Τα media θέλουν ανθρώπους να γράφουν και όχι ρομποτάκια από την Κίνα

Είναι ίσως μία καλή στιγμή, τώρα που ο κλάδος των ΜΜΕ ξεσηκώνεται ενάντια στο νέο ασφαλιστικό με απεργίες διαρκείας, να πούμε κάποια πράγματα για το χώρο και τους εργαζομένους σε αυτόν τα οποία ενδεχομένως να μην είναι γνωστά παραέξω – και ενδεχομένως να μην ταιριάζουν στο «αφήγημα» του «Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι» που εύκολα εκστομίζουν πολλοί.

Η αλήθεια είναι πως ο χώρος των ΜΜΕ έχει επηρεαστεί όπως και πολλοί άλλοι από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων. Με τη διαφημιστική «πίτα» να έχει συρρικνωθεί δραματικά σε σχέση με την εποχή των «παχιών αγελάδων», τα έσοδα είναι λιγότερα και άρα τα budgets μικραίνουν αντίστοιχα. Και όπως συμβαίνει και σε άλλες εταιρείες, σε κάθε χώρο, ο πρώτος που την «πληρώνει» όταν το budget μικραίνει είναι οι εργαζόμενοι – εν προκειμένω οι δημοσιογράφοι, αλλά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα media: γραφίστες, λιθογράφοι, μοντέρ, τεχνικοί κλπ.

Ίσως κάποιοι πιστεύουν πως «δημοσιογράφοι» είναι μόνο αυτοί που βγαίνουν στην τηλεόραση, με τα παχυλά συμβόλαια (που βέβαια ακόμα και αυτά έχουν πια… αδυνατίσει) και τις λαμπερές ζωές, αλλά πίσω από αυτούς τους λίγους προβεβλημένους δημοσιογράφους κρύβονται εκατοντάδες άλλοι, οι οποίοι κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» της κλασικής δημοσιογραφίας, αυτοί που κάνουν… κουπί στη «γαλέρα»: ρεπορτάζ, κείμενα επί κειμένων, άστατα ωράρια, αφόρητη πίεση.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, οι αφανείς ήρωες της δημοσιογραφίας, δεν είναι καθόλου προνομιούχοι, καθόλου «αλήτες» ή «ρουφιάνοι». Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλοί στον κλάδο οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι για μήνες ολόκληρους, δουλεύοντας σε μέσα ενημέρωσης που είναι στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης και αντιμετωπίζοντας πραγματικό πρόβλημα διαβίωσης, έχοντας παράλληλα και το άγχος αν αύριο θα έχουν ακόμα δουλειά – για να μη μιλήσουμε καν για τις «στρατιές» ανέργων που ψάχνουν μάταια να βρουν δουλειά στο χώρο των ΜΜΕ (περίπου 1 στους 2 δημοσιογράφους δεν έχει δουλειά), και ακόμα και αν τα καταφέρουν, η δουλειά αυτή είναι συνήθως με εξευτελιστικό μισθό και εξοντωτικά ωράρια σε κάποιο (μικρό ή μεγάλο) site, όπου φυσικά πληρώνονται με «μπλοκάκι», αφού δεν αναγνωρίζονται από την ΕΣΗΕΑ (η οποία, έχοντας προφανώς μείνει στη δεκαετία του 1990, επιμένει να μη θεωρεί «δικούς της» τους ανθρώπους που εργάζονται σε ενημερωτικές ιστοσελίδες, αν και παραδόξως τους… θυμάται κάθε φορά που κάνει απεργία και απορεί που τα sites δουλεύουν κανονικά).

Είναι δύσκολες εποχές για των χώρο των media, όπως είναι δύσκολες οι εποχές για όλους τους κλάδους, μη γελιόμαστε. Όμως όταν λέμε για «κατάντια» και «ξεπεσμό» των media και της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, καλό είναι να θυμόμαστε και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παράγεται το δημοσιογραφικό έργο στις μέρες μας – για να υπάρχει σωστή δημοσιογραφία, χρειάζονται άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα, και όχι ρομποτάκια made in China που περνούν όλη τους τη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή πληκτρολογώντας μανιωδώς ολόκληρα κατεβατά που κανείς δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει.

Και οπωσδήποτε το νέο ασφαλιστικό που συζητείται αυτές τις μέρες στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση. Αντιθέτως, θα την κάνει ακόμα πιο ζοφερή…

Διαβάστε ακόμα στο mononews.gr: Βγαίνει από την φυλακή ο Θωμάς Λιακουνάκος. Θα φοράει το βραχιολάκι