Γιώργος Μαρκόπουλος. Το πορτρέτο ενός «πλανόδιου» ποιητή στο Μονόγραμμα

«Μπήκα στην ποίηση γιατί πήγα στον τυπογράφο για να τυπώσω τα πεζογραφήματά μου και δεν έφταναν τα λεφτά. Μου είπε τότε ο τυπογράφος «Γιατί δεν γράφεις ποιήματα, που θα σου κοστίσουν και πιο φτηνά, γιατί είναι πιο λίγες οι σελίδες;».

Έτσι έχει πει σε μια συνέντευξή του ο ποιητής έκτοτε, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ένας από τους πιο ευαίσθητους και τρυφερούς δημιουργούς, βραβευμένος με δύο Κρατικά Βραβεία και επίσης με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και στην Αλεξάνδρεια με το Βραβείο Καβάφη, που αυτοβιογραφείται σήμερα στο «Μονόγραμμα» του Γιώργου Σγουράκη στην ΕΡΤ 2.

Από τους πρώτους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του’70, που χειρίζεται την ελληνική γλώσσα σαν γυναίκα πολυαγαπημένη _ «Ζούμε για να διασκεδάζουμε τις γυναίκες, όχι να τις μελαγχολούμε», όπως λέει_, ο Γιώργος Μαρκόπουλος ένας άνθρωπος κάθε άλλο παρά κλεισμένος στον κόσμο του έζησε και ζει όλες τις χαρές της ζωής. Μέσα στη λογοτεχνία πάντα, φίλος με τον Μένη Κουμανταρέα, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Δημήτρη Παπαδίτσα και τον Γιάννη Ρίτσο αλλά κυρίως με συνοδοιπόρους τον Γιάννη Βαρβέρη και τον Γιάννη Κοντό, που πολύ του κόστισε η απώλειά τους, είναι όμως και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αγαπάει τη λαϊκή μουσική, τις βόλτες στα μπαράκια και τις μικρές ταβέρνες.

Γεννημένος στη Μεσσήνη αλλά από 14 χρονών στην Αθήνα και με σπουδές στα Οικονομικά που καθόλου δεν του χρειάστηκαν στην ποίηση πέρασε τη χούντα ως φοιτητής συμμετέχοντας σε λογοτεχνικές και επαναστατικές παρέες, μέσα σε μια σφύζουσα νεολαία που προσπαθούσε να βρει την πολιτική και πολιτιστική της ταυτότητα. «Η ποίηση μπορεί να είναι επαναστατική, υπερβατική, αφαιρετική, συνθετική, να δηλώνει φυγή από τα αισθήματα», όπως  λέει άλλωστε. Όσο για τις επιρροές του, από τον  Όμηρο και τους αρχαίους λυρικούς ως τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Παλαμά, τον Σικελιανό, τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη.

Τότε και τώρα ακόμη, πιστός στη γειτονιά του στην πλατεία Βικτωρίας κι ας έχουν αλλάξει πολλά στο μεταξύ, αντλεί έμπνευση, στίχους και λέξεις από τα πάντα. Δηλώνει μάλιστα: «Δεν είμαι ποιητής, είμαι πλανόδιος φωτογράφος με μηχανή το μάτι μου. Μου μένουν εικόνες». Προσθέτοντας, ότι «Η αληθινή ποίηση στηρίζεται σε δικούς της κωδικούς, απαιτεί κλειδάριθμους, χρειάζεται αποκρυπτογράφηση».

 Στο «Μονόγραμμα» απόψε στις 8 το βράδυ ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας σπουδαίος ποιητής.