Άντονι Χόπκινς: Αποκαλύπτει το κρυφό ταλέντο του

Ζωγραφίζει από μικρό παιδί, αλλά οι περισσότεροι το έμαθαν …στο γάμο του.

Κι εκείνοι, όμως, ελάχιστα το μαρτύρησαν. Ο ζωγράφος Άντονι Χόπκινς κρυβόταν καλά πίσω από τον σπουδαίο ηθοποιό και μόνον στην διάρκεια της πανδημίας έγινε ευρύτερα γνωστό το άλλο του ταλέντο. Κι αυτό, χάρις σε μια ανάρτησή του στα social media, σ΄ένα χορευτικό παιχνίδι –πρόκληση μέσα στην καραντίνα. Όταν ο 83χρονος Άντονι Χόπκινς έκανε TikTok στους ρυθμούς του Καναδού ράπερ Drake, προκαλώντας μάλιστα τον Σιλβέστερ Σταλόνε και τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ!

Πέρα από τη ζωντάνια, όμως, και το χιούμορ του μεγάλου ηθοποιού, πολλοί παρατήρησαν κι έναν μεγάλο πίνακα πίσω του. Ένα πορτρέτο, συγκεκριμένα, ενός άνδρα με λαμπερά μάτια και έντονα χρώματα γύρω του. Τίνος είναι, άρχισαν να αναρωτιούνται και για πρώτη φορά ο πολυβραβευμένος, και με Όσκαρ, Ουαλός ηθοποιός, που έχει ενσαρκώσει και τον Πικάσο στη μεγάλη οθόνη, αποφάσισε να το παραδεχτεί: «Η ζωγραφική είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει, όπως και το πιάνο. Διασκεδάζω πολύ και το απολαμβάνω απόλυτα», λέει.

Αυτοπροσωπογραφία είναι, μάλιστα, το συγκεκριμένο πορτρέτο, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα. «Ζωγραφίζω ελεύθερα, λατρεύω τα φωτεινά χρώματα και επηρεάζομαι από ζωγράφους, όπως ο Όσκαρ Κοκόσκα ή ο Φράνσις Πικαμπιά», δηλώνει ο Άντονι Χόπκινς. Και προσθέτει: «Χρειάζομαι πολύ χρόνο για να ζωγραφίσω, αλλά δεν με κουράζει. Αυτοσχεδιάζω και μετά σταματάω, ενώ μπορεί να επιστρέψω εβδομάδες αργότερα, για να ολοκληρώσω ένα έργο. Μερικές φορές, μάλιστα, θα ξεκινήσω τρεις πίνακες ταυτόχρονα. Επίσης πειραματίζομαι με λάδια, ακρυλικά και μελάνι και προσπαθώ να αλλάξω το στυλ των πινάκων μου, αλλά δεν υπάρχει στυλ…».

Ανώτερες σπουδές δεν έχει κάνει στη ζωγραφική, όμως οι δύο αγάπες του, εικαστικά και πιάνο άρχισαν να διαμορφώνονται από τα πέντε του χρόνια. Στα 15,
σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να γίνει ζωγράφος, κάποιος όμως του είπε ότι πρέπει να γίνει είτε εμπορικός καλλιτέχνης, είτε γελοιογράφος κι αυτό τον αποθάρρυνε, γιατί δεν πίστευε ότι έχει ιδιαίτερες δεξιότητες για κάτι τέτοιο.

Έτσι, η ζωγραφική εγκαταλείφθηκε, για να πάρει τη θέση της η υποκριτική, βεβαίως, ως τις αρχές του 2000. Όταν η γυναίκα του, Στέλλα ανακάλυψε στο σπίτι παλιά τετράδια ζωγραφικής, γεμάτα σχέδια, πρόσωπα και τοπία, καμωμένα με πολύχρωμα στυλό. «Εκείνη με παρότρυνε να ξαναρχίσω τη ζωγραφική, μάλιστα το 2003, στο γάμο μας, μου ζήτησε να κάνω πίνακες και για τους 75 καλεσμένους μας. Στην αρχή μου φάνηκε σαν τρέλα, αλλά μετά ζωγράφισα πράγματι τα έργα και τα προσφέραμε στο πάρτι. Έτσι έγινε ξανά η αρχή».

Στη συνέχεια, υπήρξαν κι άλλοι, που τον ενθάρρυναν να συνεχίσει, όπως ένας φίλος του, που είχε κάνει τα ειδικά εφέ στο Jurassic Park του Στίβεν Σπίλμπεργκ, κυρίως όμως η επιθυμία του για δημιουργία είναι αυτή που τον κινητοποιεί.

«Αυτή είναι η ελευθερία μου», λέει. «Έτσι αντιμετωπίζω τα πάντα, μουσική και υποκριτική». Όσο για τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, είναι ο Λ.Σ Λάουρι και ο Φράνσις Μπέικον, ο Τέρνερ, ο Ντεγκά, ο Μονέ, ο Βαν Γκογκ. «Όταν πήγα στο Musée d’Orsay στο Παρίσι και επισκέφθηκα την αίθουσα Βαν Γκογκ ένιωσα σαν ένα λάκτισμα στο πρόσωπο από τα ζωντανά χρώματα της ζωής αυτού του ανθρώπου. Ήταν μία φοβερή εμπειρία», θυμάται.

Και ο Πικάσο; «Ο χαρακτήρας μου είναι εντελώς διαφορετικός από τη δική του προσωπικότητα, έναν άνδρα με άγριο πάθος για τη ζωή. Εγώ προέρχομαι από ένα πολύ πιο ήρεμο ουαλικό υπόβαθρο», όπως λέει.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός, ο σερ Φίλιπ Άντονι Χόπκινς, γιος ενός φούρναρη στο Μάργκαμ, Πόρτ Τάλμποτ, απείθαρχος ως μικρός και με δυσλεξία μάλιστα, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός ύστερα από παρότρυνση του συμπατριώτη του, Ρίτσαρντ Μπάρτον. Έτσι ακολούθησε ανάλογες σπουδές, πρώτα στο Welsh College of Music and Drama στο Κάρντιφ και στη συνέχεια στην Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο.

Σύντομα, τον ξεχώρισε στο θέατρο ο Λόρενς Ολίβιε, που τον κάλεσε στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρο και, από εκεί και μετά, η καριέρα του, αρχικά θεατρική, στη συνέχεια και κινηματογραφική, απογειώθηκε.

Πρώτη σημαντική εμφάνισή του στον κινηματογράφο ήταν στο «Λιοντάρι του Χειμώνα», δίπλα στον Πήτερ Ο’ Τουλ και την Κάθριν Χέπμπορν, ενώ οι επιτυχίες του έκτοτε ήταν πολλές, με διασημότερη φυσικά την «Σιωπή των Αμνών», αν και ο κατάλογος είναι μακρύς και εντυπωσιακός.

Ζώντας χρόνια πλέον στο Μαλιμπού της Καλιφόρνιας, τήρησε κι αυτός την καραντίνα, όπως όλοι, διαβάζοντας, παίζοντας πιάνο, ζωγραφίζοντας και δουλεύοντας πάνω σε σενάρια.

«Είναι πολύ δύσκολο να πεις στους ανθρώπους ότι πρέπει να είναι δημιουργικοί, γιατί ο καθένας έχει τις δικές του έγνοιες», όπως λέει. «Όμως αν κάποιος θέλει να γράψει ένα βιβλίο ή ένα σενάριο, οτιδήποτε, ας το κάνει. Χωρίς να το αναλύει και χωρίς να ανησυχεί για πώς θα είναι. Κι εγώ αυτό που βρίσκω στη ζωγραφική είναι ο αυτοσχεδιασμός. Γιατί ηρεμεί το μυαλό και απελευθερώνει».