Το DNA του ΣΥΡΙΖΑ και το DNA του ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο

Τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής φαίνεται πως καλοβλέπουν ορισμένοι στην Κουμουνδούρου, αλλά και κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη, επικαλούμενοι τα κοινά στοιχεία στην ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ και στη σημερινή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως πράγματι τόσα πολλά αυτά τα κοινά στοιχεία;

Είναι αλήθεια ότι πολλοί είναι αυτοί που παραλληλίζουν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980. Ένα κοινό σημείο τους είναι το ότι ξεκίνησαν από μία σκληρή αριστερή ρητορική στη λογική “έξω το ΝΑΤΟ/γκόου μπακ φράου Μέρκελ”, και όταν ανέβηκαν στην εξουσία “στρογγύλεψαν” τις θέσεις τους και εξελίχθηκαν σε κόμματα του κεντρώου χώρου. Ή μάλλον, ας μην προτρέχουμε: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει κεντρώο κόμμα. Απλώς, έχοντας πια χάσει τα ερείσματά του στον αριστερό χώρο, αναζητά νέα στηρίγματα στο χώρο του κέντρου, φιλοδοξώντας να κάνει αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80. Όμως η προσπάθεια αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γιατί το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικό από το DNA του ΠΑΣΟΚ.

Ας πούμε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα μπορούσε ποτέ να “διαφημίζει” τους δεσμούς του με ένα δικτατορικό καθεστώς όπως αυτό του Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ είχε δεσμούς με κάποια όχι και τόσο δημοκρατικά καθεστώτα (Καντάφι, Κάστρο π.χ.), θα πρέπει να θέσουμε αυτές τις σχέσεις σε ένα ιστορικό υπόβαθρο, το οποίο τότε ήταν εντελώς διαφορετικό. Οι σχέσεις αυτές καλλιεργήθηκαν την περίοδο της χούντας, όταν κάθε αντιστασιακό κίνημα που αντιστεκόταν στην καταπίεση μίας δικτατορίας αυτομάτως δημιουργούσε μία ταύτιση. Σήμερα, που όλος ο πλανήτης καταδικάζει τη δικτατορία του Μαδούρο στη Βενεζουέλα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας από τους λίγους υποστηρικτές της. Ας αναρωτηθούμε αν θα το έκανε αυτό το Ανδρέας Παπανδρέου.

Κι έπειτα, είναι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ που δε θυμίζει σε τίποτα το παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και στις πιο άγριες μέρες του “πολέμου” μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ο διάλογος δεν ξέφευγε από το πλαίσιο της λεγόμενης “αστικής ευγένειας”. Ναι, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήρθαν πολλές φορές σε σφοδρή αντιπαράθεση, όμως ποτέ δεν αμφισβήτησε ο ένας το πατριωτισμό του άλλου, ποτέ δεν έφτασε στα άκρα η σύγκρουσή τους. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει μία διάθεση να εξοντώσει οποιονδήποτε του αντιστέκεται, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Θα κατηγορήσει τους αντιπάλους του ως “γερμανοτσολιάδες”, “τροϊκανούς”, “πέμπτη φάλαγγα” για να τους μειώσει και να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις προς όφελός του – ακόμα και όταν πρόκειται για τα εθνικά θέματα, με τα οποία κανείς ποτέ δεν τόλμησε να παίξει. Ακόμα κι αν πρόκειται για τη Δικαιοσύνη, την οποία απροκάλυπτα προσπαθεί να χειραγωγήσει, καταστρατηγώντας το ίδιο το Σύνταγμα.

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει κάποια στοιχεία του παλιού ΠΑΣΟΚ. Κυρίως τον λαϊκιστικό λόγο και τη στελέχωση του Δημοσίου με “δικά μας” παιδιά. Όμως δεν είναι το ίδιο. Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν βαθιά σταλινικές, και όσο κι αν “γείρει” προς το κέντρο ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντα θα μοιάζει ξένος για τον κεντρώο χώρο. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ, ως Κίνημα Αλλαγής πλέον, μετά την ταραχώδη τελευταία δεκαετία, έχει παγιωθεί στον κεντροαριστερό χώρο και μοιάζει να μην έχει πια τίποτα κοινό με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί χωρίς επιτυχία να μιμηθεί μία παλαιότερη εκδοχή του. Τι έχει να κερδίσει το Κίνημα Αλλαγής από μία τέτοια συνεργασία; Ποιο είναι το κοινό σημείο επαφής που μπορεί να φέρει κοντά τον ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής; Οι συμβουλάτορες που προωθούν τον “γάμο” μπορούν να εφεύρουν πολλές απαντήσεις, όμως δεν μπορούν να απαντήσουν στο κύριο ερώτημα: τι θα είχε να προσφέρει στη χώρα μία τέτοια συνεργασία;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Goldman Sachs: Οι ελληνικές τράπεζες απέφυγαν την ανακεφαλαιοποίηση – Οι προϋποθέσεις για ανάκαμψη

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μητσοτάκης: Θα προχωρήσω αποφασιστικά σε outsourcing δημοσίων υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Αυγενάκης: Η κυβέρνηση δείχνει διοικητική ανεπάρκεια και πολιτικό κυνισμό