Η αποδοχή του λάθους για την υπόθεση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών από τον Αλέξη Τσίπρα, ήταν αναμφισβήτητα το γεγονός του Σαββατοκύριακου. Ενδεικτικό της επιδραστικότητας που είχε η παραδοχή των λανθασμένων χειρισμών της κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ήταν οι σφοδρές αντιδράσεις που υπήρξαν τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδικά η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη που επιτίθεται επί της ουσίας στον πρώην πρωθυπουργό, δείχνει ότι η αυτοκριτική Τσίπρα, έστω και με καθυστέρηση μιας πενταετίας, έβαλε φωτιά στο πολιτικό σκηνικό.

Και δεν θα σταματήσουν εδώ οι αντιδράσεις. Διότι το σκάνδαλο της Novartis και η προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να βάλει στη φυλακή ή στην καλύτερη περίπτωση να σπιλώσει πολιτικούς αντιπάλους και «αόρατους» εχθρούς που ήταν απέναντι στον λαϊκίστικο αριστερο-ακροδεξιό συνασπισμό, σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή.

Κατ’ αρχάς ο Αλέξης Τσίπρας με την τοποθέτησή του αυτή σπάει εντελώς τα δεσμά με τον ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτός είναι σήμερα. Και σπάει τη σχέση με τον ακραίο λαϊκισμό, τον λεγόμενο και «πολακισμό» που κυριάρχησε την περίοδο 2015-2019.

Ηταν η λογική του «να βάλουμε ορισμένους στη φυλακή για να πάρουμε της εκλογές». Η θεωρία της Μπέττυς Μπαζιάνα: «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία».

Η τακτική Καμμένου που μέσα στη Βουλή φώναζε «εσείς στα τέσσερα» ή του ίδιου του Πολάκη, alter ego του Αλέξη Τσίπρα που έβριζε κι εξευτέλιζε ανθρώπους χωρίς στοιχεία, δίνοντας τους βορά στα αδηφάγα troll και τους φανατικούς λαϊκιστές.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει άραγε τον πρώην πρωθυπουργό, Πάνο Πικραμμένο, να δακρύζει από το βήμα της Βουλής;

Ποιος δεν θυμάται τον Αντώνη Σαμαρά να λέει «θα σας πάω μέχρι τέλους»;

Ποιος ξεχνά τότε που η κυβέρνηση έδινε εντολή στην οικονομική αστυνομία να εισβάλει στο γραφείο της συζύγου του διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα, επειδή ο τελευταίος ήταν ο μεγάλος εχθρός της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός που αντιστάθηκε στις ακραίες φωνές κάποιων οι οποίοι το 2015 ήθελαν να μπουκάρουν στο Νομισματοκοπείο και στην ΤτΕ και να τυπώσουν ευρώ;

Επί μήνες όλες οι οικονομικές υπηρεσίες, οι επιτροπές της Βουλής, οι δικαστές, στημένοι και μη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έψαχναν στοιχεία για να οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη τα πολιτικά πρόσωπα που σπίλωσαν;

Να ξεχάσουμε τον υπουργό Δικαιοσύνης, Δημήτρη Παππαγγελόπουλο που έλεγε ότι «το σκάνδαλο της Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους»;

Εχουμε τόσο κοντή μνήμη ώστε να μη θυμόμαστε τον τότε υπουργό, Δημήτρη Τζανακόπουλο να καταπατά κάθε έννοια νομιμότητας και να σπεύδει στα δικαστήρια για να ενημερωθεί (ή μήπως να υποδείξει;) για την υπόθεση της Novartis;

Και να μην ξεχάσουμε την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα το 2018 στην παραπομπή των 11 πολιτικών προσώπων όταν κουνούσε το δάκτυλο σε ανθρώπους που δεν είχαν καμιά σχέση με το σκάνδαλο λέγοντας: «Δεν πρόκειται να αγνοήσουμε την εντολή του ελληνικού λαού όσο κι αν προσπαθείτε να μας εκφοβίσετε με μηνύσεις και απειλές και με ειδικά δικαστήρια. Εμείς είμαστε από άλλο υλικό, δεν τρομάζουμε. Κανείς δεν πρόκειται να τρομοκρατηθεί, ούτε εγώ, ούτε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ούτε η ελληνική δικαιοσύνη, ούτε και οι μάρτυρες, προστατευόμενοι και μη, που ξαφνικά τους ονομάσατε κουκουλοφόρους».

Δεν ξεπλένεται ο πολακισμός

Όλα αυτά διαγράφηκαν μονοκονδυλιά το Σάββατο από τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος παραδέχθηκε ότι έβαλε στο ίδιο τσουβάλι αθώους και ενόχους για τη Novartis κι ότι έκανε λάθος χειρισμούς για τις τηλεοπτικές άδειες.

Αραγε, φτάνει το mea culpa του κ. Τσίπρα; Και η παραδοχή του λάθους είναι ταυτόχρονα και συγγνώμη; Όμως, ακόμη και μια συγγνώμη μπορεί να ξεπλύνει τον «πολακισμό» μιας ολόκληρης εποχής;

Διότι δεν ήταν απλά η στοχοποίηση και η απειλή φυλάκισης κάποιων πολιτικών προσώπων. Ηταν το χτίσιμο μιας ολόκληρης θεωρίας, ενός ολόκληρου αφηγήματος που οδηγούσε την Ελλάδα στον διχασμό.

Που χώρισε τους Ελληνες φτιάχνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα που είχε δεκαετίες να δει η χώρα.

Με ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα, που δεν σβήνεται μονοκονδυλιά με μια απλή φράση, υλοποιήθηκε ένα σχέδιο «νεοαυριανισμού» στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.

Ηταν ένα αφήγημα που ξεκίνησε από το 2012 και μετά, κορυφώθηκε την περίοδο 2014-2015 ενώ το 2018 η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου επιχείρησε απλά να παραμείνει στην εξουσία δολοφονώντας χαρακτήρες.

Ισως όλα αυτά να μοιάζουν με μακρινό παρελθόν, αλλά για όσους έβλεπαν τη χώρα να βουλιάζει στις εμμονές ενός ακραίου λαϊκισμού που κατέστρεψε τις όποιες καλές προθέσεις της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι ένα καλό δίδαγμα για το μέλλον.

Ισως πάλι ο κ. Τσίπρας να προσέφερε τώρα τις καλύτερες υπηρεσίες στο όνομα του ορθολογισμού ενάντια στην ανοησία, την κατασυκοφάντηση, τη δολοφονία χαρακτήρων, το άθλιο παρασκήνιο που επιχειρήθηκε να στηθεί και που πήγε χρόνια πίσω την Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε στην κάλπη το λάθος του, ο κ. Τσίπρας πλήρωσε τις «αστοχίες» του, τις εμμονές του, την ταύτιση με τον «πολακισμό», μπαίνοντας σε υποχρεωτική συνταξιοδότηση.

Μπορεί να επιστρέψει κάποια στιγμή και η καθυστερημένη αυτοκριτική του να έγινε προκειμένου να προσεγγίσει τον κεντρώο χώρο. Ο χρόνος θα δείξει.

Πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στον πρώην πρωθυπουργό. Αμα δεν ήταν αυτός τον Πολάκη, τον Παππά, τον Τσακαλώτο, τη Δούρου, τον Σπίρτζη, τον Τζανακόπουλο, την Αχτσιόγλου και τα λοιπά «καλόπαιδα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας, όπως είχε πει κάποτε ο τεράστιος Κατσιφάρας για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

Διαβάστε επίσης:

Το καλοκαίρι οι πρώτες αιτήσεις για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων υπό την απειλή προσφυγών

Ευαγγελισμός: Πατέρας, Κωνσταντακόπουλος, Διαμαντίδης, Βασιλάκης οι μεγάλοι δωρητές

Γεωργιάδης: Αχάριστος ο Πολάκης, χωρίς τον Τσίπρα δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του