Ελεονώρα Μελέτη: «Χρειάστηκαν χρόνια επώδυνης θεραπείας»

Τρία χρόνια ύστερα από την αξιοσημείωτη επιτυχία του παρθενικού της βιβλίου με τίτλο Γυναίκα ψάχνει… (εκδ. Διόπτρα), η Ελεονώρα Μελέτη επιστρέφει στη γνώριμη θεματολογία της, την ψυχική κακοποίηση.

Το νέο βιβλίο της από τον ίδιο εκδοτικό οίκο ονομάζεται Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο και σε αδρές γραμμές εντάσσεται (όπως και το πρώτο) στο είδος των βιβλίων αυτοβοήθειας.

Μαρτυρίες

Πρόκειται όμως και για μαρτυρία, αφού η Ελεονώρα Μελέτη δεν αναφέρεται μόνο στη δική της εμπειρία ψυχικής κακοποίησης αλλά εμπλουτίζετι το αφήγημα και με τεκμήρια από άλλες ανθρώπινες περιπτώσεις. Από όλες αυτές τις ψηφίδες συνθέτει το βιβλίο και τις περιπέτειες της πρωταγωνίστριάς της, alter ego της Ελεονώρας Μελέτη. Διαβάζοντας δεν γνωρίζει ο αναγνώστης αν η Ελεονώρα αυτοβιογραφείται ή αν απλώς πλάθει ένα μυθικό πρόσωπο. Τα δύο σχεδόν ταυτίζονται. Υπάρχει και μία λογοτεχνικότητα στο κείμενό της, που πηγάζει από την αλληγορική διάσταση που διατρέχει τα πραγματικά γεγονότα.

Στο δεύτερο βιβλίο της, η Ελεονώρα Μελέτη αποδίδει ιδιαίτερο βάρος στην ψυχοθεραπεύτριά της. Δεν την κατονομάζει βέβαια. Εκείνη όμως άνοιξε πρώτη το παράθυρο της ψυχής της και με τρόπο μαιευτικό, οδήγησε τη θεραπευόμενή της στη συνειδητότητα. Το σύνολο των εμπειριών της χαρακτηρίστηκε ως τυπική περίπτωση συναισθηματικής κακοποίησης. Η «διάγνωση» συζητήθηκε στο ιδιαίτερο δωμάτιο της ψυχοθεραπείας πριν από περίπου μία δεκαπενταετία.

Ο ρόλος της ψυχοθεραπεύτριας

Στο μοβ ποδήλατο η ψυχοθεραπεύτρια ενθαρρύνει την πρωταγωνίστρια να τολμήσει να αλλάξει οπτική γωνία, να στρέψει την κάμερα προς το μέρος της, το φακό στον εσωτερικό της κόσμο.

Όπως η ίδια η Ελεονώρα Μελέτη έχει διευκρινήσει για τη ζωή της, «χρειάστηκαν πολλά χρόνια επώδυνης θεραπείας, πείσμα και πίστη για να μπορέσω να χτίσω ψυχική ανθεκτικότητα και να πιστέψω πάλι στον εαυτό μου». Έτσι, σήμερα μπορεί να πλοηγείται μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Και στο φως αλλά και στο έρεβος.

Την κρίσιμη προσωπική μεταφέρει στο μοβ ποδήλατο η Ελεονώρα Μελέτη. Αυτή την κάθαρση και το νέο δέρμα θέλει να βοηθήσει και άλλους να το αποκτήσουν. Πρόκειται για σούπερ δύναμη, ξεχωριστή για τον καθένα. Δεν σφυρηλατεί αναίσθητες οντότητες, ανίκανες να πληγωθούν, αλλά ευαίσθητους και συνάμα πιο οριοθετημένους ανθρώπους. Εν ολίγοις, ακέραια, ώριμα πλάσματα.

Άρα, η Ελεονώρα Μελέτη αναρωτιέται: Πόσα πολλά έχει πρόθεση να θυσιάσει κανείς για να ψάξει τον εαυτό του ή της; Ποια ψεύτικη αξία αποδίδει μερικές φορές στα πράγματα; Πού ορθώνεται το πραγματικό εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσει κανείς για να περάσουμε στην άλλη πλευρά; Ποιους εσωτερικούς εχθρούς να υπερφαλαγγίσει; Πώς βάζουμε όρια στην τοξικότητα και πώς αρκιβώς την αντιλαμβανόμαστε;

Κάθε θυσία σημαίνει (συμβολικά) έναν μικρό θάνατο αλλά μόνο έτσι μπορεί κανείς να προχωρήσει και να αντικρίσει ξανά το φως.

Μια γυναίκα που τα έχει όλα

Η Ελεονώρα Μελέτη ενσαρκώνει τη νέα γυναίκα που φαινομενικά και επιφανειακά (ή με τα κοινωνικά προτυπα), τα έχει όλα. Βουλιάζει όμως σε ψυχικό και σωματικό λαβύρινθο. Νιώθει ότι βυθίζεται στην άβυσσο.

Κυνηγημένη από την τοξικότητα και τη διάχρονη συναισθηματική κακοποίηση που υφίσταται, αφήνει την αξιοζήλευτη καριέρα της και αναχωρεί για ένα ταξίδι μακρινό. Πηγαίνει εκεί όπου νιώθει αόρατη, κανείς δεν τη γνωρίζει σε αυτόν τον νέο τόπο.

Στο δωμάτιο της θεραπείας

Ιδού πώς τα έχει επεξεργαστεί στο βιβλίο της η Ελεονώρα Μελέτη. Πρόκειται για μια συνάντηση με την ψυχοθεραπεύτριά της.

«”Πώς είσαι σήμερα;”

“Σωματικά νομίζω είμαι κάπως καλύτερα. Αναρρώνω”.

Η θεραπεύτριά μου δεν μίλησε. Έδωσε χώρο σε μια αρκετά μεγάλη παύση. Όπως πολλές φορές, αυτή η παύση μού προκά- λεσε κλάμα, ένα ξέσπασμα που ξεκίνησε με δάκρυα και κορυ- φώθηκε με λέξεις.

“Τους μίλησα”.

“Θες να μοιραστείς τι τους είπες;”

“Τους είπα πως θέλω να εγκαταλείψω. Τους εξήγησα πως δεν με ενδιαφέρει άλλο να παραμείνω στον χώρο αυτόν και πως θέλω τη ζωή που είχα πριν αναλάβω αυτή την ευθύνη, ότι έχω ανάγκη την ηρεμία μου, την καθημερινότητά μου, τη δημιουργικότητά μου, την ψυχική μου υγεία. Τα όνειρά μου, το χαμόγελό μου, τους φίλους μου, την αισιοδοξία μου και τη δίψα για ζωή. Μου ζήτησαν λίγο χρόνο και κάμποσες μέρες μετά με πήραν και μου είπαν πως δέχονταν να λύσουμε τη συνεργασία μας”.

Νιώθεος καλά με αυτήν την απόφαση;

“Πώς ένιωσες γι’ αυτή την εξέλιξη;”

“Ήταν μια καλή μέρα εκείνη, μετά από καιρό. Μια μέρα που ένιωσα χαρά. Ένιωσα σαν να ήμουν μέσα σε μια φουρτουνια- σμένη θάλασσα για χρόνια, να ανεμοδέρνομαι, και ξαφνικά κάποιος από το πουθενά να μου πετάει ένα σωσίβιο, να κρατιέμαι από αυτό και να με κατακλύζει μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης που σωζόμουν”.

“Άρα νιώθεις καλά με αυτή την απόφαση”.

“Δεν αρνούμαι πως νιώθω ένα μικρό πένθος για το άδοξο τέλος ενός ονείρου, αλλά δεν το θέλω αυτό που μου συμβαίνει. Δεν το θέλω”.

“Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις στη συνέχεια;”

“Δεν ξέρω. Το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι πώς θα γίνω μέσα μου καλά. Μετά δεν ξέρω. Θέλω να ξεχαστεί όλοαυτό. Θέλω να ξεχάσω και να ξεχαστώ. Να μπορώ να κυκλο- φορώ και πάλι στον δρόμο χωρίς να ντρέπομαι για μένα. Θέλω να αρχίσω να έχω μια φυσιολογική ζωή μιας νέας κοπέλας”.

Αυτός ο χώρος είναι εχθρικός

“Και το όνειρο που είχες;“

“Αυτό δεν υπάρχει πια. Δεν το θέλω πια. Αυτός ο χώρος είναι πολύ εχθρικός για να αντέξουν τα καλοπροαίρετα όνειρα. Επαγγελματικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα κάνω στη συνέχεια. Μπορεί να γίνω πάλι καθηγήτρια γαλλικών ή να κάνω κάποιο δεύτερο πτυχίο. Σκέφτομαι μήπως επιστρέψω στην Ιταλία και κάνω εκεί μια νέα αρχή. Όλα μέσα μου είναι τόσο μπερδεμένα. Το μόνο που με νοιάζει είναι να καταλάβω τι μου συμβαίνει, να το διορθώσω και να κάνω μια νέα αρχή”.

“Νομίζω λοιπόν πως έχει έρθει η ώρα να δώσουμε όνομα σε όλο αυτό που σου συμβαίνει. Πιστεύω πως είσαι έτοιμη να το χαρακτηρίσουμε και να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε από εδώ και στο εξής. Θυμάμαι από τις πρώτες μας συνεδρίες πόσο ανάγκη είχες να καταλάβεις τι είναι όλο αυτό το οποίο υφίστασαι και έχει αποτελέσει την αιτία συθέμελων εσωτε- ρικών αλλαγών. Αυτό όμως που βιώνεις, όσο και αν νόμιζες ότι είναι κατάθλιψη, δεν είναι κατάθλιψη. Σαφώς η συμπτω- ματολογία του έχει αρκετά καταθλιπτικά στοιχεία, ωστόσο δεν είναι κατάθλιψη”.

“Και τότε τι είναι;”

“Όλα αυτά που βιώνεις, η μειωμένη αυταξία, η αρνητική αυτοεικόνα, η πληγωμένη αυτοπεποίθηση, το άγχος, η θλίψη, ο φόβος, η αίσθηση ύπαρξης μιας μόνιμης απειλής, η κοινωνική απόσυρση, είναι η απόρροια μιας συστηματικής, χρόνιας συναισθηματικής κακοποίησης, στην οποία υποβάλλεσαι κατ’ εξακολούθηση. Κακοποιείσαι εδώ και χρόνια, λεκτικά, συναισθηματικά και ψυχικά”.

Άκουσα την ψυχολόγο μου να μου λέει πως κακοποιού- μουν «λεκτικά, συναισθηματικά και ψυχικά» και έμεινα να την κοιτάζω ανέκφραστα. Την κοιτούσα στα μάτια, χωρίς όμως να τη βλέπω.

Δεν έκλαψα. Δεν είχα άλλωστε μέσα μου δάκρυα καιρό τώρα. Είχα στερέψει.»

Ο μυστηριώδης Ιάπωνας

Νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά στην Ελεονώρα Μελέτη ή την πρωταγωνίατριά της. Η γνωριμία της με τον μυστηριώδη αλλά χαρισματικό Ιάπωνα δάσκαλο, την οδηγεί σε ένα διαφορετικό ταξίδι, μέσα από ένα «κέντρο σιωπής» και με όχημα ένα μαγικό μοβ ποδήλατο.

Κέντρο σιωπής όπως έχει επισημάνει η Ελεονώρα Μελέτη υπάρχει στην πραγματικότητα Ινδονησία (το έχει επισκεφτεί), αλλά ως πρακτική συναντάται  και σε δυτικούς πολιτισμούς, ανάμεσα σε Μορμόνους επί παραδείγματι.

Όνειρο ή εφιάλτης

Η έκλαμψη, η φωτεινή συνειδητοποίηση, ανοίγουν νέους δρόμους. Η Ελεονώρα Μελέτη υπενθυμίζει τους λόγους που κανείς να αφήνει ανεκπλήρωτα τα όνειρα στις ελληνικές καλένδες.

Κάπου μέσα της παρέμεναν εν υπνώσει και αν δεν τα αντιμετώπιζε, θα επέστρεφαν ως δαίμονες εν ευθέτω χρόνω.

Γράφει η Ελεονώρα Μελέτη:

«Την τίγρη.
Αυτή θα ήθελα να σώσω. Μου φαινόταν τόσο οξύμωρο ότι μία τίγρη, ένα τόσο δυνατό ζώο, ένα άγριο ζώο, θα μπορούσε να είχε πληγωθεί από το οτιδήποτε, και ότι θα χρειαζόταν τη δική μου φροντίδα.
Μέσα στο μυαλό μου ήταν το λιγότερο αναμενόμενο και γι’ αυτό εύκολα και γρήγορα αποφάσισα πως το πληγωμένο μου ζώο ήταν η τίγρη και πως ήθελα να είμαι εγώ αυτή που θα φρόντιζε τις πληγές της.

Γύρισα να δω τι έγραφε από πίσω η κάρτα με την τίγρη που είχα επιλέξει».

Όνειρα ρεαλιστικά´

Η Ελεονώρα Μελέτη πάντως παντρεύτηκε δύο φορές τον σύζυγό της Θοδωρή Μαρουσούλη, θεατρικό επιχειρημα δεύτερης γενιάς. Σε πολιτικό και ύστερα σε θρησκευτικό γάμο. Απέκτησαν μία κόρη.

Ακόμη δεν κατάφερε όμως να διώξει τα επιθετικά σχόλια των άλλων.

Ειδικά τώρα που έθεσε υποψηφιότητα για την ευρωβουλή με τη Νέα Δημοκρατία, άνοιξε φαίνεται και πάλι τον ασκό του Αιόλου. Δήλωσε ότι δέχεται ανεπανάληπτης έντασης τοξικά σχόλια στα σόσιαλ μίντια.

Η δημόσια έκθεση απαιτεί γερό στομάχι.