Τι δείχνουν οι τελευταίες μυστικές δημοσκοπήσεις και οι κερδισμένοι & χαμένοι της προεκλογικής εκστρατείας

Τι δείχνουν οι τελευταίες μυστικές δημοσκοπήσεις λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες

Δημοσκοπήσεις είδατε, έως και χθες το βράδυ.

Τα αποτελέσματα γνωστά.

Αυτό που ουδείς μπορεί να μετρήσει είναι η ακριβής επίπτωση στο τελικό αποτέλεσμα της δήλωσης Κατρούγκαλου και του χειρισμού της από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Επίπτωση που θεωρείται όχι μόνο βέβαιη αλλά και καταλυτική, όπως εκτιμούν έμπειροι δημοσκόποι.

Είναι κι αυτό ένα επιπλέον στοιχείο των φετινών εκλογών, οι οποίες θα είναι πρωτόγνωρες, όχι μόνο εξαιτίας του εκλογικού συστήματος, της απλής αναλογικής, αλλά και λόγω της ουσιαστικής «ακύρωσης» των δημοσκοπήσεων που έχουν διενεργηθεί έως σήμερα.

Το λέμε σε σχέση με το τελικό ποσοστό που θα γράψει το «κοντέρ» της κάλπης, όχι της αδιαμφισβήτητης τάσης που έχει διαμορφωθεί από καιρό. Τάση που αποτυπώνει ότι η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα.

Και επ΄ αυτού, υπάρχει ένας ιστορικά αδιάψευστος δείκτης: η παράσταση νίκης.

Από κει και πέρα…

Αν αφαιρέσει κανείς ένα ποσοστό 35%, το οποίο με μικρές προσθαφαιρέσεις, θα συγκεντρώσουν αθροιστικά το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση, το ΜεΡΑ25 και τα κόμματα που θα βρεθούν εκτός Βουλής, μένει το περίφημο «65%». Αυτό είναι το «μαγικό» νούμερο που θα «μοιραστούν» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν από τη δήλωση Κατρούγκαλου (και το χειρισμό της από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένω), το «πρόβλημα», χονδρικά, ήταν αν θα έφτανε η ΝΔ στο 36%, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε λαμβάνειν 29%, ή αν η ΝΔ θα «έμενε» στο 35%, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα άγγιζε το 30%.

Ε, τίποτε από αυτά δεν ισχύει πλέον.

Όπως έλεγε και ο Χαρίλαος, η «κάλπη είναι γκαστρωμένη», περισσότερο από ποτέ.

Πάντως, κρατώ την εκτίμηση του «πρύτανη» Ανδρέα Δρυμιώτη, ο οποίος, μετά τη «βόμβα» Κατρούγκαλου, δεν αποκλείει η διαφορά ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί τις 7 μονάδες.

Οι εκλογές και… οι ονομαστικές εορτές

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κερδίσει εκλογές την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, στις 7 Ιουλίου του 2019.

Στην περίπτωση που αναδειχθεί πρώτος και στις 21 Μαΐου, θα έχει κερδίσει εκλογές και στη γιορτή του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά και του γιοy του, που φέρει το όνομα του πρώην προέδρου της ΝΔ και πρωθυπουργού.

Οι «κερδισμένοι» και οι «χαμένοι» της προεκλογικής εκστρατείας

Η στήλη, υπό «ΚΣ» (κανονικές συνθήκες), αρέσκεται να σας μεταφέρει πολιτικά παρασκήνια με έμφαση στα πρόσωπα πρωταγωνιστές.

Σήμερα, παραμονή εκλογών, για λόγους αρχής, δεν θα αναφερθούμε ονομαστικά σε κανέναν-καμία υποψήφιο(α).

Η άποψή μας έχει διατυπωθεί και καταγραφεί δημοσίως καθ΄ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναδείξουμε τους «κερδισμένους» και τους «χαμένους» της προεκλογικής περιόδου, διότι τους αντίστοιχους winers and losers της κάλπης θα τους αναδείξει ο απόλυτος και μοναδικός κριτής στις δημοκρατίες: ο κυρίαρχος λαός.

Οι «κερδισμένοι»

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Έβγαλε» την προεκλογική εκστρατεία όχι μόνο χωρίς λάθη, αλλά καταφέρνοντας να ανατρέψει ένα εξαιρετικά αρνητικό δεδομένο: την οργή για την τραγωδία των Τεμπών. «Όργωσε» την Αττική και τη χώρα, με στοχευμένες περιοδείες προκειμένου να διατηρήσει πρωτιές και να ανατρέψει τα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά του 2019. Το τελικό κριτήριο είναι βεβαίως …το αποτέλεσμα, που είναι το μόνο που μετράει, (ακόμα περισσότερο) σε αυτές τις περιπτώσεις.

Όμως, το γεγονός και μόνο ότι «σήκωσε» το βάρος της εκστρατείας ως το «ισχυρό χαρτί» του κυβερνώντος κόμματος, αποτελώντας τον πρωταγωνιστή του βασικού διακυβεύματος «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», στάθηκε «στο ύψος των περιστάσεων» μπροστά στις αμείλικτες κάμερες και τα μικρόφωνα, κυρίως όμως ήρθε σε άμεση και αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες σε πολυάριθμες συγκεντρώσεις, του πιστώνεται ήδη, στα θετικά.

Ακόμα και η περίφημη αποστροφή του στο θέμα των υποκλοπών και το «ο κ. Ανδρουλάκης δεν αποτελεί κανέναν απολύτως κίνδυνο για ασφάλεια της χώρας και δεν έπρεπε να είναι υπό καθεστώς παρακολούθησης», παρά τα περί του αντιθέτου λεχθέντα, ισοδυναμεί όχι μόνο με ένα ειλικρινές «mea culpa», αλλά και με παρακαταθήκη για το μέλλον.

Οι «σωματοφύλακες» Γιάννης Μπρατάκος–Παύλος Μαρινάκης– Θανάσης Νέζης–Στέλιος Κονταδάκης–Νίκος Χαρδαλιάς: Καταλυτικό ρόλο στην επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ διαδραμάτισε η πολυπληθής «ομάδα κρούσης» στο «στρατηγείο» της λεωφόρου Πειραιώς.

Επικεφαλής της Επιτροπής Εκλογικού αγώνα ήταν ο ακούραστος Γιάννης Μπρατάκος, που δικαίωσε για πολλοστή φορά την επιλογή του Πρωθυπουργού και έφερε εις πέρας μια εξαιρετικά δύσκολη πολιτική άσκηση.

Τον κ. Μπρατάκο πλαισίωσαν με ανάλογη ακάματη και αποτελεσματική δουλειά, οι κκ. Παύλος Μαρινάκης, γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ, Στέλιος Κονταδάκης γραμματέας Οργανωτικού, Θανάσης Νέζης, σύμβουλος του Πρωθυπουργού και Νίκος Χαρδαλιάς.

Το τελευταίο διάστημα στη «dream team» προστέθηκε και ο διευθυντής της ΝΔ, Γιάννης Σμυρλής, ενώ κρίσιμος για την κινητοποίηση της νεολαίας ήταν και ο ρόλος του προέδρου της ΟΝΝΕΔ Ορφέα Γεωργίου (κρατήστε το όνομα για την επόμενη μέρα).

Οι Μπρατάκος-Μαρινάκης-Νέζης, πέρα από τον σχεδιασμό και την υλοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας στο σκέλος των περιοδειών του Πρωθυπουργού, «πιστώνονται» και την επίλυση μιας ακόμα (πολιτικά) τριτοβάθμιας εξίσωσης: την κατάρτιση των ψηφοδελτίων. Με ποσοστά ρεκόρ συμμετοχής γυναικών, νέων και  εκπροσώπων των παραγωγικών στρωμάτων της κοινωνίας. Και μηδενική κριτική για «αποκλεισμούς» και «πριμοδοτήσεις», όπως γίνονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια στη ΝΔ.

Σταύρος Παπασταύρου: Στους «κερδισμένους» και ένας από τους «άγνωστους» στο ευρύ κοινό -καθώς από επιλογή του, χρόνια τώρα, κινείται μακριά από κάμερες και μικρόφωνα- πλην καταλυτικός παράγοντας στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο γνωστός, εμπειρότατος και με διεθνή παρουσία δικηγόρος, που στοχοποιήθηκε όσο ελάχιστοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, κατά το πρόσφατο παρελθόν. Κι επέστρεψε δικαιωμένος και με τη «βούλα» της δικαιοσύνης.

Έχοντας στο πλούσιο πολιτικό βιογραφικό του, μεταξύ άλλων, την επιτυχή έκβαση των διαπραγματεύσεων με την «τρόικα» τη διετία «φωτιά» 2012-14, που ουσιαστικά κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη, είναι στις κορυφαίες θέσεις αυτών στους οποίους «επενδύει» ο κ. Μητσοτάκης και εξαιτίας της ευρύτερης εμπειρίας του στο εξωτερικό, κυρίως δε, λόγω της τεχνοκρατικής πλην μεταρρυθμιστικής του προσέγγισης.

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, ο κ. Παπασταύρου, που δεν αποκλείεται να διαδραματίσει ακόμα πιο ενεργό ρόλο την επόμενη μέρα στον πυρήνα του επιτελικού κράτους, βρίσκεται πίσω από την στρατηγική επιλογή της «μεταρρυθμιστικής σύγκρουσης» με τις παθογένειες του παρελθόντος, που πρυτάνευσε μετά τα Τέμπη και οδήγησε στο κλείσιμο της «ψαλίδας» που πρόσκαιρα είχε δημιουργηθεί σε βάρος της ΝΔ και μπορεί να είχε οδηγήσει σε αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών.

«Μεταρρυθμιστική σύγκρουση» όχι ισοπεδώνοντας, αλλά μέσω του άμεσου διαλόγου του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους σκεπτόμενους(ες) που θέλουν πραγματικά να υπάρξουν εφαρμόσιμες λύσεις σε αυτά «που μας ματώνουν». Την κορωνίδα δηλαδή του πολιτικού λόγου και της εικόνας του Κυριάκου Μητσοτάκη σε αυτή την εκστρατεία.

Δεν το λες και λίγο.

Κατερίνα Καινούργιου (Alpha), Ελεονώρα Μελέτη (Mega), Φαίη Σκορδά (ΣΚΑΪ), Σταματίνα Τσιμτσιλή (Alpha), Δανάη Μπάρκα (Mega), Νεφέλη Μεγκ– ZoePre (YouTubers): Οι κυρίες των λεγόμενων lifestyle εκπομπών, που απευθύνονται πρωτίστως σε γυναικείο ακροατήριο, είναι επίσης από τις μεγάλες κερδισμένες αυτής της προεκλογικής εκστρατείας.

Βρέθηκαν απέναντι στους δύο βασικούς μονομάχους, Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα και… τα πήγαν εξαιρετικά. Βοηθούμενες από τις backstage ομάδες τους (όπως κάθε πρωταγωνιστής που σέβεται τον εαυτό του) έκαναν πραγματικά εναλλακτικές ερωτήσεις, δίνοντας την ευκαιρία στους πολιτικούς αρχηγούς να αναδείξουν ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο, αν δεν υπάρχει, δεν «βγαίνει» στο «γυαλί» με τίποτε.

Όπως είπε και η Πόπη Τσαπανίδου (στην εκπομπή της Κ. Καινούργιου), δεν έδωσε κάποια συμβουλή στον Αλέξη Τσίπρα, ενόψει του debate, διότι «εκτός από την απίστευτη εμπειρία, έχει το μεγάλο χάρισμα, είναι ένας κανονικός άνθρωπος, δεν χρειάζεται συμβουλή για να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι».

Μάλιστα.

Οι «χαμένοι»  

Αλέξης Τσίπρας: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με επικοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές, συγκαταλέγεται στους «losers» της προεκλογικής περιόδου, καθώς δεν κατάφερε να κρατήσει σταθερό το τιμόνι της εκστρατείας του κόμματός του.

Αδυνατώντας να υποστηρίξει κορυφαίες στρατηγικές επιλογές του, αναθεωρώντας συνεχώς το περιεχόμενο της λεγόμενης «προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας» και κυρίως αλλάζοντας το πολιτικό «γραμματόσημο» αναφορικά με τους αποδέκτες της πρόσκλησης σε κυβερνητικό γεύμα.

Με αποτέλεσμα να εισπράξει τα ουκ ολίγα «όχι» των υπολοίπων αρχηγών στους οποίους κατευθύνθηκε…η απεύθυνση.

Κορυφαία εκ των οποίων ήταν το «μούφα η προοδευτική κυβέρνηση, αλλά αυτοί είναι», «Ντροπή και αίσχος Τσίπρα, αναζητά ψηφαλάκια στους φασίστες», «κόλλησε η βελόνα του Τσίπρα στο 1950 με το τι Πλαστήρας τι Παπάγος», «ο ΣΥΡΙΖΑ ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη» και τόσες ακόμα από τις μνημειώδεις ατάκες του κ. Δημήτρη Κουτσούμπα, που έγιναν viral.

Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται ότι η κάλπη αλλάζει τα δεδομένα, αλλά, στην περίπτωση που και μετεκλογικά το «αριστερό δημοκρατικό τόξο» απορρίψει την στρατηγική του επιλογή, ενδεχομένως με μια άρνηση που θα συνοδεύει την δεύτερη θέση στο πολιτικό τοπίο για τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε όλα αλλάζουν και εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στο μεσοδιάστημα, στρατηγικά, τίθεται κι ένα ακόμα ερώτημα: Στην περίπτωση που δεν επαληθευθεί από το εκλογικό σώμα, στις 21 Μαΐου, η πρόταση Τσίπρα «να φύγει ο Μητσοτάκης», και δεν σχηματιστεί «κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή», με ποιο διακύβευμα θα πάει ο ηγέτης του δεύτερου κόμματος στη επαναληπτική κάλπη;

Και μια προσωπική απορία: Γιατί ο κ. Τσίπρας χρησιμοποίησε 20 φορές τη λέξη «δημοκρατία» κατά την κεντρική ομιλία του στην Πλατεία Συντάγματος;

Η πρώτη ανάγνωση λέει ότι με τον τρόπο αυτό στήριξε το «δικαιοσύνη παντού», το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δεύτερη; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, διότι όλοι γνωρίζουν ποιο είναι το πολιτικό αντώνυμο της δημοκρατίας….

Νίκος Ανδρουλάκης: Με την εμμονή του στο «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στέρησε από τον εαυτό του, ως ηγέτη του κόμματος που θα διαδραμάτιζε έναν πραγματικά ρυθμιστικό ρόλο, και βεβαίως από τη χώρα, μια πραγματική ευρωπαϊκή εναλλακτική απέναντι σε αυτό που ο ίδιος καταγγέλλει ως πολιτική ασυδοσία των μονοκομματικών κυβερνήσεων.

Η στρατηγική αντίφαση Ανδρουλάκη περικλείεται και στην πρόταση περί «προσώπου κοινής αποδοχής», ως απάντηση-plan B, υποτίθεται, στον διαβόητο «άγνωστο Χ» για την πρωθυπουργία, που ήταν η πρώτη δημόσια απόρριψη που εισέπραξε (όχι μόνο από τον πολιτικό του αντίπαλο αλλά από το σύνολο σχεδόν των συμμετεχόντων στο δημόσιο λόγο) για την πολιτική εμμονή του να είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που θα κρίνει τον ηγέτη της πρωθυπουργοκεντρικής μας δημοκρατίας και όχι ο κυρίαρχος λαός.

Το παρατεταμένο πρόβλημα του κ. Ανδρουλάκη είναι ότι επίσης δεν κατονομάζει, πριν από τις εκλογές, το «πρόσωπο κοινής αποδοχής», ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν, τουλάχιστον τη δική του «βεντάλια», στον πιθανό κοινό παρονομαστή της επόμενης μέρας.

Με τον τρόπο αυτό, ενισχύει όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο σημερινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πλήρη απόκλιση όχι μόνο από τις ανάγκες της χώρας, αλλά και από τον πυρήνα της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης», που, δια του ηγέτη της Ανδρέα Παπανδρέου (που κάποιοι «νεκρανάστησαν» πολιτικά σε αυτή την προεκλογική περίοδο) επί δεκαετίες στήριξε την πολιτική της κυριαρχία στη «λαϊκή κυριαρχία»

Τώρα μένει να αποδειχθεί αν ο κ. Ανδρουλάκης, στο πιθανό σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις σενάριο του μη «ισχυρού διψήφιου», θα διατυπώσει το «παπανδρεϊκό» «Λάβαμε το μήνυμα», που είχε πει ο αείμνηστος ηγέτης μετά τις εκλογές του 1986.

Διαβάστε επίσης

Όταν η Ευγενία προλογίζει τον Άδωνι, Παπασταύρου και Πτωχός μαζί, η πρωτιά του Πιερ και το πρόβλημα του Κικίλια, ο αναποτελεσματικός Τσιάρας και τα μυστικά γκάλοπ της Α και Β Πειραιά