Για «ανεπανάληπτη παρεμβατική δραστηριότητα» στο έργο της Δικαιοσύνης που «άλλοτε επιχειρείται να παρουσιαστεί ως υποβοηθητική και άλλοτε ως δημιουργικά επικριτική», κάνουν λόγο οι πρώην πρόεδροι του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ), Δημήτρης Παξινός και Γιάννης Αδαμόπουλος, σε κοινή δήλωσή τους.
Παράλληλα επισημαίνουν, ότι «τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας σε καίρια για τον ελληνικό λαό θέματα, αγνόησαν τις διατάξεις του Συντάγματος».
Ειδικότερα, οι δύο πρώην πρόεδροι του ΔΣΑ αναφέρουν, ότι «ο τρόπος που διενεργείται ο “διάλογος” μεταξύ των τριών πολιτειακών λειτουργιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, όπως βέβαια και η ποιότητα και το περιεχόμενό του, είναι δείγμα ωριμότητας μιας δημοκρατίας» και συνεχίζουν:
«Γιατί η συνταγματικά κατοχυρωμένη διάκριση αυτών των λειτουργιών όχι μόνο δεν απαγορεύει μια τέτοια αλληλεπίδραση, αλλά, αντιθέτως, την καθιστά αναγκαία για τον λειτουργικό αλληλοέλεγχο των εξουσιών και την ευρυθμία μιας συντεταγμένης Πολιτείας».
Επίσης, οι κκ Παξινός και Αδαμόπουλος σημειώνουν: «Υπάρχει όμως μια επιτακτική προϋπόθεση: Ο “διάλογος” να είναι αυστηρά θεσμικός, δηλαδή να διεξάγεται μεταξύ οργάνων και όχι προσώπων, και πάντοτε εντός του πλαισίου των αρμοδιοτήτων τους: με τα νομοθετήματα, τις διοικητικές πράξεις, τις δικαστικές αποφάσεις».
Επίσης αναφέρουν, ότι «στην ελληνική δημόσια θεσμική σφαίρα, ιδίως το πρόσφατο χρονικό διάστημα, είναι προφανές ότι κάποιοι έχουν παρερμηνεύσει τις συνθήκες διεξαγωγής ενός τέτοιου διαλόγου, έχοντας ακράδαντα πιστέψει ότι μπορεί να είναι “καφενειακός”, τηλεφωνικός ή εν γένει εξωθεσμικός».
Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, υπογραμμίζουν και οι δύο, «ανεπανάληπτης παρεμβατικής δραστηριότητας στο έργο της Δικαιοσύνης που άλλοτε επιχειρείται να παρουσιαστεί ως υποβοηθητική και άλλοτε ως δημιουργικά επικριτική» και τονίζουν: «Υπό όλες όμως τις εκδοχές και χωρίς αναγωγή στα υποκειμενικά κριτήρια της βούλησης, είναι κατακριτέα, γιατί προκαλείται από αναρμόδια πρόσωπα, και όχι από αρμόδια όργανα».
Παράλληλα, οι δύο πρώην πρόεδροι αναφέρουν, ότι «οι εκτροπές των εκπροσώπων των δύο άλλων λειτουργιών δεν απαλλάσσει ασφαλώς τη Δικαιοσύνη από το βάρος της θεσμικής αναδιοργάνωσης και της αυτοκάθαρσης, όπου αυτό απαιτείται, καθώς και από την ανάγκη να υπηρετεί τη θεσμική αποστολή της και υπό το εξειδικευμένο πρίσμα της εθνικής συγκυρίας που βιώνουμε παρατεταμένα» και προσθέτουν:
«Δυστυχώς, στα τελευταία επτά χρόνια, τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας σε καίρια για τον ελληνικό λαό θέματα, αγνόησαν τις διατάξεις του Συντάγματος και εφάρμοσαν το “δίκαιο της ανάγκης”, συρρικνώνοντας διαχρονικά δικαιώματα με αποτέλεσμα -και για το λόγο αυτό- ο ελληνικός λαός να δυσπιστεί σε κάθε τι που βλέπει και ακούει».
Κανείς όμως, συνεχίζουν στην δήλωσή τους, «δεν μπορεί να επιτρέψει, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τον νομικό κόσμο, η αφετηρία για τη βελτίωση της Δικαιοσύνης να έχει αντισυνταγματικά ερείσματα».
Και καταλήγουν: «Με το να επικαλείται κανείς την προαγωγή ενός αγαθού παραβιάζοντάς το, όπως με το να παραβιάζει το νόμο για να προαγάγει δήθεν τη Δικαιοσύνη, καθιστά την προσπάθειά του εξ ορισμού αντιφατική και προσχηματική».