Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι πρόκειται για ένα κόμμα – κουφάρι.

Ένα κόμμα το οποίο αλληλοσπαράσσεται από τους πολέμους πρώην συντρόφων και αυτή η έννοια της «αριστερής συντροφικότητας» ήταν απλά ένα άδειο πουκάμισο.

Και άλλες φορές στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου όλα τα κόμματα βρέθηκαν αντιμέτωπα με εμφύλιους σπαραγμούς.

Ποτέ όμως δεν έβγαιναν στο φως με τόση ευκολία και χωρίς αιδώ, τα επεισόδια, οι κόντρες, τα αλληλοφαγώματα, η παντελής έλλειψη πολιτικού πολιτισμού.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα όχι απλά του 3%, αλλά ένα κόμμα που κυβέρνησε τον τόπο σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Αυτό που διακρίνει κανείς είναι μια πολιτική αήθεια, κάποιοι θα την έλεγαν πολιτική «αλητεία» που βγαίνει. Εχει ανοίξει το καπάκι του βόθρου και δε λέει να κλείσει. Ούτε πρόκειται από τη στιγμή που η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να παίξει με ακραίους όρους λαϊκισμού. Που έχει παραδοθεί σε μια από τις χειρότερες μορφές αυριανισμού, αυτό που πολλές φορές χαρακτηρίζουμε «πολακισμό», από τον βασικό εκφραστή της, Παύλο Πολάκη.

Όμως, αναλύοντας τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων στον ΣΥΡΙΖΑ, τα επεισόδια, τις συγκρούσεις, τις κραυγές και το αλληλοφάγωμα σε δημόσια θέα, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάτι που μπορεί να διασωθεί. Κάτι που να βγάλει το κεφάλι από τα λύματα του βόθρου που έχει ανοίξει.

Με ποιον να πας και ποιον να αφήσεις άραγε;

Να συμπαραταχθείς με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος θυμήθηκε ξανά τις αριστερές – μαρξιστικές καταβολές του, αλλά ήταν αυτός ο κύριος εκφραστής της πιο ακραίας λιτότητας; Ο Ευκλείδης δεν ήταν το αγαπημένο παιδί της Μέρκελ (μαζί με τον Τσίπρα βεβαίως), και ο υπουργός που συνέδεσε το όνομά του με το άγριο φοροκυνηγητό της μεσαίας τάξης;

Να επιλέξεις να στηρίξεις τον Γιώργο Σταθάκη, έναν συμπαθή κατά τα άλλα άνθρωπο και πολιτικό, ο οποίος όμως έχει γίνει περισσότερο γνωστός ως σταθερός θαμώνας των καφέ στην οδό Βαλαωρίτου, παρά για το έργο που έχει επιτελέσει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι ο κ. Σταθάκης θυμήθηκε χθες να γράψει ένα σπαραξικάρδιο άρθρο για να αποχαιρετήσει την… αριστερά που έχασε με τον Κασσελάκη. Όμως ο ίδιος ποια αριστερά υπηρέτησε άραγε; Είχε καμιά σχέση με την αριστερά ποτέ;

Να συμπαθήσεις τον Στέφανο Κασσελάκη; Αλλά πώς να το κάνεις αυτό όταν ένας νέος άνθρωπος, άφθαρτος και συγκροτημένος επιλέγει να παραδοθεί στις χειρότερες μορφές του λαϊκισμού; Μοιάζει τόσο παλαιοκομματικός όταν επιτίθεται στη «διαπλοκή», στα «πετσωμένα ΜΜΕ», στην «ολιγαρχία» που τον πολεμά.

Μοιάζει σαν να είναι ο Πολάκης χωρίς μούσια και μαλλιά. Το alter ego του κρητικού πολιτικού που όχι μόνο δε φέρνει κάτι φρέσκο, έναν αέρα ανανέωσης, αλλά που δείχνει ότι αγνοεί παντελώς την πολιτική ιστορία της χώρας.

Και στην προσπάθειά του να καλύψει αυτό το κενό γνώσης, επιτίθεται κατά πάντων χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που σε απωθεί, μια παλαιοκομματίλα που σε απομακρύνει από ένα κόμμα –υποτίθεται- της αριστεράς.

Και βεβαίως, αφήνουμε τελευταίο αλλά όχι έσχατο τον Παύλο Πολάκη. Τον άνθρωπο με τον οποίο ταυτίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας για αρκετά χρόνια, αλλά που το έκανε με έξυπνο τρόπο. Ένα πολιτικό «ντόμπερμαν» ήθελε ο πρώην πρωθυπουργός, όπως άλλωστε έχουν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί πλάι τους.

Τον έπαιξε καλά τα προηγούμενα χρόνια αυτόν το ρόλο ο Πολάκης, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν κατάλαβε πόση ζημιά έκανε. Το μέγεθος του πολιτικού ανδρός φαίνεται σε τέτοιες εκτιμήσεις…

Τώρα ο σφακιανός πολιτικός εμφανίζεται ως το alter ego του Κασσελάκη. Ένα παράταιρο ζευγάρι που δεν έχει καμιά σχέση, αλλά που η «κόλλα» του φτηνού λαϊκισμού, της πολιτικής αήθειας, της τζάμπα μαγκιάς τους ενώνει.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταλάβει ότι διαλύονται με ραγδαίους ρυθμούς. Και υπεύθυνοι είναι όλοι. Όμως, το κόμμα το έχει κρίνει ο κόσμος σε απανωτές εκλογές. Το πρόβλημα ακούει στο όνομα «αριστερά».

Με τέτοιες συμπεριφορές πώς μπορεί να λέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα; Ποια είναι η σχέση του με κολοσσούς της αριστεράς που τίμησαν τις ιδέες τους, πολλοί θυσιάστηκαν γι’ αυτές, που πρόσφεραν στον τόπο, που γνώριζαν την έννοια της συντροφικότητας και που για κανένα λόγο δεν έγιναν «ίδιοι» με εκείνους που κατηγορούσαν.

Στον ΣΥΡΙΖΑ είδαν κατάματα το «τέρας» πολιτικής φτήνιας κι αντί να το αποδοκιμάσουν, να το διώξουν, το εγκολπώθηκαν.

Και το έκαναν αυτό διότι η αριστερά είναι στάση ζωής, δεν είναι σημαία ευκαιρίας.

Διαβάστε επίσης:

Γιώργος Σταθάκης: Ηχηρή αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ

Επίθεση Πολάκη σε Σταθάκη με ειρωνείες – Η ανάρτηση που απαντά στον πρώην υπουργό

Ο Στέφανος Κασσελάκης ως πολιτικός Νεάντερταλ