Αλεξία Έβερτ: Η σπάνια ιστορία ζωής μιας μοναδικά αφοσιωμένης και μαχητικής γυναίκας

Αλεξία Έβερτ! Υποψήφια με τον εκλογικό σχηματισμό «Αθήνα Ψηλά» του Κώστα Μπακογιάννη, η κ. Αλεξία Έβερτ είναι ένα από τα πρόσωπα που προσέλκυσαν πάνω τους από την πρώτη στιγμή τα φώτα της δημοσιότητας. Η Αλεξία, άλλωστε, είναι κόρη ενός εμβληματικού αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, στυλοβάτη της λαϊκής δεξιάς, επιτυχημένου δημάρχου της Αθήνας, που λάτρευε, του Μιλτιάδη Έβερτ. Η ίδια, επίσης, είχε διατελέσει αντιδήμαρχος στον τομέα της υγείας, με μεγάλη επιτυχία, στον δήμο Αθηναίων επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη.

Η Αλεξία Έβερτ, μεγαλωμένη ως πολίτης και όχι ως ιδιώτης, με την έννοια την αρχαϊκή, της αθηναϊκής δημοκρατίας, με μια ποιοτική χροιά στην ενασχόλησή της με τα κοινά, θα βρισκόταν ήδη στην κεντρική πολιτική σκηνή, μιας και προτάσεις είχε, αν το είχε θελήσει. Για όλα, όμως, υπάρχει η κατάλληλη ώρα.

Η ίδια, παρά τη βαθύτατα πολιτική της φύση, με την έννοια της διεκδίκησης της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη δική της άποψη για τη βελτίωση της ποιότητας του αγαθού της ζωής όλων, ιεραρχούσε ως προτεραιότητά της την απόλυτη αφοσίωση της στην οικογένειά της και τις μάχες που έδινε. Και είναι η προσωπική της ζωή που θέλει τα δημοσιεύματα να βάζουν δίπλα στο όνομά της το επίθετο «άτυχη», αλλά δεν νομίζουμε πως της ταιριάζει.

Γιατί μία γυναίκα που στέκεται στον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού της όχι μόνο στα καλά αλλά και στα πολύ δύσκολα, μία μάνα που διεκδικεί το δίκαιο για την οικογένεια της, που δεν το βάζει κάτω, που αγωνίζεται, που η αγάπη της, ο έρωτάς της, δεν καταλαγιάζει με τα προβλήματα αλλά γιγαντώνεται, που λέει όχι στην μεγάλη πολιτική πορεία, εις το όνομα της αφοσίωσης, δεν είναι άτυχη.

Γενναία είναι! Γυναίκα πρότυπο!

Και αγωνίστρια σε μάχες άνισες που όμως «μπορεί να την καταστρέψουν αλλά όχι να την νικήσουν», όπως -περίπου- έγραφε υπέροχα και ο Χέμινγουεϊ. Γιατί;

Μια υπέροχη ζωή, ένας έρωτας και ένα ολέθριο ιατρικό λάθος

«Τον άνδρα μου, τον Γιώργο Αλβέρτη, τον γνώρισα σε ένα πάρτι στο οποίο δεν ήθελα να πάω. Το είχα όμως υποσχεθεί σε μια φίλη μου, ήταν μοιραίο…», φέρεται να είχε δηλώσει παλιότερα η Αλεξία Έβερτ.

Ο Γιώργος Αλβέρτης, όμως, σταμάτησε να εργάζεται για την τράπεζα τον Ιανουάριο του 2005, λόγω σοβαρότατων επιπλοκών στην υγεία του, έπειτα από εγχείρηση κύστης στον εγκέφαλο.

«Το χειρουργείο και η μετεγχειρητική παρακολούθηση έκαναν πολλούς γιατρούς να κουνάνε τα κεφάλια και να σιγοψιθυρίζουν για το θράσος, την απροσεξία και την αμέλεια των υπευθύνων συναδέλφων τους – πάντοτε όμως πίσω από κλειστές πόρτες», θα πει εκείνη.

Η Αλεξία Έβερτ και ο δικηγόρος Γιώργος Αλβέρτης, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της Eurobank, παντρεύτηκαν το 1999 και απέκτησαν έναν γιο, τον Γιώργο Μιλτιάδη.

Η ζωή τους ήταν απλά υπέροχη. Νέοι, ωραίοι, ήδη ευκατάστατοι. Το νέο τους σπίτι στην Αράχωβα για ωραίους χειμώνες.

Το σκάφος τους για ειδυλλιακές θάλασσες και λιακάδες στο Αιγαίο. Βόλτες στο Κολωνάκι. Παρέες. Χριστούγεννα του 2004. Στολισμένο δέντρο. Ζεστή. Θέα από τα μεγάλα παράθυρα στην φωτισμένη, στολισμένη Αθήνα που γιορτάζει. Πρωτοχρονιά. Δώρα, γέλια, οικογένεια, στολισμένα τραπέζια γιορτινά, χρωματιστά, πλούσια, για να πάει καλά η χρονιά. Και 10 – 9 – ευχές για ζαχαρένια ζωή – 8 – 7 – 6 – ο χρόνος αλλάζει μες στην ευτυχία – 5 – 4 – 3 – το 2005 έρχεται με αγάπη πάντα, ευτυχία, ίσως και άλλο ένα μωρό – 2 – 1… σκοτάδι…

Ρουτίνα 

Μια μικρή κύστη τρίτης κοιλίας στον εγκέφαλο.

Δεν είναι τίποτα, λέγανε οι γιατροί. Ρουτίνα. Άλλωστε έχει τόσο καλή υγεία, ήταν και αθλητής!

Τρεις είναι οι λύσεις για θεραπεία. Μία από αυτές το χειρουργείο και αυτοί οι καλύτεροι γιατροί!

Και μετά, πάει, θα περάσουν οι πονοκέφαλοι. Θα είνα όλα όπως πρώτα…

Με τη νέα χρονιά, εκείνος γελαστός πήγε για το χειρουργείο. Της χαμογελούσε και «μην ανησυχείς».

Η επέμβαση.

Οι ώρες αναμονής έξω από κλειστές πόρτες.

Ο χρόνος στα μεγάλα νοσοκομειακά ρολόγια που μοιάζουν οι δείκτες τους κολλημένοι αιώνια.

Ω! Μα όλα πήγαν καλά, λένε οι γιατροί. Ο Γιώργος Λαυρέντης Αλβέρτης ανοίγει τα μάτια του, μιλάει, επικοινωνεί…

Μα «η μέρα έγινε νύχτα, τα όνειρα έγιναν εφιάλτες, οι προσδοκίες μετατράπηκαν σε απελπισία. Η ζωή, που τόσο σεβόμασταν και που πιστεύαμε ότι μας χρωστούσε και της χρωστούσαμε -γιατί τη λατρεύαμε- έγινε κόλαση», θυμάται η Αλεξία Έβερτ.

Ο πονοκέφαλος επιστρέφει, εμετοί, χάσιμο της συνείδησης. Σοβαρές, χωρίς επιστροφή εγκεφαλικές βλάβες. Γιατί οι γιατροί είχαν παραλείψει να του τοποθετήσουν παροχέτευση, η οποία θα εκτόνωνε την πίεση από το υγρό στον εγκέφαλο, λέει η Αλεξία Έβερτ. Και η ζωή όλη, αλλάζει…

«Δεν σκέφτηκα ποτέ «γιατί συνέβη αυτό σε μένα;». Αναρωτήθηκα γιατί συνέβη αυτό στον άνδρα μου», λέει.

Αλλάζουν σπίτι και πηγαίνουν στο Πικέρμι, το παιδί μεγαλώνει, εκείνος στο κρεβάτι, εκείνη να του μιλάει, να τον προσέχει, να έχουν καλές μέρες και άλλες πιο ανήσυχες. Μαζί.

Και ένας δικαστικός αγώνας ξεκινά, με εκείνη να επιμένει. Να φτάνει ως το τέλος, να ζητά δικαιοσύνη για τον άνδρα της, το παιδί της, την ίδια. Στιγμές πέρα από το ανθρώπινο. Κοντά στο ηρωικό των ημίθεων.

Η ζωή όλη αλλάζει 

«Όταν σκαλίζεις τις πληγές, πληγές που δεν κλείνουν με το χρόνο, επόμενο είναι να πονέσεις. Αυτό τον πόνο, τον βαθύ και βουβό, προσπαθώ, σε όποια κλίμακα με διαπερνά την κάθε μου μέρα, να τον δαμάσω», λέει η Αλεξία Έβερτ.

«Με πνίγουν αναπάντητα ερωτήματα που με στοιχειώνουν, με πρώτο και πιο απαλό αλλά και πιο γοερό, το γιατί; Ένα βροντερό πώς;

Μετά την επέμβαση, όλοι οι γιατροί μας διαβεβαίωσαν ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν πήρε κανένας μερίδα ευθύνης. Ένας μάλιστα μου τον αποκάλεσε άτυχο.

Όταν τα βιώνεις όλα αυτά, είσαι χαμένος. Κρέμεσαι από τα χείλη του γιατρού.

Όταν, εξουθενωμένοι από την παράνοια, καλέσαμε έναν από τους καλύτερους νευρολόγους της Ευρώπης, ήταν πια πολύ αργά.

Είπε με θλίψη στην αδερφή μου όταν είδε τις μαγνητικές: «Τι κρίμα!»

Γιατί ήταν ήδη αργά για τον Γιώργο μας, που μπήκε όρθιος στην κλινική και αφέθηκε γεμάτος εμπιστοσύνη στα χέρια των γιατρών.

Την πραγματική κατάσταση του Γιώργου την συνειδητοποίησα 100% τον Ιούνιο, όταν πήγα στη Γερμανία και ο νευροχειρουργός -στενός συνεργάτης του νευρολόγου του οποίου είχε έρθει εδώ να δει τον Γιώργο- μου είπε μια κουβέντα που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. «Λυπάμαι κυρία Αλβέρτη…».

Αποφασίσαμε ότι ήταν καλύτερα να τον φροντίσουμε σπίτι και όχι σε κέντρο αποκατάστασης.

Και εμείς μέρα με τη μέρα, με αγάπη που περισσεύει, να προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον αγαπημένο μας να γίνει και πάλι αυτός που ονειρεύτηκαν και κατάφεραν οι γονείς του μέσα από κόπους μιας ζωής.

Ο Γιώργος πολλές φορές είναι σε έναν κόσμο όπου δεν ξέρω τι σκέφτεται. Ποτέ δεν επιβάρυνε άλλους με δικά του προβλήματα κι ούτε τώρα το κάνει.

Δεν έχει αίσθηση χώρου και χρόνου, ούτε πρόσφατη μνήμη – αυτή προσπαθούν να ενισχύσουν στο πρόγραμμα της ΕΛΕΠΑΠ. Δεν ξέρει πού είναι, τι κάνει. Δεν σκέφτηκα ποτέ «Γιατί συνέβη αυτό σε μένα;».

Αναρωτήθηκα γιατί συνέβη στον άνδρα μου. Από το σύνολο των ανθρώπων που γνώριζαν τον Γιώργο από την όμορφη Μιτζέλα Μαγνησίας, όπου πέρασε όλα τα καλοκαίρια Μαγνησίας, έως την Τήνο και τον Άγιο Βλάσιο Καλαβρύτων, από το χώρο του αθλητισμού ως τις αίθουσες συνεδρίων, όλοι ήταν περήφανοι που τον είχαν φίλο – ακόμη και αυτοί για τους οποίους ο Γιώργος αποτελούσε απλώς μια σύντομη γνωριμία…».

Δικαστήρια, αγώνας, επιμονή, ελπίδα

«Ο άνδρας μου σήμερα έχει παντελή έλλειψη πρόσφατης μνήμης, φέρεται σαν μωρό, δεν θυμάται πού είναι η τουαλέτα στο σπίτι μας. Έχει οριστική μειονεξία, καθώς έχει πάθει ζημιά το μέρος εκείνο του εγκεφάλου που έχει να κάνει με τη διανόηση και ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Δεν έχει οπτική προς τα αριστερά. Αναγνωρίζει πρόσωπα από το παρελθόν, αλλά τώρα τελευταία σβήνουν και αυτές οι μνήμες. Αναγνωρίζει τον γιο μας, αλλά τον αποκαλεί με το όνομα του αδελφού του. Είναι σαν να έχει μια έντονη μορφή Αλτσχάιμερ», λέει σε ένα από τα αμέτρητα δικαστήρια που ακολούθησαν η Αλεξία Έβερτ.

Από την αρχή, άλλωστε, μιλάει ανοιχτά για την εγκληματική αμέλεια των τριών γιατρών που κατέστρεψε τη ζωή του άντρα της και της οικογένειάς της και καταθέτει μήνυση εναντίον τους, ένα μήνα πριν από την παραγραφή του αδικήματος και πέντε χρόνια μετά την εισαγωγή στο χειρουργείο.

«Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν καταρρακωμένη, δεν είχα μυαλό να σκεφτώ…», λέει η Αλεξία Έβερτ. «Από τη μία πλευρά σκεφτόμουν πως αν λειτουργήσει το γνωστό σύστημα αλληλοστήριξης των γιατρών δεν δικαιωθούμε, θα είναι σα να με σκοτώνουν εκείνη την ώρα! Από την άλλη έχω έναν γιο. Κάποια στιγμή θα μου πει: “Τι έκανες για τον πατέρα μου;”. Ξέρω ότι ο άντρας μου, αν είχε συμβεί σε μένα αυτό, θα είχε σκοτώσει τον γιατρό», λέει.

Δικαστήρια, αποφάσεις, αθωώσεις, ξανά δικαστήρια και η Αλεξία να μην το βάζει κάτω. ΕΔΕ για τους γιατρούς, μαρτυρίες, υπογραφές, απολογητικά υπομνήματα.

Μία μέρα πριν από την κατάθεση ενός τέτοιου ακριβώς απολογητικού υπομνήματος, στις 12 Ιανουαρίου 2010, ένας γιατρός από τους κατηγορουμένους θα δέσει τη γραβάτα που φορούσε στη χειρολαβή του αυτοκινήτου του και κάνοντας βίαιους ελιγμούς θα απαγχονιστεί.

Ο άλλος γιατρός θα απαλλαγεί από την κατηγορία για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης εξ’ αμελείας και ο τρίτος και πλέον υπεύθυνος, κατά την κυρία Έβερτ, αθωώνεται τελικά από το εφετείο.

«Ο αγώνας μας δεν θα φέρει τους ανθρώπους μας ξανά πίσω. Δεν θα δώσει στον Γιώργο, που σήμερα αγαπώ ακόμη περισσότερο από πριν, την ικανότητα να ζήσει αξιοπρεπώς και να σταθεί δίπλα στον γιο του ως πατέρας. Θα μας δώσει όμως λίγη δύναμη να συνεχίσουμε με υπερηφάνεια τη ζωή μας, και ίσως θα αποτρέψει κάποιους άλλους να καταστρέψουν άλλες οικογένειες», είπε η Αλεξία Έβερτ μετά την απόφαση των δικαστηρίων…

«Ξημερώνουν μέρες που ο Γιώργος εκπλήσσει θετικά. Και εγώ πανηγυρίζω και ευχαριστώ Θεό και ανθρώπους…»

Αγαπώντας τον Γιώργο της, όπως παραδέχτηκε, ακόμα περισσότερο, η Αλεξία Έβερτ, συνεχίζει τη ζωή της, μεγαλώνοντας τον γιο της, δεμένη με την μάνα της και την αδελφή της, την Ιλεάνα, και τα τρία της ανίψια, ειδικά μετά τον χαμό του αγαπημένου της πατέρα, του «τελευταίου έντιμου», όπως τον χαρακτήριζαν.

«Καταφέραμε με τον Γιώργο να μετατρέψουμε την κόλαση σε οδύσσεια, σε ένα ταξίδι που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Ξέρουμε όμως ότι την Ιθάκη μας τη βρίσκουμε καθημερινά, με τη δύση του ήλιου, στη σκέψη και τη διαπίστωση ότι τελειώνει άλλη μία μέρα που δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει στο μέλλον. Κάνουμε βήματα μπροστά, αργά μεν, σταθερά δε. Και εδώ και εκεί ξημερώνουν μέρες που ο Γιώργος εκπλήσσει θετικά. Και εγώ πανηγυρίζω και ευχαριστώ Θεό και ανθρώπους».

Η Αλεξία Έβερτ παλεύει, συμμετέχει σε φόρουμ για τους συγγενείς θυμάτων από ιατρικά λάθη, ελπίζει, χαίρεται, νιώθει τυχερή και ευλογημένη για όσα έχει, τόσο που να ευχαριστεί Θεό και ανθρώπους. Αλλά δεν κάνει πίσω στα δίκια της και δεν το βάζει κάτω ποτέ.

Έτσι πριν την απόφαση της να πει το μεγάλο «ναι» στην υποψηφιότητά της με τον Κώστα Μπακογιάννη, είχε αντιμετωπίσει με μεγάλη αγωνιστικότητα άλλη μια μεγάλη περιπέτεια που είχε από όλα. Ferrari, Κολωνάκι, σοφέρ, φασαρίες, δημοσιογράφους…

Η μαύρη Ferrari του εφοπλιστή, ο ξυλοδαρμός, η δικαιοσύνη…

Κολωνάκι, βράδυ Κυριακής. Η Αλεξία Έβερτ αφήνει την μητέρα της, την Λίζα, σημαντική φωτογράφο ανάμεσα στα άλλα, στο σπίτι της και συνεχίζει για το δικό της, ύστερα από προεκλογική συγκέντρωση στο Πόρτο Ράφτη.

«Περάσαμε ωραία, ήταν μια καλή προεκλογική συγκέντρωση. Όταν έφτασα στην οδό Ηροδότου, ο δρόμος είναι σκοτεινός, ο κ. Καμίνης, ξέρετε, δεν μας φώτισε καλά την περιοχή. Ήταν σκοτεινός και στενός.

Μεγάλο το αυτοκίνητό μου. Μεγάλη και στραβοπαρκαρισμένη η μαύρη Ferrari.

Την έξυσα στο πίσω μέρος λιγάκι. Κι όμως προθυμοποιήθηκα και κατέβηκα να αφήσω τα στοιχεία μου».

Η μαύρη Ferrari, που δεν φαινόταν στα σκοτάδια και που ήταν και παράνομα σταθμευμένη επί της οδού Σπευσίππου, ήταν του εφοπλιστή Θέμη Πετράκη και την φυλούσε ο σωματοφύλακας του εφοπλιστή, περιμένοντας το αφεντικό του και ιδιοκτήτη του οχήματος.

Ο άνδρας άρχισε να φωνάζει «Τι έπαθα!», η Αλεξία του λέει να κάνουν ό,τι πρέπει, να καλέσουμε την Τροχαία, να ανταλλάξουν στοιχεία και όλα αυτά, όταν εμφανίζεται ο εφοπλιστής μαζί με την ξανθιά συνοδό του, σε έξαλλη κατάσταση, της πετάει έναν ογκώδη «Χρυσό Οδηγό» που κρατούσε στα χέρια του και τη σπρώχνει με αποτέλεσμα εκείνη να σωριαστεί και να πέσει στην άσφαλτο.

«Έφαγα ξύλο. Με απείλησαν. Μου είπε μέχρι ότι θα πληρώσω με το αίμα μου τη Ferrari του! Και αν δεν ήταν στη μέση ο σωματοφύλακας του, ο οποίος προσπάθησε να τον απωθήσει, θα έτρωγα ακόμα περισσότερο ξύλο».

Είναι δημοσιογράφοι από το «Πρώτο Θέμα» μπροστά, ο γιος του εφοπλιστή ενοχλείται, έρχεται η Αστυνομία, πάνε όλοι στο τμήμα, όπου περνάει η νύχτα.

Η κυρία Έβερτ ζητά μια έγγραφη συγγνώμη για όσα συνέβησαν. Ο εφοπλιστής συμφωνεί και συντάσσει με τον δικηγόρο του την έγγραφη συγγνώμη του, «για την απρεπή και επιθετική του συμπεριφορά» εναντίον της κυρίας Έβερτ χωρίς ωστόσο να παραδεχθεί ότι την χτύπησε.

«Αν έκανε ο γιος μου τέτοιο πράγμα θα τον είχαν κρεμάσει ανάποδα από την Ακρόπολη, δεν πρόκειται να του τη χαρίσω στον Πετράκη. Το μόνο που λυπήθηκα ήταν η μάνα του που ήλθε στο σπίτι μου για να μου ζητήσει συγγνώμη και να μου πει “δεν αναγνωρίζω τον γιο μου μ’ αυτά που έκανε”», είπε μετά.

Εκείνο ίσως που εξόργισε περισσότερο από κάθε άλλο την κυρία Έβερτ είναι όταν ένας αστυνομικός ρώτησε τον γιο του εφοπλιστή: «Εάν γνώριζες ποια είναι η κυρία, θα την χτυπούσες;».

Και αυτός απάντησε: «Όχι, εάν ήξερα πως ήταν η κόρη του Έβερτ δεν θα έκανα τίποτα και τώρα που το έμαθα ζητώ συγγνώμη…».

Δηλαδή, λέει η κυρία Έβερτ, «εάν ήταν οποιαδήποτε άλλη γυναίκα τα ίδια θα έκανε; Θα σταματούσε το ξύλο μόνο εάν γνώριζε ότι επρόκειτο να χτυπήσει κάποια επώνυμη;».

Και τότε η ευγενής αλλά μαχητική Αλεξία Έβερτ, τελικά, προχώρησε σε μήνυση. Τελικά, ο Θέμης Πετράκης καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση για απλή σωματική βλάβη, ενώ κατηγορείτο και για απειλή, κατηγορία η οποία υπέπεσε σε ειδική παραγραφή βάσει νόμου του 2016 που αφορούσε στην αποσυμφόρηση των υποθέσεων των ελληνικών δικαστηρίων.

Την μαχητικότητα της για το δίκιο, την ευγένεια, την αφοσίωση που την έχουν χαρακτηρίσει σε όλη της ζωή, λοιπόν, αναμένεται να μεταφέρει στον Δήμο Αθηναίων η κυρία Αλεξία Έβερτ.

Τα έχει, άλλωστε, αναμφισβήτητα αποδείξει…