Γιατί ο Μάριο Ντράγκι υπονομεύει τον Τσίπρα

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi

Κάποτε ο μεγάλος “κακός” για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο επί χρόνια υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, που με τη σκληρή του στάση εκνεύριζε την Αθήνα, έστω κι αν πολλές φορές είχε δίκιο στην κριτική του για καθυστερήσεις στις μεταρρυθμίσεις. Τώρα που ο Σόιμπλε έφυγε από τη μέση, στο Μαξίμου βρήκαν έναν άλλο “κακό”: τον Μάριο Ντράγκι.

Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά περιόδους έχει φανεί πιο ελαστικός με την Ελλάδα, όμως καθώς η ώρα της εξόδου της χώρας μας από τα μνημόνια πλησιάζει, μοιάζει να σκληραίνει τη στάση του (σε αντίθεση με πολλούς άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους), όχι γιατί έχει καμία προκατάληψη σε βάρος της Ελλάδας, αλλά γιατί θέλει να διασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στον σωστό δρόμο και δεν θα “κυλήσει” ξανά στις προβληματικές συμπεριφορές του παρελθόντος, που έφεραν την κρίση. Θέλει δηλαδή να σιγουρέψει από τώρα ότι δεν θα χρειαστεί η Ευρωζώνη να αντιμετωπίσει ξανά μία ελληνική κρίση στο μέλλον, και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό, αλήθεια;

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το διπλό “άδειασμα” του Μάριο Ντράγκι στην ελληνική κυβέρνηση. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ πρώτα κατέρριψε το κυβερνητικό αφήγημα περί “καθαρής” εξόδου από τα μνημόνια, υπογραμμίζοντας ότι θα χρειαστεί μία προληπτική γραμμή στήριξης, και στη συνέχεια “κάρφωσε” την κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς, ανατρέποντας τους ισχυρισμούς της ότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία για διεξαγωγή 130.000 πλειστηριασμών.

Ναι, με αυτά τα δεδομένα δεν είναι παράδοξο ότι στο Μαξίμου βγάζουν… καπνούς από τα αυτιά με τον Ντράγκι. Και μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι είναι αυστηρός, αλλά σίγουρα όχι άδικος. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ ξέρει τι κάνει, και λίγο τον νοιάζει αν δεν είναι αγαπητός στην Αθήνα με αυτά που λέει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η σταθερότητα της Ευρωζώνης, για την οποία είναι αποφασισμένος να κάνει ό,τι κι αν χρειαστεί – whatever it takes είναι η φράση με την οποία έχει… περάσει στην ιστορία.

Μπορεί αυτές τις μέρες, ειδικά μετά το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης, άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι να “χαϊδεύουν” την Αθήνα με όμορφα λόγια, όμως ο Ντράγκι λέει αυτό που και οι ίδιοι σκέφτονται, αλλά δε θέλουν να χαλάσουν το κλίμα: ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα και για να γίνει η Ελλάδα μία κανονική χώρα πρέπει ακόμα να γίνουν πολλά. Κυρίως, πρέπει να διασφαλιστεί η σταθερότητα του τραπεζικού της συστήματος, και η επιτάχυνση των πλειστηριασμών θεωρείται απαραίτητο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, που έχει ήδη καθυστερήσει να γίνει. Το αν αυτό το βήμα είναι άβολο για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έρχεται σε αντίθεση με όσα έλεγε προεκλογικά, είναι μία άλλη ιστορία που καθόλου δεν αφορά τον πρόεδρο της ΕΚΤ. Εξίσου άβολη είναι για την κυβέρνηση η προοπτική μίας προληπτικής πιστωτικής γραμμής, που θα ισοδυναμεί με νέο μνημόνιο, καταρρίπτοντας το αφήγημα της “καθαρής” εξόδου.

Είναι απορίας άξιον τι ακριβώς συζητήθηκε πίσω από κλειστές πόρτες στη Φρανκφούρτη, μεταξύ του Μάριο Ντράγκι και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, στις αρχές της εβδομάδας. Πιθανόν ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να πήγαν με τον “αέρα” των επαίνων που έχουν λάβει από άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους και να περίμεναν πως ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν θα είχε αντίρρηση να επιδείξει μία ελαστικότητα όσον αφορά στο waiver των ελληνικών τραπεζών, παρακάμπτοντας ελαφρώς τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όμως διάθεση για τέτοια ελαστικότητα δε φαίνεται να υπάρχει. Όχι λόγω της εμμονικής τήρησης των κανόνων της ΕΚΤ, αλλά επειδή δεν υπάρχουν οι συνθήκες που θα την επέτρεπαν.

Ο Μάριο Ντράγκι βρίσκεται κοντά στο τέλος της θητείας του (λήγει το φθινόπωρο του 2019), και αυτό που θέλει είναι ο διάδοχός του να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση παρόμοια με αυτή που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο ίδιος. Θέλει να παραδώσει μία Ευρωζώνη σταθερή, ακμάζουσα, ισχυρή, και να συνδέσει το όνομά του με την ολική επαναφορά του ευρώ. Σίγουρα δε θα τα ρισκάρει όλα αυτά για να κάνει το χατίρι του Μαξίμου…