Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Γιώργος Βούρος. Εξέπνευσε χθες βράδυ, νικημένος από τον καρκίνο, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου νοσηλευόταν.

Βαθιά η θεατρική παιδεία του Γιώργου Βούρου και λόγω οικογενειακής παράδοσης, αφού κατάγεται από τους αείμνηστους πρωταγωνιστές του Εθνικού θεάτρου του Εθνικού Θεάτρου Νίκο και Μερόπη Ροζάν αλλά και από την προσωπική του μόρφωση: Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών (1965-1973) και ύστερα στο λύκειο Σχολής Μωραΐτη όπου υπήρξε μαθητής στην τάξη του περίφημου θεατρολόγου και καθηγητή Τάσου Λιγνάδη (πατέρα του νυν καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Δημήτρη Λιγνάδη). Σπούδασε Φιλοσοφία και Αρχαία Ελληνικά και Αρχαία Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (King’s College), υποκριτική και σκηνοθεσία θεάτρου στο Drama Centre του Λονδίνου ενώ παρακολούθησε και σεμινάρια Θεολογίας στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας.

Ακόμη πιο καθοριστική θα έλεγε κανείς ότι υπήρξε η εκπαίδευσή του από τον αναθεωρητή σκηνοθέτη της θεατρικής σκηνής (από τη δεκαετία του 1930 και μετά) και ιστορικό διευθυντή της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου Δημήτρη Ροντίρη.

Εκτός από τον Ροντίρη, στην πορεία του συνάντησε και συνεργάστηκε  και με τα υπόλοιπα ιερά τέρατα της γόνιμης αυτής περιόδου: Αλέξη Μινωτή, Αλέξη Σολομό, Σπύρο Ευαγγελάτο (πατέρα της διευθύντριας του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Κατερίνας Ευαγγελάτου), Μιχάλη Κακογιάννη, Κώστα Μπάκα,  Γιώργο Μιχαηλίδη.

Μακροβιότερη υπήρξε η σχέση του με τον σημαντικό μεταφραστή, συνεργάτη του Κουν και σκηνοθέτη του Ελεύθερου θεάτρου Μίνωα Βολανάκη. πρώτα ως βοηθός σκηνοθέτης και ηθοποιός και αργότερα ως συν-σκηνοθέτης από το 1979 ως το 1991.

Σημαντικοί καρποί της πολύχρονης συνεργασίας τους: η πρώτη επαγγελματική απόδοση αρχαίας τραγωδίας στα αγγλικά (υπό την αιγίδα του ΕΟΤ το 1987) και η συμμετοχή του ως βοηθός σκηνοθέτης του Βολανάκη για τον Οιδίποδα Τύραννο που παρουσιάστηκε το 1984 στο Φεστιβάλ Τεχνών των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες.

Με επιτυχία δοκίμασε την τύχη του στη διεθνή σκηνή όταν εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες το 1991 και συνεργάστηκε με γνωστές ηθοποιούς όπως η Γκλέντα Τζάκσον και η Έρθα Κιτ. Εξάλλου από τα πρώτα του βήματα στη σκηνή ξεχώρισε με τις ερμηνείες τους στο κλασικό ρεπερτόριο, ως Ιάσονας, Προμηθέας,  Μαλβόλιο, Φάλσταφ τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου δίδαξε υποκριτική Αρχαίου Δράματος αλλά το 2006 επέστρεψε στην Αθήνα για να διδάξει πλέον στη Σχολή Βεάκη.

Πάντα κατέφευγε σε άρτιες μεταφράσεις σημαντικών θεατρικών έργων από τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ρώσικα: ( Νιλ Σάιμον, Γιασμίν Ρεζά, έργα της οποίας ανέβασε πολλάκις και επί σκηνής, Μίκλος Λάζλο). Ο Θεός της Σφαγής της Ρεζά κυκλοφόρησε από την Εστία το 2012 ενώ ανέβηκε στο θέατρο από τον Φασουλή με πρωταγωνιστή των Βούρο τον οποίο πλαισίωναν οι Δανδουλάκη, Μπαλανίκα, Φέρτης. Το 2014 μετάφρασε Βασιλιά Ληρ από το κείμενο της πρώτης έκδοσης (Quarto, 1608), ενώ το αθηναϊκό κοινό γνώριζε ως τότε μόνο παραστάσεις οι οποίες βασίζονταν στην έκδοση Folio που κυκλοφόρησε στην Αγγλία του 1623, δηλαδή έξι χρόνια μετά το θάνατο του Σέξπιρ. Ερμήνευσε τον ομώνυμο ρόλο για δύο συνεχόμενες χρονιές.

Πιο πρόσφατα (πριν τέσσερα περίπου χρόνια) άφησε εντυπώσεις ως πρωταγωνιστής, μεταφραστής και σκηνοθέτης στο θέατρο του παραλόγου, με το πολιτικό έργο Κλάξον, Γιούχα και Παληάτσοι του Ντάριο Φο. Tη σαιζόν 2017-2018 επανήλθε στο κορυφαίο έργο του Στρίντμπεργκ Πατέρας με το οποίο περιόδευσε στην Αθήνα, Λάρισα, Βόλο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Επέλεξε και ελληνικά έργα (ως Φώντας στο Τάβλι του Κεχαϊδη και στρατηγός Δεκαβάλλας στο Ένας Ήρως με παντούφλες των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, τα οποία και σκηνοθέτησε) αλλά για τους φίλους και αγαπημένους παρέμενε πάντα ο Ευτυχισμένος πρίγκιπας. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία εξήντα τεσσάρων ετών.