Γιώργος Λυγγερίδης, ετών 31. Πέθανε μία ημέρα μετά τα γενέθλιά του, αφού έδωσε σκληρή μάχη για να ζήσει. Αντεξε την απώλεια όλου του αίματός του. Αντεξε την ανακοπή καρδιάς. Αντεξε τον ακρωτηριασμό του ποδιού του. Δεν τα κατάφερε…
Ηταν ο Γιώργος Λυγγερίδης, αστυνομικός των ΜΑΤ. Ηταν ο «μπάτσος» (όπως λένε οι επαϊοντες των social media) του χιλιάρικου. Το νεαρό παιδί που σκοτώθηκε όταν ένας εγκληματίας οπαδός, τον στόχευσε με ναυτική φωτοβολίδα.
Πολλά τα συλλυπητήρια. Πολλές οι ανακοινώσεις πόνου και συμπαράστασης στην οικογένειά του. Αλλά ποιος θα τον κλάψει πραγματικά;
Και ποιος θα τον θυμάται και για πόσο μετά την κηδεία του;
Η αλήθεια είναι ότι μόνο η οικογένειά του θα τον κλαίει και θα τον θυμάται για μια ζωή. Ολοι οι άλλοι θα τον ξεχάσουμε.
Δεν θα δούμε εκδηλώσεις μνήμης του. Δεν θα δούμε διαδηλώσεις οργής, ούτε καταδίκες του χουλιγκανισμού που σπέρνει θύματα κάθε λίγο και λιγάκι.
Αλλωστε, τι ήταν ο Γιώργος; Ενας «μπάτσος» για πολλούς που «τα ήθελε και τα έπαθε».
Ναι, τα διαβάσαμε κι αυτά. Γιατί για ορισμένους κάθε αστυνομικός είναι κακός και πρέπει να τιμωρηθεί.
Ομως, δεν είναι έτσι. Κακοί υπάρχουν παντού. Οπως υπάρχουν κακοί «μπάτσοι» έτσι και κακοί δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εφοριακοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί.
Παραβατικοί υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα. Προκλητικοί, αμόρφωτοι, άθλιοι υπάρχουν σε όλους τους κλάδους.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα νέο παιδί που έχασε άδικα τη ζωή του.
Και δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε. Ούτε αυτόν, ούτε τα θύματα αστυνομικών, ούτε τους νεκρούς ακήρυχτων πολέμων.
Οταν χάνεται ένας νέος άνθρωπος χάνονται μαζί του κι άλλοι πολλοί.
Οι γονείς του, η υπόλοιπη οικογένειά του, ακόμη και η οικογένεια που δεν πρόλαβε ο ίδιος να στήσει.
Χάνεται και η αξιοπρέπεια όλων μας, ωστόσο, που προσπερνάμε έτσι απλά μια τραγωδία.
Ηταν ένας «μπάτσος» του χιλιάρικου, ένας αστυνομικός του μεροκάματου, που έπρεπε να έχει την ευκαιρία να ζήσει.
Κι όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, ένα μόνο: Ας μη γινόμαστε σκ@@@χοι.
Διαβάστε επίσης:
Ρέντη: Πέθανε ο αστυνομικός που είχε χτυπηθεί από φωτοβολίδα
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
