Η απόφαση του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές στη χώρα, ενάμιση χρόνο πριν την κανονική διεξαγωγή τους, ήταν αναμφίβολα η είδηση της ημέρας χθες διεθνώς. Πολλοί είναι αυτοί που εξεπλάγησαν από την κίνηση αυτή, αδυνατώντας να κατανοήσουν ποιο θα ήταν το όφελος του Ερντογάν, με δεδομένο ότι εδώ και χρόνια είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στη χώρα του. Όμως στην πραγματικότητα το δεδομένο αυτό δεν είναι και τόσο δεδομένο.

Ναι, ο Ερντογάν παραμένει στην εξουσία και έχει μία ισχυρή βάση υποστηρικτών που τον ακολουθούν παντού. Όμως υπάρχει και μία ισχυρή δυσαρέσκεια απέναντί του από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, και ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τόσο για τον αυταρχισμό με τον οποίο διοικεί, όσο και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η τουρκική οικονομία. Στην πραγματικότητα, ένα σοβαρό γεγονός στη χώρα θα μπορούσε να κάνει την κοινή γνώμη να στραφεί εναντίον του και να προκαλέσει την πτώση του φαινομενικά πανίσχυρου Ερντογάν.

Ο Τούρκος πρόεδρος γνωρίζει καλά ότι για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του και να ενισχύσει τη δημοτικότητά του χρειάζονται τολμηρές ενέργειες, και είναι πια σαφές ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι ένας διστακτικός ηγέτης, αλλά ένας ηγέτης που θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να πετύχει αυτό που θέλει. Έτσι εξηγούνται και τα συνεχή ξεσπάσματά του κατά της Ευρώπης, της Ελλάδας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ιράν ή όποιου άλλου “βολικού” εχθρού μπορεί να κατασκευάσει, προκειμένου να συσπειρώσει το κοινό του, προτού δώσει ξανά τα χέρια με τους “εχθρούς” για γεωπολιτικούς λόγους. Έτσι εξηγείται και η σπουδή του να εισβάλει στη Συρία για να “απελευθερώσει” την Αφρίν.

Παράλληλα, ο Ερντογάν κυνηγάει με εξίσου (ίσως και με ακόμα μεγαλύτερη) θέρμη τους εσωτερικούς “εχθρούς” του. Παλιά ήταν μόνο οι Κούρδοι, τώρα είναι οι Κούρδοι, οι γκιουλενιστές, οι φιλελεύθεροι, οι φιλοδυτικοί, ή όποιος άλλος τολμήσει να… στραβοκοιτάξει τον Σουλτάνο. Οι εκκαθαρίσεις δήθεν “συνωμοτών” στον στρατό και στο Δημόσιο συνεχίζονται, σχεδόν δύο χρόνια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ενώ η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης παραμένει σε ισχύ. Ο Τούρκος πρόεδρος συντηρεί μία μόνιμη αίσθηση εθνικού κινδύνου, η οποία συσπειρώνει τους ψηφοφόρους τους γύρω από τον ισχυρό “πατερούλη” του έθνους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα θα διεξαχθούν οι εκλογές του ερχόμενου Ιουνίου. Με συλλήψεις, με απειλές, με κραυγές, με προπαγάνδα, με κυνήγι μαγισσών. Και σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν ξέρει να ελίσσεται και να πείθει τους ψηφοφόρους του ότι οι εχθροί του είναι και εχθροί του έθνους, και η ψήφος σε αυτόν είναι χτύπημα κατά των εχθρών του έθνους. Είναι μία ρητορική απλοϊκή, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική στο target group του Ερντογάν: τους ανθρώπους της “βαθιάς” Τουρκίας, τους λιγότερο μορφωμένους σε σχέση με τα αστικά κέντρα, που τα τελευταία χρόνια έχουν “ξυπνήσει”.

Τι σημαίνει όμως για την Ελλάδα η απόφαση του Ερντογάν; Σημαίνει ότι η Τουρκία μπαίνει σε μία νέα φάση πολιτικής αστάθειας, και άρα γίνεται ακόμα πιο απρόβλεπτη. Άρα, θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα, γιατί ποιος ξέρει τι θα… σκαρώσει ο Ερντογάν προκειμένου να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ και να σαρώσει στις εκλογές…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Guardian: Ο Ερντογάν επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Guardian: Ο Ερντογάν επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Citi: «Βλέπει» αστοχία στα πρωτογενή πλεονάσματα και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης