Γιώργος Λάνθιμος: Τα κοστούμια του «Poor Things» σε έκθεση στο Λος Άντζελες

Είναι εκκεντρικά και απρόβλεπτα όπως η πρωταγωνίστρια της ταινίας, είναι διαχρονικά -με κάποιο τρόπο- όπως ο μύθος του Φράνκενσταϊν, είναι σουρεαλιστικά όπως ο παράδοξος κόσμος, που δημιούργησε ο Γιώργος Λάνθιμος στο «Poor Things». Την νέα, βραβευμένη με Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ταινία του.

Πρόκειται όμως για τα κοστούμια του «Poor Things», που δημιουργήθηκαν υπό την επίβλεψη της σχεδιάστριας Χόλι Γουέντινγκτον και τώρα παρουσιάζονται σε έκθεση στο Μουσείο ASU FIDM (Fashion Institute of Design & Merchandising) στο Λος Άντζελες.

Δεκατρία συνολικά είναι τα κοστούμια, οκτώ από τα οποία φορέθηκαν από την Έμα Στόουν στο ρόλο της ως Μπέλα Μπάξτερ και τα υπόλοιπα από τους συμπρωταγωνιστές της, τον Γουίλιαμ Νταφόε, τον Μαρκ Ράφαλο και τον Ράμι Γιούσεφ.

Τη φανταστική ιστορία μιας νεαρής γυναίκας της Βικτοριανής εποχής, την οποία επαναφέρει στη ζωή ένας τρελός επιστήμονας αφηγείται ο έλληνας σκηνοθέτης, ακολουθώντας τη ζωή της ηρωίδας του από την αναγέννησή της στη δεκαετία του 1880 έως τη δεκαετία του 1960.

Κλειδί στην παράξενη αυτή ιστορία τρόμου, που δίνεται με χιούμορ αλλά και θλίψη αποτελούν και τα κοστούμια, για τα οποία ιδιαίτερες ήταν οι οδηγίες του Λάνθιμου. Και όπως λέει η ενδυματολόγος «Αυτό στο οποίο καταλήξαμε είχε να κάνει πολύ με την υφή των υφασμάτων, με τα οποία κατασκευάστηκαν τα ρούχα, ώστε να ανταποκρίνονται στο ύφος της ταινίας και στην εξέλιξη της ηρωίδας».

Η μείξη των στυλ

Για τον επιμελητή του μουσείου Κέβιν Τζόουνς Kevin Jones, αυτά τα κομμάτια, αν και είναι αναγνωρίσιμα «ιστορικά», στην πραγματικότητα είναι μία μείξη διαφόρων στυλ, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα «να μην είναι σχολαστικό».

Για παράδειγμα υπάρχει ένα κοστούμι με μανίκια από μαλλί προβάτου, συνδυασμένο με μπότες go-go αλλά και με το φουσκωτό εξάρτημα, που τοποθετείτο στο πίσω μέρος των ρούχων στα τέλη του 19ου αιώνα –τα γνωστά lobster-tail- που στην προκειμένη περίπτωση όμως, φοριέται εξωτερικά. Ή υπάρχουν αναδιαμορφώσεις βραδινών ενδυμάτων παλαιών σχεδιαστών του 20ού αιώνα, όπως η γαλλίδα Μαντελέν Βιονέ και ο αγγλο-αμερικανός μόδιστρος Τσαρλς Τζέιμς.

Πρόκειται για μία αλληλεπίδραση, που προέκυψε από την ίδια την ταινία του Λάνθιμου, το στόρι αλλά και την σκηνοθετική του προσέγγιση, με αποτέλεσμα την συνύπαρξη διαφόρων τάσεων, από τα βικτοριανά σχέδια ως και τη δεκαετία του 1960 με νεύματα στη διαστημική εποχή.

Ως έμπνευση όμως, λειτούργησαν ακόμη, και έργα τέχνης, συγκεκριμένα του γερμανού ζωγράφου και χαράκτη Ότο Ντίξ (1889-1969), εκφραστή της Νέας Αντικειμενικότητας στην τέχνη, του αυστριακού Έγκον Σίλε (1890-1918), της Τζόρτζια Ο΄Κιφ (1887 – 1986) και του Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ 1856 -1925).

Τέλος, η χρησιμοποίηση υφασμάτων ώστε να ταιριάζουν σε κάθε εποχή, αλλά και οι σύγχρονες τεχνικές οδηγούν σε μία μείξη, που ανταποκρίνεται στην απόκοσμη φύση της ταινίας.

Κάθε στολή και ένας χαρακτήρας

Μεταξύ των κομματιών της έκθεσης είναι το σύνολο από μεταξωτό χαρτί, σε σχέδιο γοργόνας, που δείχνει την αφύπνιση της ηρωίδας αλλά και ένα εντυπωσιακά κίτρινο, βικτοριανό, βραδινό φόρεμα με μυτερά μανίκια, που σηματοδοτεί τη σεξουαλική της απελευθέρωση.

Ο Τζόουνς επισημαίνει όμως, και το πρώτο ρούχο της Μπέλα, μια μπλε δημιουργία, που αναφέρεται στα νερά απ΄ όπου τη σώζει ο επιστήμονας, καθώς και ένα μπρονζέ σατέν φόρεμα ημέρας που «την κάνει να σμίγει με την ξύλινη επένδυση του πύργου του συζύγου της, φυλακίζοντας την ενδυματολογικά, όπως εκείνος προσπαθεί και σωματικά».

«Κάθε στολή είναι ένας χαρακτήρας από μόνος του, που αντικατοπτρίζει την κατάσταση περίσταση του ηθοποιού και αποκαλύπτει διακριτικά στους θεατές της ταινίας την πορεία δράσης του ήρωα ή του κακού», όπως λέει. «Πόσες λεπτομέρειες του κοστουμιού χάνονται στην οθόνη ή πώς τα χρώματα ή τα μοτίβα ενισχύουν ή υποτάσσουν την αξιοπιστία της ιστορίας; Όλα αυτά είναι εμφανή στην έκθεση».

Διαβάστε επίσης

Βραβείο στην Έμμα Στόουν από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Παλμ Σπρινγκς