Η Αίθουσα Αναμονής του Αλέξανδρου Ψυχούλη εγκαινιάζει τη νέα σαιζόν της γκαλερί Αντωνοπούλου για το 2021.

Τo enfant terrible της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής σκηνοθετεί ουσιαστικά ένα οξυδερκές και σκωπτικό σχόλιο για την κατάσταση που βίωσε η οικουμένη.

Η έκθεση αποτελείται από ποικιλία πορτρέτων, ζωγραφικές αναπαραστάσεις με ακουαρέλες των ανθρώπων που ο καλλιτέχνης συναναστρέφεται τηλεματικά.

Και αναρωτιέται: Πόσο καλά σκηνοθετούμε τους εαυτούς μας στις τρέχουσες καταστάσεις επικοινωνίας;

«Όταν δεν κρύβουμε το μισό πρόσωπό μας πίσω από μια μάσκα, συνήθως σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον ασφαλή ιδιωτικό μας χώρο όπου μπορούμε να κρύψουμε τα τρία τέταρτα του σώματός μας και να εκθέσουμε δημόσια τις ψηφιακές προτομές μας σε δωμάτια τηλεδιασκέψεων όπου συντελούνται τα εργασιακά μας καθήκοντα και οι κοινωνικές συναναστροφές μας».

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες απόκρυψης, έκθεσης και τεμαχισμού της προσωπικής μας εικόνας ο Αλέξανδρος Ψυχούλης οργάνωσε και ολοκλήρωσε τα νέα έργα της σειράς Αίθουσα Αναμονής.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες απόκρυψης, έκθεσης και τεμαχισμού της προσωπικής μας εικόνας ο Αλέξανδρος Ψυχούλης οργάνωσε και ολοκλήρωσε τα νέα έργα της σειράς Αίθουσα Αναμονής.

Όπως σημειώνει η Αγγελική Αντωνοπούλου «η χρωματική γκάμα της ψηφιακής εικόνας, οι δυσλειτουργίες του software, οι παραμορφώσεις των pixels, η στιγμιαία κατάρρευση της αυτοσκηνοθεσίας του πλάνου μας, μια ναρκισσιστικού τύπου ανησυχία για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας στον ψηφιακό καθρέφτη, είναι οι άυλες πρώτες ύλες που ο Ψυχούλης χρησιμοποιεί για να δομήσει ένα διεισδυτικό ψυχογράφημα μιας εποχής που οι ζωτικές μας επιθυμίες αναβλήθηκαν επ’ αόριστον».

Ο καθηγήτης Αλέξανδρος Ψυχούλης έχει κινηθεί στην αιχμή της τέχνης αλλά και στα ρευστά όρια ανάμεσα στις διαφορετικές εκφάνσεις της -ιδιοφυής και πολυσχιδής δημιουργός.

Στο έργο του κυριαρχεί η χρήση της τεχνολογίας -γραφικά υπολογιστών, το ανιμέιτιον και οι βίντεο εγκαταστάσεις. Εξίσου όμως τον έλκει η τέχνη του λόγου (κόμικ, θέατρο), η γλώσσα του σώματος (χορός), η αφαιρετικότητα της μουσικής και διαχρονικά, το σχέδιο και η ζωγραφική.

Έχει γράψει εξαιρετικά διεισδυτικά βιβλία γύρω από τη θεωρία της τέχνης.

Απαντώντας στον επιμελητή της Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων Χριστόφορο Μαρίνο είχε παρατηρήσει:

«Δεν ζω απλώς στην Ελλάδα. Ζω στην Ελλάδα την εποχή του Διαδικτύου. Και δεν κάνω animation, αλλά flash animation. Διαχειρίζομαι μια πλατφόρμα δηλαδή κινούμενης εικόνας την ίδια ακριβώς στιγμή που αρχίζει να ασχολείται μ’ αυτή όλος ο κόσμος, γιατί το Flash είναι ένα εντελώς καινούριο software που ήρθε για να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημάτων και αντινομιών που είχαν να κάνουν με το ίδιο το Internet. Από το ’90, δηλαδή, οι κοινότητες των δικτυωμένων χρηστών και ιδίως των καλλιτεχνών οραματίζονταν την ακαριαία διάδοση της κινούμενης εικόνας, αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό γιατί τα αρχεία ήταν τεράστιου μεγέθους. Κάθε φορά που ήθελες να δεις κάποιο βίντεο, για παράδειγμα, ήταν σαν να προσπαθούσες να περάσεις μια ντουλάπα από το μάτι μιας βελόνας. Η καινοτομία του Flash αντίστοιχη με αυτή του YouTube, που δημιουργήθηκε μόλις το 2005, ήταν να κάνει εφικτό κάτι για το οποίο ήμαστε ήδη έτοιμοι. Ήμαστε παγκοσμίως εξοικειωμένοι με την κινούμενη εικόνα εξ αιτίας της τηλεόρασης. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με πλατφόρμες τύπου Flash και YouTube είναι να αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια δεύτερη μητρική γλώσσα, κατανοητή και διαχειρίσιμη απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Μιλάμε πια στο Δίκτυο με κινούμενες εικόνες και κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, έστω και σαχλαμαρίζοντας, αμφισβητούμε πρακτικά την κυριαρχία της τηλεοπτικής συσκευής».

Ταυτόχρονα απέκτησε ευρεία φήμη (και δόξα!) γράφοντας ή σχεδιάζοντας στα ποπ και παλπ έντυπα της χρυσής δεκαετίας του 1990 -01, ΚΛΙΚ, ΕΨΙΛΟΝ και SYMBOL.

Αξιώθηκε να εμφανιστεί σε σχεδόν τριάντα διεθνείς εκθέσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας και βραβεύτηκε.

Εδώ και είκοσι χρόνια διδάσκει το πρωτοποριακό μάθημα Τέχνη και Τεχνολογία στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων και Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (επίκουρος).

Αυτή η διακλαδωτή εκφραστική του δεινότητα καθορίστηκε από τα πρώτα του βήματα: Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και με το Erasmus στην Beaux Arts στο Παρίσι.

Το 1993-1994 φιλοξενήθηκε ως «καλεσμένος καλλιτέχνης» στο Κέντρο Έρευνας για τις Τέχνη και τις Επιστήμες από τον ίδιο τον Takis.

Το 2000 έγραψε το θεατρικό έργο Δεν πιστεύω στα μάτια σου, που ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Κουτσουρέλη. Λίγο αργότερα συνεργάστηκαν εκ νέου, όταν ο Ψυχούλης δημιούργησε animation για έργο – διασκευή του Μπέκετ, που ανέβηκε στο Θέατρο Χώρα.

Δημιούργησε επίσης το βίντεο “Μεσόγειος Έρημος”, Κονσέρτο για Πιάνο, Τσέμπαλο & video που πλαισίωσε με τη μουσική του ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργος Κουμεντάκης. Το έργο τους προβλήθηκε σε γκαλερί στην Αθήνα, το Λονδίνο και στην Ιαπωνία.

Δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε το Warholic υπό τη μορφή εκδήλωσης κολλεκτίβας (club event) με αλληλεπιδραστικές εγκαταστάσεις και συμμετοχή κοινού, σε συνεργασία με τον χορογράφο και νυν καλλιτεχνικό διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνο Ρήγο. Με τον Κουμεντάκη και τον Ρήγο συνεργάστηκαν και άλλες φορές με άλλες μορφές.

Το 2001 κυκλοφορεί το κόμικ-άλμπουμ Pit Bull αδίστακτοι performers (εκδόσεις Οξύ), αιχμηρό και σκωπτικό σχόλιο για το χώρο των εικαστικών:

«Καλλιτέχνης με μάσκα σκύλου. Είναι λυσσασμένα φιλόδοξος, επηρμένος, εγωιστής, τεμπέλης, άφραγκος αλλά έχει ένα “δυνατό concept”: Δε δείχνει ποτέ το πρόσωπό του. Ο Pit Bull είναι μια ασπρόμαυρη φιγούρα που ξέρει τα κόλπα για να επιβιώσει στο σκληρό κόσμο της Σύγχρονης Τέχνης».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Αίθουσα Αναμονής, Αλέξανδρος Ψυχούλης

Γκαλερί Αντωνοπούλου

Εγκαίνια: Πέμπτη 13/05, 14:00 – 21:00
Διάρκεια έως 19/06/2021

Νέο ωράριο λειτουργίας:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 13:00-19:00 & Σάββατο 12:00 – 16:00