Ανταπόκριση από την απομόνωση: Πέντε καλλιτέχνες γράφουν για τις ώρες καραντίνας

Ανταπόκριση από τα ατελιέ των καλλιτεχνών.

Εγκλεισμός, αγωνία για το αύριο, αλλά και άπλετος ελεύθερος χρόνος. Πότε, όμως, λειτουργεί δημιουργικά και πότε κατασταλτικά; Και πόσα σχέδια ανατράπηκαν ή ματαιώθηκαν σ΄αυτό το διάστημα;

Καθένας, άλλωστε, βιώνει με τον δικό του τρόπο την απομόνωση, διαχειρίζεται διαφορετικά το φόβο και διατυπώνει αλλιώς την ανησυχία, αλλά και την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Πέντε ακόμη καλλιτέχνες, που παρουσιάζουν έργα τους στη γκαλερί Ζουμπουλάκη, μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις και τα σχέδιά τους.

«Αυτή είναι η 17η νύχτα στο εργαστήριο απ΄ όταν κλειστήκαμε μέσα», γράφει ο Μανώλης Χάρος. «Υλικά υπάρχουν, διάθεση καλή, καφέδες κ.λπ., ΟΚ. Πηγαίνω όταν ξημερώνει (όπως πάντα πήγαινα) και κλείνω γύρω στις 8, με διάλειμμα το μεσημέρι, χωρίς να χτυπά τηλέφωνο και χωρίς να πρέπει να φεύγω. Έβαλα στόχο να τακτοποιήσω τις μεριές που μαζεύουν πράγματα, το τραπέζι και τα ράφια. Δυο ράφια έφτιαξα (μόνο) όλες τις μέρες και καταχάρηκα με αυτά που βρήκα. Κανονική αρχαιολογία! Τώρα που ακούω ότι παρατείνεται η καραντίνα, μπορεί και να πετύχω τον στόχο!».

Για την Σοφία Παπακώστα, ο φόβος δημιουργεί άλλα ερωτηματικά: «Έξω επικρατεί ησυχία. Στο εργαστήρι-σπίτι η ανησυχία κάνει τις εποχές να αλλάζουν. Σκέφτομαι πως όταν βγούμε από δω, δεν θα φοβόμαστε ο ένας τον άλλον;».

«Όταν ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που βιώνουμε, ίσως να είμαστε όλοι καλύτεροι άνθρωποι», γράφει ωστόσο ο Διαμαντής Αϊδίνης. Επί του παρόντος όμως, «aνησυχία, φόβος και απορία, μόνο οι εξωγήινοι και οι transformers λείπουν από την ταινία που ζούμε κάθε μέρα. Το παλεύουμε από το σπίτι με δημιουργική ανασφάλεια, ουσιαστική επικοινωνία με φίλους από μακριά, αλλά ποτέ τόσο κοντά και… εξονυχιστική απολύμανση».

Μια έκθεση που δεν έγινε, τα μελίσσια του, που τον έχουν ανάγκη, σκέφτεται ο Γιώργος Αυγέρος, έγκλειστος κι αυτός στην Κρήτη.

Όπως γράφει: «Το Σάββατο, 28 (Μαρτίου), κανονικά θα είχα έκθεση και εγκαίνια στα Χανιά όπου μένω. Φρονίμως ποιών, πριν ακόμα εξαγγελθούν τα μέτρα, την είχα αναβάλει. Η ανακοίνωσή τους με βρήκε σε μία στιγμή που είχα ολοκληρώσει έναν μικρό κύκλο νέων έργων και χωρίς ενοχές και «υποχρεώσεις» προς την τέχνη, αποφάσισα να ασχοληθώ με την Άνοιξη – που εδώ έχει προχωρήσει αρκετά – και τα μελίσσιά μου, που τώρα έχουν ανάγκη από φροντίδα. Τα έργα σκεπάστηκαν με νάιλον, για να προφυλαχθούν από σκόνες και ένα μέρος του εργαστηρίου μετατράπηκε σε μελισσοεργαστήριο. Το έντυπο κυκλοφορίας δεν καλύπτει την περίπτωσή μου όταν θέλω να πάω στα μελίσσια και είμαι λίγο παράνομος όταν πηγαίνω, αν και είναι εδώ κοντά. Και στο παρελθόν, όταν με έβλεπαν να κάνω μελισσοκομικές δουλειές, με ρωτούσαν αν είμαι μελισσοκόμος. Όταν τους έλεγα, ότι το επάγγελμα μου είναι ζωγράφος και το χόμπι μου μελισσοκόμος με κοίταζαν περίεργα, γιατί πίστευαν, ότι το αντίθετο συμβαίνει…».

«Τα πράγματα που αγαπώ είναι εδώ», λέει ο Στέφανος Ρόκος. Τα υπόλοιπα; Όπως γράφει «Μέσα σ’ αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές που ζει αιφνιδιαστικά και συντονισμένα όλη η ανθρωπότητα, αισθάνομαι ακόμα τυχερός, κυρίως επειδή οι δικοί μου άνθρωποι κι εγώ είμαστε υγιείς. Κάθε μέρα έχω έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις, αλλά τα πράγματα που αγαπώ είναι εδώ και αυτά που λείπουν λογικά θα ξανάρθουν (εκτός από αυτά που δεν θα ξανάρθουν). Προς το παρόν, παρακολουθώ με τρόμο τις εξελίξεις και επεξεργάζομαι την καινούργια καθημερινότητα και τον θόρυβο που υπάρχει στο κεφάλι μου, ζωγραφίζοντας όλα όσα κέρδισα και έχασα από
το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιαπωνία».

Κι ο Γιάννης Ψυχοπαίδης κλείνει με μια κατάθεση: «Σε ώρες περισυλλογής, οδύνης και πένθους για τους άδικους χαμούς, ένα γαρύφαλλο ελπίδας».