Η διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ για το ζήτημα της ονομασίας φαίνεται πως οδεύει προς το φινάλε της, και σε μία ακόμα διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το αποτέλεσμα είναι επιζήμιο για τη χώρα και βολικό για την απέναντι πλευρά.

Ουσιαστικά, όπως όλα δείχνουν, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί σχεδόν όλες τις απαιτήσεις των γειτόνων. “Μακεδονική” θα λέγεται η γλώσσα τους (ίσως “σλαβομακεδονική”, αλλά πιθανότατα “μακεδονική” με κάποιου είδους επεξήγηση για τη σλαβική της προέλευση), συνταγματική αλλαγή δε χρειάζεται να γίνει ακόμα και αναβάλλεται επ’ αόριστον, και η Ελλάδα δεσμεύεται να στηρίξει την ένταξη της γειτονικής χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προτού καν ολοκληρωθεί η όποια συμφωνία. Σε αντάλλαγμα, η Αθήνα παίρνει μόνο μία υπόσχεση ότι κάποτε θα γίνει συνταγματική αλλαγή και η ονομασία θα είναι erga omnes. Δηλαδή, η Ελλάδα τα δίνει όλα μπροστά, και παίρνει ένα μελλοντικό αντάλλαγμα που δεν είναι καν σίγουρο ότι θα δοθεί, αφού εκκρεμεί και το δημοψήφισμα που θα γίνει στην ΠΓΔΜ για να επικυρωθεί η συμφωνία.

Το σημαντικότερο είναι η παραχώρηση της “μακεδονικής” γλώσσας, έστω και με την επισήμανση της σλαβικής της προέλευσης, καθώς με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος για την αναγνώριση ενός “μακεδονικού έθνους” – αν αυτό δεν είναι διαπραγματευτική αποτυχία, τότε τι είναι;

Εύλογα αναρωτιέται κανείς τι έχει να κερδίσει η Ελλάδα από μία τέτοια συμφωνία. Ειδικά με δεδομένο ότι είναι οι γείτονες που “καίγονται” να κλείσουν τη συμφωνία, και άρα η χώρα μας θεωρητικά έχει το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση, θα περίμενε κανείς να βγούμε κερδισμένοι από αυτή τη διαπραγμάτευση, ή έστω να προκύψει μία δίκαια συμφωνία στην οποία και οι δύο πλευρές θα χάνουν κάτι και θα κερδίζουν κάτι. Η Ελλάδα τι κερδίζει από αυτήν την υπόθεση; Τίποτα απολύτως. Μόνο παραχωρεί, χωρίς να παίρνει κάποιο αντάλλαγμα, χωρίς καν να αναχαιτίζει τον αλυτρωτισμό της γειτονικής χώρας, που την επαύριο της συμφωνίας θα έχει ακόμα περισσότερους λόγους να αυτοπροσδιορίζεται ως “μακεδονικό” έθνος που μιλά τη “μακεδονική” γλώσσα.

Αλήθεια, αν γινόταν ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα, πόσοι θα αποδέχονταν τη συμφωνία αυτή που προωθείται; Πόσοι θα συμφωνούσαν με όλες αυτές τις παραχωρήσεις και τα μηδαμινά ανταλλάγματα; Ή μάλλον, ας μην πάμε πολύ μακριά: πώς θα περάσει μία τέτοια συμφωνία από τη Βουλή, όπου οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούν καμία ονομασία με τον όρο “Μακεδονία”, ενώ ακόμα και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα ήταν πρόθυμοι να δώσουν την ψήφο τους, δεν θα το κάνουν για μία τέτοια άδικη συμφωνία;

Εκτός κι αν στο Μαξίμου κρύβουν κάποιον… άσο στο μανίκι που δεν έχουν ακόμα εμφανίσει – αν και, αν κρίνουμε από τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακόμα και να υπάρχει κάποιο χαρτί στο μανίκι τους, καμένο θα είναι…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Τραμπ για Κιμ: Ήταν μια φανταστική συνάντηση-Πάμε για υπογραφές (upd)

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αποστολόπουλος για MIG: Το παρασκήνιο μιας αγωγής

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Κοντά σε συμφωνία Ελλάδα – ΠΓΔΜ, τι θα πράξει ο Καμμένος