Το κατόρθωμα της Φώφης Γεννηματά ήταν ότι με τα σωστά και τα λάθη, κράτησε ένα κόμμα όρθιο, μέσα από τα πολιτικά ερείπια – αυτό είναι αντικειμενικό. Οι υποψήφιοι για τη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ θα έπρεπε να έχουν κατανοήσει ότι δεν έχουν πολλά περιθώρια για παραπλανητικά διλήμματα και πολιτικές αερολογίες, ή …διαφωνίες για διαδικαστικά ζητήματα. Όπως για παράδειγμα τα ντιμπέιτ μεταξύ τους.

Ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει προτάσεις για αντιπαράθεση μέσω zoom, οι άλλοι δεν το δέχονται, ο Ανδρέας Λοβέρδος θέλει να υπάρχει δυνατότητα υποβολής ερωτήσεων και μεταξύ των υποψηφίων, οι Παπανδρεϊκοί επιφυλάσσονται ενώ μιλούν και για εξωτερικές παρεμβάσεις, δίχως να είναι σαφές τι εννοούν.

Υπάρχει και η πρόταση για ηλεκτρονική ψηφοφορία την οποία έχουν κάνει μήνες τώρα οι Κινήσεις Πολιτών και έχουν αποδεχθεί οι Νίκος Ανδρουλάκης, Παύλος Γερουλάνος, Χάρης Καστανίδης, και για την οποία σίγουρα θα πρέπει να περιμένουμε άλλες αντιπαραθέσεις, καθώς διαφωνούν (πάλι) οι επιτελείς του Γιώργου Παπανδρέου.

Μετά την αποχώρηση και τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και τα διάδοχα σχήματα του είχαν (σχεδόν) πάντοτε μία δυσκολία στις επιλογές ηγεσίας.

Το 1996 τα διλήμματα ήταν σκληρά και μία μεγάλη, κρίσιμη, μερίδα του κόμματος φάνηκε ότι δεν αντιλαμβανόταν τις συνθήκες της εποχής. Ήταν προσκολλημένη σε πρόσωπα, διαδικασίες και αντιλήψεις της προηγούμενης περιόδου και είχε τον Άκη Τσοχατζόπουλο εικόνισμα.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως ξέρουμε και στην ηγεσία αναδείχθηκε ο Κώστας Σημίτης. Το τι  επακολούθησε είναι κάτι που η ιστορία θα κρίνει, δεδομένου ότι υπήρξαν αντικειμενικά στοιχεία, θετικά αλλά και κάποια αρνητικά.

Το «δαχτυλίδι» του Σημίτη στον Παπανδρέου εν όψει των εκλογών του 2004, ήταν από μία άποψη η αρχή μιας στρεβλής διαδικασίας στην εναλλαγή ηγεσιών στο ΠΑΣΟΚ. Δεν τέθηκε καν ζήτημα υποψηφιοτήτων, ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε το κόμμα λίγο πολύ κληρονομικώ δικαίω και επιπλέον στήθηκε και μία διαδικασία, στην οποία ο μοναδικός υποψήφιος έπρεπε να πάρει και την ψήφο των πολιτών. Τότε, ανακοινώθηκε ότι τον ψήφισαν 1 εκατομμύριο οπαδοί.

Η αναδρομή στο 2007 και στη σφοδρή σύγκρουση Γιώργου Παπανδρέου – Ευάγγελου Βενιζέλου φανερώνει σήμερα πολλά, τα οποία τότε για πολλούς και διάφορους λόγους αγνοήθηκαν. Τα αίτια της εκλογικής ήττας του Παπανδρέου δεν αξιολογήθηκαν ποτέ, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από άλλα θέματα και το αποτέλεσμα κρίθηκε λίγο-πολύ στη λογική των «καλών» και των «κακών», κάτι που δεν ίσχυε ούτε για τους μεν, ούτε για τους δε.

Ο Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπος που έχοντας επιβιώσει πολιτικά από τη διαδικασία του 2007, έφτασε το 2009 να παίρνει ένα ποσοστό της τάξεως του 44% και μέσα σε δύο χρόνια να εγκαταλείπει την πρωθυπουργία και λίγο αργότερα και το κόμμα.

Και ο Βενιζέλος ήταν ο άνθρωπος που έχοντας σηκώσει το βάρος του υπουργείου Οικονομικών της μνημονιακής περιόδου, παρέλαβε ένα κόμμα καταδικασμένο να υποστεί τον μη αναστρέψιμο εκλογικό εξευτελισμό και τη λεηλασία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η περίοδος κατά την οποία η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, έχοντας κερδίσει και μία κάπως αλλόκοτη εσωκομματική διαδικασία, στην οποία συμμετείχαν και πρόσωπα που στη συνέχεια πήγαν είτε σπίτι τους (Σταύρος Θεοδωράκης), είτε στο ΣΥΡΙΖΑ (Γιάννης Ραγκούσης), μοιραία χαρακτηρίστηκε από μία συνεχή προσπάθεια αναστήλωσης πολιτικών ερειπίων. Η Φώφη Γεννηματά το κατάφερε αυτό.

Παρά τα διάφορα προβλήματα, όλη αυτή η προηγούμενη περίοδος του ΠΑΣΟΚ είχε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά ήταν ότι όποιος ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, και μετά ΚΙΝΑΛ, ήξερε γιατί το έκανε. Σωστά ή λανθασμένα, αν υπάρχει αυτό στην αξιολόγηση της ψήφου, έτσι ήταν.

Τώρα, με το βάρος του θανάτου της Φώφης Γεννηματά, το θέμα είναι αν όσοι συμμετέχουν στην διαδικασία διαδοχής, έχουν συναίσθηση του λόγου για τον οποίο θα το κάνουν. Είτε ως υποψήφιοι, είτε ως εκλογείς. Μέχρι στιγμής και με αφορμή τα όσα συζητήθηκαν για την ηγεσία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και τα όσα συζητούνται για το ντιμπέϊτ, οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές.

Θέλουν λοιπόν κάποιοι επιστροφή στα τοτέμ του κινήματος; Τους έχει λείψει η αερολογία των παλιών, καλών ημερών; Θέλουν κάποιον που θα πάρει ρεβάνς από το ΣΥΡΙΖΑ; Θέλουν «προοδευτικές» διακυβερνήσεις, απέναντι σε μία «συντήρηση» που δεν υπάρχει; Θέλουν να εκλέξουν μία αξιόπιστη αντιπολίτευση, που ως τέτοια θα δώσει εξετάσεις και κάποια στιγμή θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο; Θέλουν συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας;

Όποια απάντηση και αν δώσει κανείς, για το ΚΙΝΑΛ ισχύει το «τώρα ή ποτέ». Η «σκόνη» που φαίνεται ότι σηκώνει το κόμμα, είναι ενδεικτική και όχι τυχαία. Δείχνει αν μη τι άλλο, ότι οι ψηφοφόροι του, που σκόρπισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, έχουν τις αναζητήσεις τους, τις δεύτερες σκέψεις τους, τις αναθεωρήσεις τους, κάποιοι ενδεχομένως και τις τύψεις τους.

Μάλλον, ένα κρίσιμο στοιχείο που θα πρέπει να αξιολογήσουν όσοι διεκδικούν την ψήφο των πολιτών σε αυτή τη μάχη, είναι ότι θέλει πολύ κόπο να τους πείσει κάποιος ότι έχει σημασία η συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία.

Διαβάστε επίσης

ΚΙΝΑΛ: Δεν τα βρίσκουν για τα ντιμπέιτ – Διαφωνίες Παπανδρέου

Ο Τσίπρας πήρε τ’ όπλο του κι ο Φίλης θέλει ειρήνη

Μεγάλο λάθος ετοιμάζεται να κάνει η Ε.Ε.