Μ. Ροδόπουλος: Μασσαλίας, ο πεζόδρομος της Μεταπολίτευσης

Την περίοδο της κρίσης η Μεταπολίτευση στοχοποιήθηκε ως η μήτρα όλων των δεινών που βιώνουμε σήμερα. Κριτική σε βρασμό ψυχής που απαξιώνει μεγάλες και προοδευτικές αλλαγές οι οποίες άλλαξαν την εικόνα της Ελλάδας. Εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, πολιτική σταθερότητα, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα επισκιάζονται από χρόνιες παθογένειες που δεν επέτρεψαν στη Χώρα μας να γίνει ένα κανονικό Δυτικό Κράτος. Αν θέλει κανείς να περπατήσει αυτή την υπερσαρακονταετή ιστορία, δεν έχει παρά να κάνει έναν απογευματινό περίπατο στον πεζόδρομο της Μασσαλίας.

Ο πεζόδρομος της Μασσαλίας περνάει έξω ακριβώς από την Νομική Σχολή της Αθήνας και ενώνει την Ακαδημίας με την Σόλωνος, ενώ σαν νοητή κάθετος χωρίζει τα Εξάρχεια από το Κολωνάκι. Η διαδρομή θα είναι σύντομη, ούτε 150 μέτρα. Έχει και ένα παρκάκι, μικρή εστία πρασίνου. Σ’ αυτό το παρκάκι οι φοιτητές θα μπορούσαν να κάνουν τις τελευταίες τους επαναλήψεις πριν τις εξετάσεις, να συζητούν για τις εργασίες τους, να κουτσομπολεύουν τους καθηγητές τους, να ερωτεύονται, να χαζολογάνε. Δεν μπορούν όμως. Σήμερα στον πεζόδρομο θα αντικρύσετε μόνο χρήστες ναρκωτικών σε εξαθλιωμένη κατάσταση. Εμπόριο ναρκωτικών μέρα μεσημέρι, άλλους να ουρούν σε δημόσια θέα και μερικούς ακόμα να χτυπάνε ενέσεις μπροστά στα απαθή βλέμματα των περαστικών.

Τα παιδιά συγκεντρωμένα στο προαύλιο της Νομικής. Το σύνορο έχει χαραχθεί δυο τρία μέτρα μπροστά από την εξωτερική αυλόπορτα. Ο κόσμος και ο υπόκοσμος παρατεταγμένοι, χωρίς ο ένας να ενοχλεί τον άλλο, απορροφημένοι στην δική τους ρουτίνα, λες και ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Οι φοιτητές έχουν βρει τον τρόπο τους. Τα απογεύματα του χειμώνα, που είναι σκοτεινά και ενδεχομένως επικίνδυνα, φεύγουν από την πίσω πόρτα της οδού Σίνα. «Όταν μιλά η αταξία, η τάξη να σωπαίνει». Η Ελλάδα κουρνιάζει αμήχανη απέναντι στην ανομία, προσπαθώντας απλώς να επιβιώσει και όχι να ζήσει. Όλοι βλέπουν και προσπερνούν, κοιτάνε αλλά δεν βλέπουν, βλέπουν αλλά δεν μιλάνε, μιλάνε αλλά δεν πράττουν, πράττουν αλλά δεν πετυχαίνουν.

Και η ευθύνη; Μα ασφαλώς η απάντηση είναι πως κανείς μα κανείς δεν φταίει. Δεν φταίνε ούτε οι καθηγητές που μπαίνουν, κάνουν το μάθημα τους και φεύγουν, σχολιάζοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων το κατάντημα του πεζοδρόμου σε κάποιο διάλειμμα. Κάποιοι από αυτούς διατέλεσαν και υπουργοί και βουλευτές. Βλέπετε η Νομική Αθηνών είναι σχολή με παράδοση και περγαμηνές. Σίγουρα δεν φταίνε και οι φοιτητικές οργανώσεις. Τι να πρωτοκάνει κανείς; Να οργανώσει εκδρομές, να κολλήσει αφίσες, να κάνει πορείες για το Μνημόνιο; Το έργο τους είναι εξάλλου πλούσιο, όπως θα δείτε από τα εκατοντάδες φαιοκόκκινα πανό που κοσμούν το κτίριο. Κάπου στην είσοδο, στ’ αριστερό σας χέρι, θα θαυμάσετε σε γκράφιτι το σύνθημα: «Καμία ανοχή στην βιομηχανία κρέατος και γούνας». Όλα κι όλα, οι προτεραιότητες έχουν τεθεί. Στο κατάντημα της Μασσαλίας θα υπάρξει αναγκαστικά μια κάποια ανοχή, ελλείψει χρόνου και διαθέσεως. Ίσως να έφταιγαν οι Πρυτανικές αρχές αλλά αυτές έκαναν το καθήκον τους, όπως αυτό ορίζεται στο άρθρο τάδε του δείνα νόμου. Κάλεσαν την αστυνομία. Η αστυνομία από τη μεριά της θα έφταιγε, αν μπορούσε να βρει λύση αλλά δυστυχώς δεν μπορεί. Δεν είναι ίσως και αρμοδιότητά της. Να φταίνε άραγε οι πολιτικοί; Δεν νομίζω, αλλά ίσως αν γίνει διάλογος να βρεθεί μια λύση. Αυτό είναι, αυτό φταίει! 20-30 ναρκομανείς λυμαίνονται ρακένδυτοι το τραγικό παρκάκι, επειδή δεν έγινε αρκετός διάλογος.

Συνεχίστε να περπατάτε, λίγα βήματα ακόμα και θα ξεφύγετε από την δυσωδία των ακαθαρσιών. Είδατε όλη την Μεταπολίτευση σε μια βόλτα. Από την μια μεριά την πρόοδο νέων ανθρώπων που μπορούν και σπουδάζουν και διαπρέπουν σε αξιώματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, επιφανείς καθηγητές, πολιτικούς, απασχολημένους συνδικαλιστές και μια συντριπτικά αδιάφορη μάζα ανθρώπων να ζει κανονικά και να επιβιώνει. Καθένας μόνος του, κανείς για όλους. Από την άλλη ο πεζόδρομος της Μασσαλίας. Κουστούμια ανάμεσα σε κουρέλια, κουρέλια ανάμεσα σε κουστούμια.

Ένας πυκνός κοινωνικά χώρος, λίγων τετραγωνικών, που χωράει την νομιμότητα και την ανομία, το τέλμα και την πρόοδο, την λάμψη και τη βρωμιά. Ένας χώρος που έχει σαν συγκολλητική ουσία την αδιαφορία. Φτάσατε στο τέλος του πεζοδρόμου. Το τέλος της μεταπολίτευσης αργεί κατ’ όπως φαίνεται.

Από τον Μιχάλη Ροδόπουλο, booksjournal.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/ch-ioannou-giati-l-katseli-epitithetai-enantion-ton-diikitikon-ton-allon-trapezon/44921

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/giorgos-stathakis-echi-katathesis-ke-stin-kipro-san-olous-tous-ellines/44713

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/antonis-kefalas-bathia-nichtomeni-i-elliniki-kivernisi-gia-chreos-ke-anaptixi/44323