Τους λόγους της απόφασης της διοίκησης του ΤΙΤΑΝΑ τους ξέρουμε όλοι. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι δραματική. Ας μη μας ξεγελούν τα δημοσιονομικά πλεονάσματα.
Όλοι ασχολούνται εάν θα κοπούν οι συντάξεις και εαν ο Κοτζιάς τσακώθηκε με τον Καμμένο. Την ώρα που η χώρα έχει φτάσει πια στον πάτο εμείς ασχολούμαστε με τις συντάξεις, που πρέπει είτε μας αρέσει η όχι να κοπούν. Και αυτό θα γίνει στο τέλος.
Ουδείς περίμενε την ιταλική κρίση, για να καταλάβει πως η Ελλάδα παραμένει ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης. Αλλά προσοχή, δεν φταίει το υψηλό χρέος.
Η αντίδραση των αγορών θα ήταν ηπιότερη, αν η Ελλάδα είχε πάρει την πιστοληπτική γραμμή. Θα ήταν ηπιότερη, αν δεν είχε ξεκινήσει η παροχολογία, αν δεν επικρατούσε διάχυτη ανησυχία πως η Ελλάδα ετοιμάζεται να ξηλώσει τις μεταρρυθμίσεις των προηγούμενων ετών.
Και θα ήταν εξαιρετικά ήπια, αν δεν είχαμε χαραμίσει τον ενάρετο κύκλο της παγκόσμιας οικονομίας την τριετία 2015-2017.
Ο Τσίπρας τα προηγούμενα χρόνια τι έκανε; Έκλεισε τις τράπεζες, συγκρούστηκε με επενδυτές (Σκουριές – Ελληνικό κλπ), και σχεδόν αδιαφορεί για τη μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση (ΔΕΗ).
Δεν περιμένω απο τον Αλέξη Τσίπρα να καταλάβει. Δεν ξέρει ούτε τι είναι η ΤΙΤΑΝ και του είναι αδιάφορο. Άλλωστε μια ζωή στην πολιτική θα είναι και θα πληρώνεται. Δεν πρόκειται να βγει στην αγορά εργασίας ούτε αυτός ούτε η καθηγήτρια του ΕΜΠ κ. Μπέτυ Μπαζιάνα. Έχουν λύσει τα προβλήματά τους. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε το πρόβλημα.
Όμως απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που ολοι ξέρουν οτι καταλαβαίνει , περιμένω πολλά. Σήμερα θα έπρεπε να έχει καλέσει 20 -30 μεγάλους επιχειρηματίες της χώρας που απασχολούν χιλιάδες κόσμου και να εκπονήσουν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μεταξύ άλλων να φέρουν στην Ελλάδα τα μυαλά που έφυγαν, να κάνουν κινήσεις για να φύγει η χώρα μπροστά. Σήμερα όμως. Όχι αύριο.