Το αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης που δεν είναι ούτε αναπτυξιακό, ούτε σχέδιο

Γιάννης Δραγασάκης

Δε χρειάζεται να ρίξει κανείς παραπάνω από μια ματιά στο “ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο” της κυβέρνησης για να καταλάβει ότι ούτε αναπτυξιακό είναι, ούτε καν σχέδιο. Είναι απλώς μία 106σέλιδη συρραφή από… ευχολόγια για μία ανάπτυξη που μπορεί και να έρθει, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, αλλά μόνο κατά τύχη. Γιατί συνεκτικό, οργανωμένο σχέδιο δεν υπάρχει, ούτε κατά διάνοια.

Ακούγεται παράδοξο, και είναι πράγματι παράδοξο, αν και όχι τόσο για τα δεδομένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μας έχει συνηθίσει στην προχειρότητα. Εδώ δε χωράνε “πασαλείμματα”: μιλάμε για την αναπτυξιακή στρατηγική της χώρας, για το σχέδιο που υποτίθεται ότι θα φέρει στην Ελλάδα την πολυπόθητη “εκτόξευση” της οικονομίας μετά από μία δεκαετία σχεδόν δραματικής συρρίκνωσης του ΑΕΠ, που υποτίθεται ότι θα φέρει ξανά την επενδυτική εμπιστοσύνη, που υποτίθεται ότι θα ξαναβάλει τη χώρα μας στα “ραντάρ” των αγορών. Σε ένα τέτοιο σχέδιο θα περίμενε να δει κανείς συγκεκριμένες ενέργειες, αποφασιστικές ενέργειες που θα πείσουν όποιον τις διαβάζει ότι πράγματι, η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει και θα το κάνει σωστά για να επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα. Αντ’ αυτού, βλέπει ασάφειες που υποδηλώνουν πως δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμία οργάνωση. Μόνο η… ελπίδα να πάνε όλα καλά, έτσι, από μόνα τους.

Το “ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο” μοιάζει περισσότερο με έκθεση ιδεών γραμμένη από το χέρι μαθητή της Γ’ Λυκείου, παρά με πραγματικό σχέδιο για το μέλλον. Γενικόλογες υποσχέσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, γενικολογίες για τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, ασαφείς υποσχέσεις για “δίκαια ανάπτυξη”, αναμασημένες δεσμεύσεις για πάταξη της φοροδιαφυγής που θα αποφέρει πόρους για μείωση της φορολογίας, ευχές για τη μετάβαση στην “ψηφιακή οικονομία”, καμία συγκεκριμένη αναφορά για το πώς και πότε θα αρθούν τα capital controls, κανένας πίνακας, κανένα γράφημα, κανένα ποσοτικοποιημένο στοιχείο. Άρα και καμία αξία σε ένα κείμενο το οποίο αντί να αποτελεί μία παρουσίαση του αναπτυξιακού οράματος για την Ελλάδα του μέλλοντος, αποτελεί τεκμήριο ανικανότητας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης.

Ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τίποτα. Τα παχιά λόγια ακούγονται ωραία, όμως αν δε συνοδεύονται από “σκληρά” δεδομένα, τότε δεν μπορεί να τα πάρει κανείς στα σοβαρά. Πόσω μάλλον οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, που έχουν ακούσει πολλά τέτοια παχιά λόγια τα τελευταία χρόνια, και ξέρουν καλά ότι πίσω από αυτά κρύβεται η απροθυμία ή η ανικανότητα μίας κυβέρνησης να φέρει σε πέρας την αποστολή της.

Πώς να το κάνουμε; Με προσευχές δεν έρχεται η ανάπτυξη. Ούτε κατά τύχη. Έρχεται με σκληρή δουλειά και με οργανωμένο σχέδιο.