Στη διαδρομή για το γραφείο, παρατηρώ τον κύριο που μόλις μπήκε στο βαγόνι κρατώντας ένα μπουκαλάκι νερό. Αν κρίνω από τις κινήσεις που κάνει με το στόμα, υπομένει τις παρενέργειες των φαρμάκων που λαμβάνει για πρόβλημα ψυχικής υγείας. Στην περιοχή που βρίσκεται αυτός ο σταθμός του μετρό, υπάρχουν κοινοτικές μονάδες που φιλοξενούν χρόνιους ψυχιατρικούς ασθενείς. Παλιά, εργαζόμουν σε μια από αυτές. Ο κύριος φαίνεται να μην αισθάνεται και πολύ άνετα, παρατηρεί ανήσυχος τον άνδρα που βρίσκεται μπροστά του και πιέζει την πλάτη του στον «τοίχο» του βαγονιού, λες και έτσι θα καταφέρει να νιώσει ασφαλής.
Με την πλάτη στον «τοίχο», ψελλίζει κάτι, γυρνάει αλλού το βλέμμα, μετά πάλι στον άνδρα και μετράει δυνατά τις στάσεις που απομένουν ώσπου να κατέβει. Είναι ξυρισμένος, καθαρός, μοιάζει σαν να βγήκε για βόλτα. Υπομένει όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, για να κάνει κάτι που του δίνει χαρά και αποτελεί μέρος μιας κανονικότητας για την οποία παλεύει σκληρά.
Ο κύριος που βρίσκεται μπροστά του είναι πολύ χλωμός, με πρησμένους καρπούς και παλάμες. Κοιτά μια τον χάρτη με τις στάσεις και μια το πάτωμα. Μοιάζει σαν να θέλει να αποφύγει το βλέμμα των Άλλων. Στον επόμενο σταθμό, μπαίνουν άλλοι δύο με παρόμοια εξωτερικά χαρακτηριστικά, που μοιάζουν κάπως ζαλισμένοι.
Τον χαιρετούν και του πιάνουν την κουβέντα. Εκφράζουν παράπονα για τη δομή στην οποία πηγαίνουν για να λάβουν την αγωγή τους. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο στάσεις του μετρό, υπάρχει σταθμός απεξάρτησης. Ο ένας από τους τρεις, είναι κάπως ιδρωμένος, φαίνεται αδύναμος.
– Κάτσε ρε συ, έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να φτάσουμε.
Οι θέσεις πιασμένες όλες. Κανείς δε σηκώνεται. Εκείνος από τους τρεις που φαίνεται καλύτερα, παρακαλεί μια κοπέλα γύρω στα 20 να σηκωθεί για να κάτσει ο φίλος του που, «ζαλίζεται λίγο, σας παρακαλώ».
Σηκώνεται η μικρά παραξενεμένη. Τους κοιτάζει συνοφρυωμένη και σαστισμένη. Σταυρώνει τα χέρια της και χαζεύει τα δικά τους που διατηρούν ακόμη ουλές και τατουάζ. Φαίνεται να κατάλαβε και άρχισε να προχωρά για να βρεθεί σε άλλο σημείο του βαγονιού, μαζί με αυτούς που της φαίνονται πιο «φυσιολογικοί».
Θέλει μάλλον κι εκείνη να αισθανθεί ασφαλής, όπως ο πρώτος κύριος που έχει στυλώσει την πλάτη του στον «τοίχο». Η δική της κανονικότητα, διακόπηκε από κάτι «αλλότριο». Είναι όμορφο κορίτσι. Φαίνεται «καλά». Ποιος ξέρει αν είναι κιόλας.
Κάθεται το παλικάρι στη θέση της, από κοντά κι ο φίλος του όρθιος, του τρίβει με γρήγορες κινήσεις το στέρνο και τον ώμο και του λέει συνέχεια,
«Κάνε κουράγιο ρε μαλάκα, πρέπει να γίνουμε καλά».
Έτσι όπως βρεθήκαμε, εγώ με τις ψυχικές μου δυνάμεις να εκπέμπουν sos, όπως εκείνο το λαμπάκι που ανάβει στο αυτοκίνητο για να αλλάξεις λάδια, ο κύριος με την πλάτη στον «τοίχο» και οι τύποι από την απεξάρτηση, ανάμεσα σε οικογένειες με καρότσια, συνταξιούχους που κατέβαιναν στην αγορά του κέντρου, νεαρά παιδιά που κατέβαιναν για βόλτα, μου φάνηκε πως, είχα δύο επιλογές:
η μία ήταν σίγουρα να θεωρήσω πως, είμαστε ένα freak show ανάμεσα στους υπόλοιπους που φαίνονται «φυσιολογικοί» και η άλλη να σκεφτώ πως, όλοι παλεύουμε τελικά για το ίδιο: για την κανονικότητα, τη σταθερότητα. Προτίμησα να κρατήσω το δεύτερο.
Έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου και άκουσα τον έναν από τους δυο μπαμπάδες που βρισκόταν πίσω μου, να λέει στον άλλο που ήταν παρέα «ας πάμε και τη βόλτα μας, να πιούμε έναν καφέ κι από Δευτέρα φόροι, τρέξιμο για λεφτά, τα ίδια. Σου λέω, έχει στεγνώσει η αγορά. Κάθε Σαββατοκύριακο τα ίδια. Φοβάμαι να ξημερώσει η Δευτέρα». Μάλλον δεν είναι πολύ “κανονικοί” ούτε κι εκείνοι.
Αξίζει να παλεύει κανείς, ακόμη και σε μια χώρα που καταρρέει, με ένα σύστημα ψυχικής υγείας που, στις περισσότερες των περιπτώσεων αναπαράγει απλά την ψυχοπαθολογία των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό, σε μια κοινωνία που τα μέλη της βλέπουν το διαφορετικό σχεδόν σαν «χολέρα» και βιάζονται να νιώσουν «υγιείς» και «ολόκληροι», λες και υπάρχει τέτοιο πράγμα, αλλά τελικά είναι κι αυτοί σαν όλους τους άλλους-η διαφορά είναι ότι κάποιοι το καταλαβαίνουν, άλλοι πάλι, όχι.
Η προσπάθεια για την κανονικότητα σε αυτό το πλαίσιο, το σύστημα, τη χώρα, που καταρρέει, δεν είναι ματαιοπονία, είναι κατάκτηση.
Το να αντέχεις να συνεχίζεις σε τόσο δύσκολες συνθήκες, αποτελεί άθλο. Ναι, αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να είμαστε υπερήφανοι. Αυτό σημαίνει “αξιοπρέπεια”.
Ωραία το είπε ο τύπος,
«Κάνε κουράγιο ρε μ…, πρέπει να γίνουμε καλά»
Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι αρθρογράφος – δημοσιογράφος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
http://www.mononews.gr/marinopoulos-desmevete-akiniti-periousia-ton/78804
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
http://www.mononews.gr/na-sou-po-kati-alexi-minima-tis-irinis-agapidaki-ston-tsipra-pou-sigklonizi/78197