Tο συναπάντημα των Βρυξελλών, ο «Αντι-Πολάκης» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι σκέψεις στο ΥΠΕΞ για τα ελληνοτουρκικά και τι γύρευε ο Λοβέρδος στη Λιβύη

Τσίπρας- Ανδρουλάκης: Το συναπάντημα των Βρυξελλών, η «προοδευτική γκρίζα ζώνη», η μέτζο-σοπράνο και τα «ούγκανα»

Το επόμενο επεισόδιο της ταινίας «δύο ξένοι στην ίδια πόλη», με πρωταγωνιστές του ελληνικού remake τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη, θα ζήσουμε –τουλάχιστον οι ελάχιστοι που ενδιαφέρονται- την εβδομάδα που ξεκινά, καθώς την Πέμπτη αναμένεται η νέα «μάζωξη» του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES), στις Βρυξέλλες, όπου το ΠΑΣΟΚ συμμετέχει ως μέλος και ο ΣΥΡΙΖΑ ως παρατηρητής.

Τα στιγμιότυπα της προηγούμενης συνεδρίασης, με τους δύο άνδρες να διατηρούν αποστάσεις ασφαλείς, ακόμα και στην «οικογενειακή» φωτογραφία, είναι ακόμα νωπά στη … συλλογική μνήμη.

Με τις πιθανότητες να επαναληφθούν «σκηνές απείρου πολιτικού κάλους» να είναι κατά πολύ περισσότερες από το να κερδίσουν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί τον πρώτο λαχνό του λαχείου.

Όμως, εκεί που σίγουρα συναντιούνται Τσίπρας και Ανδρουλάκης είναι το σημείο «G» των «προοδευτικών» -«κεντρώων» αναποφάσιστων ψηφοφόρων (Τα εισαγωγικά μπαίνουν εξαιτίας του αυτοαναφορικού και του δυσερμήνευτου των ορισμών των συγκεκριμένων όρων).

Και το πρόβλημα ώστε το …ραντεβού να μην εξελιχθεί σε «blind date», επιτείνεται, καθώς ούτε ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να ξέρει τι θέλει και τι ζητά από τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους -όπως απέδειξε η νέα «κωλοτούμπα» με τον Πολάκη, ο οποίος από «εκτός ψηφοδελτίων», βρέθηκε εντός, απειλών και εκβιάζων ασίγαστα -ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να ξεφεύγει από την «στρατηγική της μύγας» (μικρομεγαλίστικες τεθλασμένες).

Με άλλα λόγια, δεν είναι οι ψηφοφόροι αναποφάσιστοι. Οι κκ. Τσίπρας και Ανδρουλάκης είναι…

Προσθέστε στο «παζλ» και τα τελείως διαφορετικά εσωκομματικά ακροατήρια.

Από τη μέτζο-σοπράνο Μαργαρίτα Συγγενιώτου, η οποία χαρακτήρισε «ούγκανα» και «πολακίστας» του πολυπληθείς οπαδούς του Σφακιανού, έως τον «κεντρώο» πρώην γραμματέα του Πάνου Καμμένου Γιάννη Μοίρα, ο οποίος εξανέστη: «Ούγκανα; Ωραία γλώσσα και αντιμετώπιση για συντρόφους στο ίδιο κόμμα».

Μύλος!

Ή αν προτιμάτε κάτι πιο μελωδικό: «Άλυτη εξίσωση» (τραγούδι του Σάκη Ρουβά από το άλμπουμ «Στα καλύτερά μου»)

Και στα καλύτερά τους, έχω να προσθέσω, άδων.

Ο Πολάκης και ο Σταθάκης

Κι όμως, υπάρχει ελπίδα!

Απέναντι στους «Πολάκηδες», εντός του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και σοβαρές φωνές, όπως αυτή του πρώην υπουργού Γιώργου Σταθάκη.

Όποιος (θελήσει να) ακούσει τον πρώην υπουργό- που έμεινε εκτός Βουλής με τον Πολάκη να είναι εντός- καταλαβαίνει ότι και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν στελέχη που μπορούν και πρέπει να εκπροσωπήσουν την σημερινή αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο.

Σαφέστατα επιχειρήματα, χαμηλοί τόνοι, πειστικός λόγος. Γραβάτα και κουστούμι.

«Αντι-Πολάκης» και για αρκετούς, «Αντι-Τσίπρας»

Ο Κωστής Χατζηδάκης και ο ΟΣΕ που είναι «τρισχειρότερος από την «Ολυμπιακή»

Την προσωπική του εμπειρία από τον ΟΣΕ μεταφέρει σε συνομιλητές του ο Κωστής Χατζηδάκης, υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και κατά το παρελθόν Υπουργός Μεταφορών, χαρακτηρίζοντας τον Οργανισμό Σιδηροδρόμων «τρισχειρότερο από την Ολυμπιακή».

Πέρα από τα λίγο ως πολύ γνωστά οικονομικά μεγέθη (στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, ο ΟΣΕ «έμπαινε μέσα» περί το 1 δις το χρόνο, για κάθε 1 ευρώ που εισέπραττε ξόδευε 9,5, τα έσοδα στο σύνολο του ομίλου ήταν 100 εκατομμύρια και η μισθοδοσία των υπαλλήλων 400 εκατομμύρια κλπ) και τα θέματα διαφάνειας- όλα αυτά που μας οδήγησαν και στη χρεοκοπία εξάλλου-, ο βουλευτής της ΝΔ στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας θυμίζει κάτι που έχει διαχρονική αξία και πιθανότατα, θα το βρούμε και πάλι μπροστά μας.

Το 2007, λοιπόν, εξομολογείται ο Κωστής Χατζηδάκης, είχε υπογραφεί η σύμβαση για την περίφημη τηλεδιοίκηση. Και στο τέλος του 2008, μέσα σε ένα χρόνο (!) το έργο είχε ολοκληρωθεί, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, σε όλο το μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνα-Θεσσαλονίκη, εκτός από κάποια τμήματα στα τούνελ.

Στη Λάρισα δε, τα εγκαίνια της τηλεδιοίκησης, έγιναν τον Σεπτέμβριο του 2008.

Ο Κωστής Χατζηδάκης, το 2012, επανήλθε στο ενοποιημένο τότε Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων (τι τίτλος κι αυτός, σιδηρόδρομος).

Τι βρήκε;

Τίποτε. Τα πάντα είχαν βανδαλιστεί, από τις συμμορίες που κλέβουν καλώδια, χαλκό και ότι μπορεί να πουληθεί από αυτό το κομμάτι της απροστάτευτης δημόσιας περιουσίας

Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά, με κίνδυνο να κατηγορηθούμε για παρελθοντολογία;

Μα, διότι, ο (πολύ μεγαλύτερος) κίνδυνος-βεβαιότητα είναι τα ίδια φαινόμενα να επαναληφθούν. Διότι, το θέμα δεν είναι η τηλεδιοίκηση, μόνο.

Το μείζον πρόβλημα είναι η περιφρούρηση της περιουσίας του δημοσίου. Το θέμα είναι ότι η ασφάλεια των πολιτών δεν περιορίζεται μόνο στα όσα συμβαίνουν πάνω στις ράγες, αλλά και γύρω από αυτές.

Αυτό, εξάλλου, αναγνωρίζει και ο κ. Χατζηδάκης όταν λέει ότι το πρόβλημα του ΟΣΕ είναι πολύ βαθύτερο από την τηλεδιοίκηση. Υπάρχει πρόβλημα διοικητικής και εργασιακής «κουλτούρας».

Και το ελληνικό Δημόσιο, όπως τα κατάφερε με τον ΟΛΠ, με τον ΟΤΕ, με την Ολυμπιακή, με τη ΔΕΗ, με την ψηφιακή διακυβέρνηση, πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με σύγχρονο management, κίνητρα και κυρώσεις.

Το κακό, για την κυβέρνηση και τη χώρα, είναι ότι στη σύγκρουση (πόσο μακάβρια αντιστοίχιση) με τις αντιλήψεις «χύμα», με τις μαύρες τρύπες του Δημοσίου, και ειδικά με αυτές στον ΟΣΕ, ο νικητής της πρώτης (τουλάχιστον) τετραετίας Μητσοτάκη είναι γνωστός.

Και αυτό το γνωρίζει πρώτα και καλύτερα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός….

Τι λένε οι διπλωμάτες για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και την επόμενη μέρα στην Τουρκία;

Στα ρεπορτάζ των ημερών για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το θέμα που κυριαρχεί είναι η συνάντηση και οι δηλώσεις Δένδια- Τσαβούσογλου, καθώς και αυτή των υφυπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών που ακολούθησε, προωθώντας τη λεγόμενη «θετική ατζέντα».

Ο ίδιος ο κ. Νίκος Δένδιας έκανε λόγο για «παράθυρο ευκαιρίας» και για «πόρτα» μέσα από την οποία η Ελλάδα είχε «απόλυτη υποχρέωση να περάσει, διότι, όπως εκτιμά, θα ήταν ασυγχώρητο από την ελληνική πλευρά να μην επιχειρήσει να αξιοποιήσει αυτή την αλλαγή στη στάση της Άγκυρας.

Ωστόσο, ουδείς στο Υπουργείο Εξωτερικών, με πρώτο τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, μπορεί να εκτιμήσει με ασφάλεια αν αυτή η εξέλιξη θα έχει μια ευτυχή κατάληξη ή είναι απλώς ένα παροδικό φαινόμενο.

Όμως, πέρα από την άμεση ανταπόκριση της Αθήνας στα «κελεύσματα» της άλλης πλευράς του Αιγαίου- και της άλλης πλευράς του Ατλαντικού εκτιμούν οι γνωρίζοντες- με «άγνωστο Χ» όχι μόνο το ποιο θα είναι το τέλος της διαδρομής, αλλά και τα ενδιάμεσα στάδια του υπό διαμόρφωση «οδικού χάρτη» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι διπλωμάτες στη Βασιλίσσης Σοφίας για ένα πράγμα είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι: η βασική πολιτική-διπλωματική αντίληψη της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας δεν αλλάζει. Είτε είναι στην εξουσία ο Ερντογάν είτε είναι ο Κιλιτσντάρογλου.

Ανησυχία προκαλεί τώρα και η προοπτική νίκης του ηγέτη της τουρκικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό διότι, ο κίνδυνος είναι να έρθουν οι εταίροι πασιχαρείς, και να μας πουν: βρείτε τα με τον νέο τούρκο Πρόεδρο. Ενώ, ο «νέος Κεμάλ», στον πυρήνα της ιδεολογίας του απέναντι στην Ελλάδα, είναι ίδιος, ίσως και χειρότερος από τον Ερντογάν.

Οπότε, αργά ή γρήγορα, θα τεθεί το θέμα του περιεχομένου του διαλόγου. Και η απάντηση στο ερώτημα: Τι να συζητήσεις, όταν οι Τούρκοι- και ο Κιλιτσντάρογλου- θα σου λένε «αυτά τα νησιά δεν είναι ελληνικά», ή η Τουρκία έχει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα νοτίως της Κρήτης;

Διπλωμάτες, παράλληλα με το «η στρατηγική της Τουρκίας δεν αλλάζει», υπογραμμίζουν το ρόλο του ενεργειακού στην επόμενη μέρα.

Και εκεί βρίσκεται η ουσία. Και σε επίπεδο διμερών σχέσεων. Και σε περιφερειακό επίπεδο, των «παικτών» της περιοχής, δηλαδή. Και σε επίπεδο ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας και της δικής τους παρουσίας στη Μεσόγειο.

Για να το πούμε απλά και ευθέως: Είναι πολλά τα λεφτά. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Τόσο για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα παραμείνουν ανοιχτά τα «παράθυρα» και οι «πόρτες», όσο και για την ιδιοκτησία και το περιεχόμενο του…νέου οικοδομήματος.

Τι γύρευε ο Ανδρέας Λοβέρδος στη Λιβύη;

Τη Λιβύη και συγκεκριμένα τη Βεγγάζη, επισκέφθηκε ο Ανδρέας Λοβέρδος για συναντήσεις με τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της χώρας Αγκίλα Σάλεχ και τον Στρατάρχη Χάφταρ, παρουσία του Γενικού Πρόξενου της Ελλάδος Στ. Βενιζέλου.

Ρωτήσαμε ποιος ήταν ο λόγος της…παράξενης αυτής επίσκεψης -και ως προς τον τόπο και ως προς τον χρόνο- αλλά ουσιαστική απάντηση δεν λάβαμε.

Καταλάβαμε ότι δεν πήγε ούτε σε αποστολή της Βουλής ούτε σε αποστολή του ΠΑΣΟΚ.

Από τις θεσμικές ιδιότητες του κ. Λοβέρδου το μόνο που μένει είναι να μετέβη στη βορειοαφρικανική χώρα ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, του οργάνου δηλαδή όπου μετέχουν ο εκάστοτε ΥΠΕΞ και εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Αλλά και πάλι. Γιατί να πάει μόνος του; Εκτός κι αν επρόκειτο για «ειδική αποστολή».

Παρά το γεγονός ότι τόσο ο ίδιος όσο και Λιβυκά ΜΜΕ δημοσίευσαν σχετικά φωτογραφικά στιγμιότυπα -άρα δόθηκε μια κάποια δημοσιότητα- καλό θα ήταν σε ανάλογες περιπτώσεις, με πρόδηλες εθνικές προεκτάσεις, οι πολίτες να γνωρίζουν περισσότερα. Κυρίως από πολιτικούς που έχουν αποδείξει ότι πιστεύουν στη διαφάνεια

Όσο για το «ο Ανδρέας πήγε να δει το Στρατάρχη Χάφταρ για να πάρει ιδέες για την τέχνη του πολέμου στα εσωκομματικά», εμείς τα ακούμε ως ένα πετυχημένο ανέκδοτο.

Με την υποσημείωση ότι η επίσκεψη στη Λιβύη πραγματοποιήθηκε λίγες ώρες πριν από την περίφημη δήλωση Λοβέρδου για τον Ανδρουλάκη.

Πώς το είχε πει ο Βολταίρος; Σύμπτωση είναι το γνωστό αποτέλεσμα αγνώστων αιτιών