ζωγραφική και μόδα
Και η μόδα; «Μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω ρούχα και είμαι καλή σε αυτό αλλά η ζωγραφική είναι πολύ πιο απτή και προσωπική, γι’ αυτό την κράτησα ιδιωτική για τόσο καιρό» διευκρινίζει. «Κυρίως είναι θεραπευτική ενώ ένιωσα επίσης, ότι ίσως η επιχείρηση της μόδας να είναι λιγότερο προσωπική. Λέω στην κόρη μου, ότι η αφαίρεση είναι ένας τρόπος να επεξεργάζεσαι και να μετουσιώνεις τα συναισθήματά σου, να χρησιμοποιείς χρώμα και μορφή για να δεις πώς μοιάζει ο θυμός, για παράδειγμα, κάτι που της αρέσει και τώρα είναι μαζί μου στο στούντιο.
Το σίγουρο είναι εξάλλου, ότι δεν θέλει να μετατρέψει τη δουλειά στης σε επιχείρηση αλλά ούτε και να μείνουν στην αφάνεια. «Θέλω οι πίνακές μου να βοηθήσουν πραγματικά τους ανθρώπους και να τους θεραπεύσουν αν γίνεται», όπως λέει.
Διαβάστε επίσης
Ντορίνα Παπαλιού: «Θα βυθιστώ σε ένα κόσμο που δεν γνωρίζω»
Λίνα Μενδώνη: Στη στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη οφείλεται η κατάρριψη για το φιρμάνι του Έλγιν
