Ακόμα κι αν αυτή η σιγουριά που εκπέμπουν από το Μαξίμου για “καθαρή” έξοδο από τα μνημόνια τον ερχόμενο Αύγουστο ήταν πιστευτή (γιατί πια κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει τίποτα “καθαρό” σε αυτή την έξοδο, εντός ή εκτός Ελλάδας), και πάλι δεν θα ήταν δικαιολογημένη. Και πώς θα μπορούσε να είναι; Σήμερα έχουμε 29 Μαΐου, απομένουν λιγότεροι από τρεις μήνες για την ολοκλήρωση του προγράμματος, και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί όχι απλά η τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος, αλλά ούτε καν η τρίτη!

Όχι, δεν διαβάσατε λάθος: Η τρίτη αξιολόγηση του προγράμματος έκλεισε με “πολιτική απόφαση” τον περασμένο Ιανουάριο, και από τα συνολικά 6,7 δισ. ευρώ που επρόκειτο να εκταμιευθούν, εκταμιεύθηκαν μόνο τα 5,7 δισ. ευρώ. Το εναπομείναν ποσό του 1 δισ. ευρώ παρακρατήθηκε, με τη συμφωνία ότι θα αποδεσμευθεί όταν η Ελλάδα αποπληρώσει ληξιπρόθεσμες οφειλές αντίστοιχου ύψους. Έκτοτε, όσο το είδατε εσείς αυτό το 1 δισ. ευρώ, άλλο τόσο το είδε και το Δημόσιο…

Κι αυτό γιατί επίσημα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι πράγματι το κράτος πλήρωσε ληξιπρόθεσμες οφειλές αυτού του ύψους δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν έχουν σταλεί στους δανειστές, ώστε να εκταμιευθεί το 1 δισ. ευρώ. Κι έτσι, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αυτά τα χρήματα να χαθούν για πάντα, αφού η εκταμίευσή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου.

Πιθανότατα ο λόγος για τον οποίο το κράτος επιλέγει να μην πληρώσει αυτές τις οφειλές είναι ότι προτιμά να κάνει κάτι άλλο με αυτά τα χρήματα: να τα χρησιμοποιήσει για το “χτίσιμο” του μαξιλαριού ρευστότητας που θα καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας μετά το τέλος του προγράμματος. Στο μεταξύ, βέβαια, ο ιδιωτικός τομέας στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας, και η άρνηση της αποπληρωμής των οφειλών σημαίνει ότι η κυβέρνηση αρνείται να του δώσει μία πολύτιμη “ανάσα”…

Όμως πέρα από αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε: τι εικόνα βγάζει προς τα έξω μία κυβέρνηση που πανηγυρίζει από τώρα για τη δήθεν “καθαρή” έξοδο από τα μνημόνια, όταν της απομένουν ακόμα όχι μόνο τα δεκάδες προαπαιτούμενα της τέταρτης αξιολόγησης, αλλά και μία σοβαρή εκκρεμότητα από την τρίτη αξιολόγηση; Πόσο σοβαρά μπορούν να την πάρουν οι δανειστές; Και πόση εμπιστοσύνη μπορεί να της δείξει κανείς στην εποχή μετά το τρέχον πρόγραμμα, όταν ακόμα και υπό την αυστηρή επίβλεψη των δανειστών προσπαθεί με διάφορα “τρικ” να περάσει αυτό που θέλει;

Είναι μάλλον προφανές ότι, με μία τέτοια συμπεριφορά από την πλευρά της κυβέρνησης, “καθαρή” έξοδος δεν μπορεί να υπάρξει. Μόνο αυστηρή, ασφυκτική εποπτεία. Γιατί, δυστυχώς, μόνο έτσι οι δανειστές θα μπορούν να είναι σίγουροι ότι αυτά που έχουν συμφωνηθεί θα υλοποιηθούν, και αυτά που έχουν ήδη εφαρμοστεί δεν θα “ξηλωθούν”…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Το Σκοπιανό το επίκεντρο της συνάντησης Κοτζιά με τον Γερμανό ΥΠΕΞ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Στην Αθήνα ο Τζώρτζης Κουτσολιούτσος, συναντήσεις με Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Γιατί η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα