Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος στη HuffPost και στον δημοσιογραφο Αντώνη Φουρλη θα σας ξαφνιάσει. Ένας πολιτικός της πρώτης γραμμής, με θητεία σε τρία από τα υπουργεία που διαχειρίζονται τον «σκληρό» δημόσιο τομέα – Εσωτερικών, Οικονομικών και Υγείας, επί κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη (και για μικρό διάστημα του Ανδρέα Παπανδρέου) – προτείνει αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, που παραπέμπουν στη σφαίρα του «αδιανόητου» για τα ελληνικά δεδομένα. «Δεν υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο…αλλά υπάρχει και ένα αυστηρό Πειθαρχικό Δίκαιο το οποίο δεν εφαρμόζεται, στο πλαίσιο ενός συντεχνιακού λαϊκισμού», δηλώνει ευθέως, αγγίζοντας το πλέον ακανθώδες ζήτημα – που δεν τέθηκε ούτε καν εμμέσως, από κανένα πολιτικό αρχηγό, στο πλαίσιο της πρόσφατης συζήτησης για την συνταγματική αναθεώρηση στη Βουλή. 

Στέκεται απέναντι στη λογική της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας «ανέφικτο» αυτό που υπόσχεται – για προσλήψεις 10.000 δημοσίων υπαλλήλων – και τονίζει ότι δεν έκλεισε ο κύκλος της κρίσης «διότι δεν προέκυψε από την κρίση κανένα ‘Μέγα Δίδαγμα’ για την κοινωνία και τους ταγούς της». 

Ωστόσο, δεν συμφωνεί με την τακτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αφού όπως λέει «η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι ετοιμάζει οκτώ νομοσχέδια με παροχές και βλέπω την φοβισμένη αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα τα ψηφίσει, θέλοντας και μη, προφανώς για να μην κατηγορηθεί ότι υπολείπεται σε ‘φιλευσπλαχνία’ ενόψει των εκλογών».

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος απαντά χωρίς περιστροφές και στην ερώτηση για το άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και του Ευάγγελου Μαλέσιου. «Τους τιμώ και τους σέβομαι», λέει, ενώ απαξιώνει – αντί άλλου σχολίου – την συγκεκριμένη ενέργεια.

Με την απάντησή του στην τελευταία ερώτηση, δίνει μεταλύτερη βαρύτητα σε όλες τις προηγούμενες, αφού αποκλείει την επιστροφή του σε κυβερνητικά αξιώματα…  

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης.

HuffPost: H είδηση των ημερών είναι η πρόθεση του Πρωθυπουργού και του Αρχιεπισκόπου να καταλήξουν σε συμφωνία για την περιουσία της Εκκλησίας. Η κυβέρνηση προσθέτει ότι βλέπει ένα «παράθυρο» για 10.000 νέους διορισμούς στο Δημόσιο. Πως το ακούτε;

Aλ.Παπαδόπουλος: Αυτό που λέγει η κυβέρνηση για προσλήψεις 10.000 δημοσίων υπαλλήλων είναι ανέφικτο. Οι Μητροπόλεις θα εξακολουθήσουν να είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και όχι Ανώνυμες Εταιρίες ή Σωματεία για να αλλάξει η νομική φύση των εν γένει κληρικών, που υπηρετούν σε αυτές ως κρατικοί υπάλληλοι, όπως θεωρούνται κατά το Σύνταγμα σήμερα. Απλώς η μισθοδοσία των κληρικών που σήμερα καταβάλλεται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών του Υπουργείου Οικονομικών, θα μεταφέρεται στους λογαριασμούς τους μέσω ενός άλλου ταμείου. Μόνο χάρτινες λύσεις εφευρίσκονται σε αυτή τη χώρα για να οικονομούνται στιγμιαίες «επικοινωνιακές» ανάγκες με ακατανόητες, για μένα, συνέργειες.

Aλ.Παπαδόπουλος: Φοβάμαι πως όχι, δεν έκλεισε. Θα ήταν ύψιστη αφέλεια να το πιστέψουμε. Και δεν έκλεισε διότι δεν προέκυψε από την κρίση κανένα «Μέγα Δίδαγμα» για την κοινωνία και τους ταγούς της. Στοιχεία αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας δεν καταγράφονται στη μέση ελληνική συνείδηση. Δεν κατανοείται ακόμη και σήμερα ότι η κρίση ήταν αποτέλεσμα εξελικτικών εκφυλιστικών αιτίων και όχι μόνο αυτά που διατείνονται και περιορίζονται να προβάλουν οι δημαγωγοί της χώρας.

Το ίδιο συμβαίνει σε μία άλλη χώρα, στην Αργεντινή, όπου φάνηκε προς στιγμήν ότι ξεπέρασε την κρίση και μετά από λίγο επέστρεψε ξανά στη χρεοκοπία και στο ΔΝΤ. Η Ελλάδα δεν θέλει να λάβει αποφάσεις για μια εκτεταμένη αναθέσμιση της χώρας καθώς και για μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές.

Το πολιτικό προσωπικό, σχεδόν στο σύνολό του, βολοδέρνει σε ανούσιες και ψευδείς αντιπαραθέσεις.

Ο πολιτικός αγώνας που διεξάγουν μεταξύ τους δεν είναι μέσα στο καθεστώς, αλλά για το καθεστώς. Κάθε μέρα σχεδόν κατασκευάζονται ψευδή πεδία πολιτικών συγκρούσεων, συνήθως με πρωτοβουλία της κυβέρνησης.

 HuffPost: Τα κυβερνητικά στελέχη τοποθετούν την επιστροφή αναδρομικών στο πλαίσιο της εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων. Είναι και νομικοί επιστήμονες, όμως, που ενθαρρύνουν τους συνταξιούχους να καταθέσουν προσφυγές.

Aλ.Παπαδόπουλος: Είναι κλασικές συμπεριφορές μίας βαθιά αρρωστημένης λαϊκίστικης κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, χωρίς ιεραρχίες, χωρίς υπεύθυνες ελίτ, χωρίς προσανατολισμούς. Η ράτσα μας εξακολουθεί να μην ξέρει τι θέλει. Το χαρακτηριστικό της είναι να αναζητεί ατομικές προσόδους χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την συλλογική ευθύνη, ώστε να βαθαίνει ο ατομικίστικος χαρακτήρας της.

Η τηλεόραση π.χ. δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό λειτουργεί κατεδαφιστικά για τη χώρα, διαμορφώνοντας πνευματικές και αισθητικές καταστάσεις στο χαμηλότερο βαθμό. Διάφοροι δημοσιολογούντες δήθεν ειδικοί, που μεταφέροντας μόνο την συμπυκνωμένη άγνοιά τους και χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης, καλλιεργούν στο μέσο Έλληνα την εντύπωση ότι όλα είναι δυνατά.

Σε αυτό συνεπικουρούν δυστυχώς και αρχές-θεσμικοί φρουροί της νομιμότητας, όπως το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους που εξέδωσε αυτή την απαράδεκτη γνωμοδότηση. Διετέλεσα πολιτικός προϊστάμενος τους, ως υπουργός Οικονομικών, και αναμιμνήσκομαι με οργή ότι ουδέποτε στο παρελθόν για δημοσιονομικά ζητήματα γνωμοδότησε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προκειμένου να καμφθεί η πάγια αρχή να ασκούνται όλα τα ένδικα μέσα εναντίων δικαστικών αποφάσεων εις βάρους του Ελληνικού Δημοσίου, έως ότου αυτές τελεσιδικήσουν.

Την πρωτοφανή αυτή γνωμοδότηση του ΝΣΚ έκανε απαραδέκτως δεκτή με την υπογραφή του ο αρμόδιος υπουργός, ενώ είχε την δυνατότητα και όφειλε να μην την αποδεχθεί. Πως όμως να μην την αποδεχτεί αφού ο ίδιος κίνησε διαδικασία ερωτήματος για γνωμοδότηση; Είναι φανερή η συνέργεια με σκοπό την επικοινωνιακή σύγχυση ανάμεσα στους συνταξιούχους καλλιεργώντας τους ψευδείς ελπίδες.

HuffPost: Δηλαδή, δεν ισχύει το επιχείρημα που επικαλείται ως αρμόδιος ο Τάσος Πετρόπουλος, λέγοντας «εγώ θα εφαρμόσω αναγκαστικά την απόφαση του Σ.τ.Ε.»;

Aλ.Παπαδόπουλος: Ο κ. Πετρόπουλος είναι ένας απλός υφυπουργός. Θα ήθελα να μάθω γι’ αυτό το θέμα τις απόψεις του υπουργού Οικονομικών. Απορώ γιατί δεν παίρνει θέση σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα. Δεν είναι μόνο το θέμα εάν το κράτος μπορεί να διαθέσει 10-12 δισεκατομμύρια, που ούτως ή άλλως δεν έχει.

Είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Αν έχουν αντιληφθεί ότι με όλα αυτά τα καμώματα κλονίζουν την αξιοπιστία της χώρας σε διεθνές επίπεδο, αλλά και μέσα στην ίδια τη χώρα. Ο λαϊκισμός παντού και πάντα δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Όλα αυτά όμως βαρύνουν μόνον την κυβέρνηση; Η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι ετοιμάζει οκτώ νομοσχέδια με παροχές και βλέπω την φοβισμένη αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα τα ψηφίσει, θέλοντας και μη, προφανώς για να μην κατηγορηθεί ότι υπολείπεται σε «φιλευσπλαχνία» ενόψει των εκλογών. Αμ…η χώρα σήμερα δεν θέλει φοβισμένους, ούτε δήθεν φιλεύσπλαχνους.

Θέλει υπεύθυνους πολιτικούς που υιοθετούν ότι όποιες παροχές για ανακούφιση των αδυνάτων δεν μπορούν να γίνονται στα πλαίσια ενός αναξιοπρεπούς πολιτικού εμπορίου αλλά γίνονται θεσμικά και ανεξάρτητα από τις εκλογές, όπως συμβαίνει σε όλες τις θεσμικές δυτικές Δημοκρατίες. Γι αυτό είναι πεποίθησή μο, ότι η χώρα δεν μπορεί να πάει πουθενά με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

HuffPost: Διανύουμε, ωστόσο, μία προεκλογική περίοδο. Και στη χώρα μας έχει εδραιωθεί η πεποίθηση – όχι μόνο στα κόμματα, είναι κάτι που ακούγεται συχνότατα και από τους ψηφοφόρους σε καθημερινές συζητήσεις – ότι είναι λογικό τα κόμματα να υπόσχονται κάτι παραπάνω προεκλογικά. Με το σκεπτικό «πρέπει πρώτα να εκλεγούμε και κατόπιν να εφαρμόσουμε τις δύσκολες αποφάσεις».

Αλ.Παπαδόπουλος: Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Απαντώνται μόνο σε ατελείς Δημοκρατίες και με σημαντικά θεσμικά και πολιτισμικά ελλείματα των κοινωνιών τους. Αυτά τα ισχυρίζονται μόνο οι εκφραστές του ποπολισμού. Οι πολιτικοί φέρουν βασική ευθύνη να διαπαιδαγωγούν το λαό σε μία σωστή κατεύθυνση.

Μόνο αυτή η διαπαιδαγώγηση μπορεί να οδηγήσει τον λαό μας σε μία νέα ζωτικότητα.

Η Ελλάδα θέλει νέες ιδέες και καινούριους ανθρώπους, πέρα από το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Η δική μου γενιά, παρά τα ημαρτημένα της, προσέφερε πολλά στη χώρα. Σήμερα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα.

Διευκρινίζω δε ότι καινούριοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που ανέλαβαν πρόσφατα κυβερνητικές ευθύνες και αυτοαπαλλάσσονται για την κατάσταση της χώρας, επειδή δεν κυβέρνησαν ή απλά επειδή είναι βιολογικά νέοι, ενώ κουβαλάνε ιδεοληπτικές προγονικές αντιλήψεις που δεν συμπλέουν με την εποχή μας. Το νέο είναι πνευματική κατάσταση και όχι τεχνική διασφάλισης εντυπώσεων που απευθύνονται στο θυμικό του λαού.

HuffPost: Ο παραδοσιακός χώρος της κεντροαριστεράς, που υπήρξε κυρίαρχος επί δεκαετίες στην Ευρώπη δίνει αίφνης την εντύπωση ότι εξανεμίζεται. Το είδαμε σε επίπεδο ποσοστών στην Ελλάδα, αλλά το βλέπουμε και στην Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία…σα να καταλήγουν οι ψηφοφόροι στο δίλημμα: Στρέφονται είτε στη Δεξιά – ορισμένοι και στην σκληρή Δεξιά με γερές δόσεις εθνικισμού – είτε στην Αριστερά με ριζοσπαστικούς όρους. Αυτή η εξέλιξη έχει σχέση με τη συγκυρία και τα πρόσωπα ή τα κόμματα της εποχής μας, ή αποτελεί απαρχή μίας νέας εποχής;

Aλ.Παπαδόπουλος: Ας αρχίσουμε από την Ελλάδα. Σοσιαλδημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα.

Η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα φαινόμενο ευρωπαϊκό, γιατί στην Ευρώπη υπήρχε αναπτυγμένος καπιταλισμός, ο οποίος μεταπολεμικά είχε την ανάγκη του εξανθρωπισμού του.

Στην Ελλάδα από τις προ-καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, περάσαμε κατευθείαν στις παρασιτικές μετά τον πόλεμο. Δεν περάσαμε από τις πειθαρχίες του καπιταλισμού ούτε το οικονομικό μας σύστημα συγκροτήθηκε με βάση την προτεσταντική ηθική ή τις καλβινιστικές αντιλήψεις.

Ο χώρος του Κέντρου σφυρηλατήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε αντιβασιλική βάση, ως γνησιότερος εκφραστής της αστικής τάξης της χώρας και με ισχυρή παρουσία της πνευματικής ελίτ στους κόλπους του. Ο τρίτος πόλος, η Αριστερά, εκφραζόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα με την προσφορά και τα λάθη του.

Μετά τη διάσπαση του 1968 προέκυψε το ΚΚΕ Εσωτερικού. Αυτό ακολούθησε μία ομιχλώδη πορεία, την οποία ζούμε μέχρι σήμερα, μεταξύ ανανεωτικών και αριστερίστικων δυνάμεων. Φαίνεται όμως ότι όταν εμπλέκονται με την εξουσία δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τί είναι και προσπαθούν με ψευδεπίγραφους τίτλους περί σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς να εισβάλουν στον χώρο του Κέντρου το οποίο και αυτό κυριαρχήθηκε πλειοψηφικά από λαϊκίστικα και μικροαστικά στοιχεία.

Ο χώρος του Κέντρου μετά την κρίση, από 45% στις εκλογές του 2009, κατέληξε στο 5-6%.

Ο χώρος του Κέντρου υφίσταται πολιτικά και μπορεί να προσφέρει μόνο όταν είναι μεγάλος. Ίσως συντηρεί ορισμένες αναμνήσεις σε κάποιους.

Στην Ευρώπη υπάρχουν κεντρόφυγες τάσεις. Καλλιεργείται ο φόβος της μετανάστευσης με αποτέλεσμα να την πληρώνουν τόσο τα χριστιανοδημοκρατικά όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, με τα τελευταία να είναι σε μεγαλύτερη κάθοδο. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε τί θα συμβεί στις ευρωεκλογές.

Πολλοί φοβούνται ότι αναπτύσσεται ένα υπόγειο ρεύμα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που μπορεί να μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε «Νύχτα των Κρυστάλλων».

HuffPost: Και όλα αυτά είναι νομοτέλεια; Δηλαδή ο κεντρώος χώρος εκλείπει;

Aλ.Παπαδόπουλος: Όχι υπάρχουν και άλλες όψεις.

Στην Ισπανία, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ένα εντελώς καινούριο κεντρώο κόμμα με εντελώς καινούριους ανθρώπους, οι Ciudadanos, κινούνται γύρω στο 32%, ενώ όταν πρωτοξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια τους αντιμετώπιζαν με μειδιάματα. Αυτό σημαίνει αντίδραση της κοινωνίας, απόρριψη στερεοτύπων και απόδειξη ότι έρχεται κάποια στιγμή που οι κοινωνίες δεν κινούνται κατά τη φορά των αναμνήσεων των παλαιότερων γενεών αλλά κατά τη φορά του μέλλοντος.

Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα. Πλην όμως, επειδή η δική μας χώρα είναι παγιδευμένη πολλαπλώς, δεν διαθέτει αστική τάξη, έχει κατεστραμμένες ιεραρχίες και πληρώνει τον ισοπεδωτισμό τον οποίο έφερε ο μακροχρόνιος λαϊκισμός πληρώνει την απαξίωση της αξιοκρατίας, της κατάργηση της αξιολόγησης παντού και την απομείωση της εκπαίδευσης, που παράγει χιλιάδες παιδιά με πτυχία αλλά χωρίς τις γνώσεις που τους είναι απαραίτητες.

Γι’ αυτό παροτρύνω τις νεότερες γενιές και ιδιαίτερα τους εξωστρεφείς, κοσμοπολίτες νέους, να συσπειρωθούν σε καινούριες κινήσεις.

HuffPost: Από τη δική σας εποχή στα υπουργεία μέχρι σήμερα, παραμένουν ανοιχτά τα ίδια θέματα ως «εκκρεμότητες». Τα συζητούμε δημόσια αλλά τα κόμματα δεν κάνουν ούτε μπρος ούτε πίσω από τις πάγιες θέσεις τους. Το πρώτο: Μονιμότητα στο δημόσιο.

Αλ.Παπαδόπουλος: Δεν υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο και με το σημερινό Σύνταγμα. Υπάρχει μονιμότητα της δημόσιας διοίκησης.

Οι υπάλληλοι μπορεί να έχουν υπογράψει σύμβαση αορίστου χρόνου, δημοσίου Δικαίου, αλλά υπάρχει και ένα αυστηρό Πειθαρχικό Δίκαιο το οποίο δεν εφαρμόζεται, στο πλαίσιο ενός συντεχνιακού λαϊκισμού.

Και έτσι δεν απολύονται. Αυτό που προτείνω εγώ είναι:
Πρώτον, να καταργηθούν όλα τα σημερινά υπουργεία, πλην των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας, και στη θέση τους να δημιουργηθούν νέα υπουργεία, που θα έχουν μόνο την ευθύνη χάραξης πολιτικών και ελέγχου.

Τίποτα άλλο. Όπως ισχύει σε όλο τον κόσμο, πλην της Ελλάδας. Και σε όλα αυτά τα υπουργεία δεν θα μπορούν να υπηρετούν συνολικά πάνω από 7.000 άτομα, εξειδικευμένα όμως, με μεταπτυχιακές σπουδές. Από αυτά, μόνο το 20% θα μπορούν να είναι διοικητικοί υπάλληλοι. Και η δομή να αλλάξει ριζικά. Δεν χρειαζόμαστε τμήματα και τμηματάρχες. Η συγκρότηση των νέων υπουργείων θα γίνεται κατά βάση και σχεδόν αποκλειστικά με θεσμικές Ομάδες Διοίκησης Έργου.

Δεύτερον, καταργούνται – πλην ένστολων, δικαστικών και διπλωματών – οι συμβάσεις δημοσίου Δικαίου των κρατικών υπαλλήλων. Αντί να ισχύουν συμβάσεις Δημοσίου Δικαίου – αορίστου χρόνου για τους δημοσίους υπαλλήλους, να καθιερωθούν συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου – ορισμένου χρόνου, οι οποίες μετά από πενταετία και ύστερα από αυστηρή αξιολόγηση θα μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, αλλά και πάλι Ιδιωτικού Δικαίου.
Τρίτον, καθιέρωση αυστηρών συστημάτων αξιολόγησης, εισαγωγή σύγχρονων συστημάτων διοίκησης ολικής ποιότητας στις Περιφέρειες και στους Δήμους.
Το δίλημμα κατάργηση ή όχι της μονιμότητας είναι ψευδές δίλημμα. Τίθεται κυρίως από εκείνους οι οποίοι θέλουν να βασιλεύει η σημερινή αδράνεια της Δημόσιας Διοίκησης και να διατηρούν τα προνόμια και τα συμφέροντά τους.

ΗuffPost: Ποιές είναι οι σκέψεις σας, κύριε Παπαδόπουλε, για το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών των κ.κ. Κ.Σημίτη, Μ.Χρυσοχοϊδη και Ευ.Μαλέσιου; 

Αλ.Παπαδόπουλος: Τους τιμώ και τους σέβομαι, όπως όλοι οι σοβαροί άνθρωποι της χώρας. Άνευ αξίας για κάθε σχολιασμό, αλλά και ουσίας, η συγκεκριμένη ενέργεια…

 HuffPost: Ιδιωτικά πανεπιστήμια, ναι ή όχι;

Aλ.Παπαδόπουλος: Όσοι επιμένουν μόνο σε δημόσια πανεπιστήμια – και δυστυχώς είναι οριζόντιο φαινόμενο σε όλα τα κόμματα – ελαύνονται και από προσωπικά κριτήρια εκτός από τα ιδεοληπτικά. Δεν αντιλαμβάνονται τί γίνεται σε όλα τα κράτη γύρω μας;

ΗuffPost: Ιδιωτικοποιήσεις;

Aλ.Παπαδόπουλος: Καμία επιχείρηση στα χέρια του κράτους, εκτός εάν πρόκειται για αμυντική βιομηχανία σύγχρονης τεχνολογίας. Όλες οι άλλες επιχειρήσεις είτε να πωληθούν, είτε να κλείσουν. Δεν μπορεί, παραδείγματος χάριν, η ΛΑΡΚΟ να έχει κόστος παραγωγής 16.600 ευρώ/τόνο στο νικέλιο, ενώ η τιμή στη διεθνή αγορά είναι 11.500 ευρώ/τόνο.

Aλ.Παπαδόπουλος: Σε καμία περίπτωση.

HuffPost: Γιατί;

Αλ.Παπαδόπουλος: O κύκλος μου εμένα έκλεισε το 2009, με δική μου απόφαση. Διατηρώ, όμως, το δικαίωμά μου να εκφράζω τις απόψεις μου ως πολίτης, καθώς και να στηρίζω σχήματα όπως η Δημοκρατική Ευθύνη, η οποία επιδιώκει την αιμάτωση του πολιτικού βίου της χώρας με καινούριους ανθρώπους που διαθέτουν διαφορετική αντίληψη και νοοτροπία και μπορούν σιγά σιγά, όπως έγινε και στην Ισπανία, να οικοδομήσουν ένα κεφάλαιο αξιοπιστίας που έχει ανάγκη η χώρα. Σας ενημερώνω ότι θα λάβουν μέρος στις προσεχείς Εθνικές εκλογές και στις Ευρωεκλογές και δεν βιάζονται. Το θέμα είναι αν ο λαός βιάζεται ή όχι – ή αν επιθυμεί συνεχώς να μοχλεύεται με τα ίδια πράγματα…