Γιάννης Κόττης: Ταξίδι στη μνήμη και τη χαρά της ζωής – Έκθεση στην Ύδρα

«Αυτά που ζωγραφίζω είναι σαν να τα έχω ονειρευτεί, σαν να τα έχω δει κάπου, κάποτε και σήμερα τα ανακαλύπτω ξανά».

Με έντονα νοσταλγική διάθεση, με ομορφιά, χρώμα και χάρη, που δημιουργούν εικόνες μαγικής ατμόσφαιρας ο ζωγράφος Γιάννης Κόττης παρουσιάζει μια νέα σειρά έργων του στην Δημοτική Αγορά της Ύδρας, παίρνοντας από το χέρι τον θεατή για να τον οδηγήσει σε ονειρικά ταξίδια. Εκεί, όπου η ολάνθιστη φύση με τα δώρα της συναντά πράγματι τα υπερβατικά στοιχεία των ονείρων. Το έχει πει κι ο ίδιος άλλωστε: «Η τέχνη πρέπει να είναι υπερβατική. Να δίνει διέξοδο. Η δική μου τέχνη έχει κλασικό χαρακτήρα και οδηγεί στο φως».

Λάτρης μιας εποχής, που μπορεί να έχει παρέλθει αλλά η μνήμη της διατηρείται ζωντανή σε όλους, πόσο μάλλον σε έναν καλλιτέχνη, ο Γιάννης Κόττης βυθίζεται σ΄αυτήν και κάνοντας νοερές αποδράσεις στον χρόνο, γυρίζει πίσω για να πιάσει το νήμα των αναμνήσεων και να το αφήσει πάνω στον καμβά του. Μια πρόσκληση είναι έτσι οι πίνακές του για να ανασύρει ο καθένας τις δικές του αποθηκευμένες εικόνες στο μυαλό και στην καρδιά και να τους δώσει νέα πνοή.

Η έμπνευσή του συχνά προέρχεται από τον κινηματογράφο, τις αγαπημένες ταινίες του Φελίνι, του Ταρκόφκι, του Αγγελόπουλου και η ατμόσφαιρά τους ποτίζει τα δικά του έργα. «Κάποτε πηγαίναμε σινεμά δύο φορές την εβδομάδα, σήμερα και αυτό έχει χαθεί, όπως πολλά άλλα», όπως λέει, κι αυτή η νοσταλγία πυροδοτεί την έμπνευση: «Επιστρέφω στα ταξίδια που κάναμε ως φοιτητές, Αθήνα-Παρίσι με το πούλμαν. Αυτά που ζωγραφίζω έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου, ζουν μέσα μου, αλλά δεν υπάρχουν πια γύρω μου»…

Γεννημένος στο Κοκκώνι της Κορινθίας, με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου είχε καθηγητές τον Γιάννη Μόραλη και τον Νίκο Νικολάου, ο Γιάννης Κόττης παρακολούθησε παράλληλα και μαθήματα σκηνογραφίας ενώ αμέσως μετά βρέθηκε στο Παρίσι με υποτροφία για να συνεχίσει στην Ecole Nationale des Beaux Arts. Το Παρίσι έχει γίνει και ο τόπος μόνιμης κατοικίας του εδώ και πολλές δεκαετίες, από το 1987 μάλιστα  εκθέτει στην Γκαλερί Samy Kinge ενώ φυσικά επιστρέφει και στην Ελλάδα. Άλλωστε οι μνήμες από τον γενέθλιο τόπο, όχι μόνον δεν έχουν σβήσει αλλά ανακαλούνται σταθερά και αποτυπώνονται στους πίνακές του, όπου η ελληνική φύση φοράει τα καλύτερά της, χρώματα και σχήματα.

Μια μικρή αλεπού με αυτάρεσκο ύφος που εποπτεύει το χώρο της ανάμεσα στα καρπούζια και τα πεπόνια του καλοκαιριού. Το ζωηρό λαγουδάκι που έχει σκύψει να πιει νερό, ένα γαϊδουράκι  της ΄Υδρας, τα παιδιά που παίζουν ανεβαίνοντας σε κολώνες, άνθρωποι που μοιάζουν να αιωρούνται, ακριβώς σαν σε όνειρο αλλά και ο ζωγράφος (;) που κοιμάται ήρεμος ανάμεσα σε ανθισμένα ρόδα. Εικόνες της φύσης σε φάση αναγέννησης πάντα, που ανακαλούν ευτυχισμένες στιγμές από τα βιώματα του δημιουργού τους ένας εικαστικός ύμνος εν τέλει στη χαρά  που βρίσκεται, στα μικρά, τα απλά, τα ανθρώπινα είναι αυτά τα έργα.

Καλοκαιρινά και χαρούμενα αποπνέοντας αισιοδοξία και ζωή.