Η αμετροέπεια δεν συνοδεύεται πάντα από ευοίωνες προβλέψεις, όπως διδάσκει η εμπειρία. Απληστία ονομάζεται στη χριστιανική Ηθική. Ο σερ Τόνι Ο Ράιλι διέθετε αμφότερα τα χαρακτηριστικά, όπως και να τα ονομάσει κανείς.

Ο Τόνι Ο Ράιλι ανέδειξε μια προσωπικότητα με τεράστια ενεργητικότητα και βουλιμία για την κατάκτηση της ζωής, των ανθρώπων, της εξουσίας, ένας ιδανικός καπιταλιστής. Κερδίζει τα πάντα και τα χάνει από μια αδιόρατη αδυναμία, που νικάει στο υλικό επίπεδο αλλά μένει ολομόναχος και συντριμμένος ψυχικά. Συμπεριφέρθηκε ως ημίθεος, η ύβρις του τιμωρήθηκε αδυσώπητα.

Αυτή τη στιγμή, ο ιρλανδός τιτάνας και πάλαι ποτέ δισεκατομμυριούχος Τόνι Ο Ράιλι έχει καταφύγει στον ιδιόκτητο πύργο του Châteaux des ducs στη γαλλική Νορμανδία. Από τα λίγα περιουσιακά στοιχεία που του έχουν απομείνει.

Στα ογδόντα επτά του χρόνια τι έχει να φοβηθεί; Γιατί διαφέρει η περίπτωσή του παρασάγγας από άλλες ιστορίες αφανισμού με τους βαθύπλουτους της υφηλίου;

Οκτώ χρόνια μετά την πτώχευση του Τόνι Ο Ράιλι, που ανακοινώθηκε από τις δικαστικές αρχές της νήσου Μπαχάμες, το κυνήγι του θησαυρού από τις τράπεζες συνεχίζεται. Ακόμη προσπαθεί να τακτοποιήσει τα χρέη του.

Οι ζαριές της τύχης

Σύμφωνα με τον ιρλανδικό τύπο, πρόκειται για τον πρώτο δισεκατομμυριούχο στην ιστορία της Ιρλανδίας. Ο Τόνι Ο Ράιλι έχτισε το βασίλειό του μέσα από την βιομηχανία τροφίμων, τα μίντια και άλλες διεθνείς εταιρείες. Στο πορτφόλιο του πληθωρικού Ιρλανδού συγκαταλέγονταν κάποτε διακόσιες εφημερίδες και η εταιρεία τηλεπικοινωνιών Eircom, μεταξύ άλλων. Υπήρξε επικεφαλής της Heinz (το μόνο μέλος εκτός της πατροπαράδοτης οικογένειας) -συχνά χρησιμοποιούσε το τζετ της εταιρείας για να πεταχτεί από το ένα σπίτι του στο άλλο.

Ο ίδιος επινόησε το διάσημο ιρλανδικό βούτυρο και τυρί Κέριγκολντ (Kerrygold), ακόμη και σήμερα ένα από τα πιο εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας. Ωστόσο, η ζωή δεν μοιάζει με τα παραμύθια. Κάποτε, θολωμένος από την επιτυχία, υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Χάνοντας το αίσθημα του δέους μέσα στην ανθρώπινη περιπέτεια, θεωρούσε ότι οι ζαριές της τύχης θα τον ευνοούσαν πάντα. Θεωρώντας τον εαυτό του ημίθεο, δεν οχύρωσε το κάστρο του, δεν υποδέχθηκε με ετοιμότητα τα μοιραία χτυπήματα.

Η τελευταία κατάθεση

To 2015, με τη λαίδη Χρυσάνθη (το ένδοξο γένος Γουλανδρή) ακόμη ζωντανή, ο Τόνι Ο Ράιλι κήρυξε πτώχευση. Οκτώ χρόνια αργότερα, αυτές τις μέρες ο Τόνι Ο Ράιλι οφέιλει να έχει καταθέσει το τελικό μέρισμα στους πιστωτές του μέσω του εντολοδόχου Αλαστέρ Μπέβεριτζ (Alastair Beveridge της AlixPartners). Ο οποίος είχε δηλώσει στους πιστωτές ότι διατίθεται να υποβάλει ένα τελικό μέρισμα εντός του Αυγούστου. «Όποιος από τους πιστωτές θέλει να λάβει μέρισμα, οφείλει να καταθέσει αποδεικτικά της οφειλής», επισημαίνει ο Μπέβεριτζ.

Είχε προηγηθεί ενδιάμεσο μέρισμα το οποίο πληρώθηκε το 2018.

Ανάμεσα στους πιστωτές βρίσκεται και η ιρλανδική τράπεζα AIB (Allied Irish Banks), που απαρεγκλίτως μπλοκάρει τις προσπάθειες του Τόνι Ο Ράιλι να καταφύγει σε απαλλαγές λόγω πτώχευσης. Ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος… Μόνο που οι ιρλανδικές τράπεζες δαγκώνουν.

Ιστορία ενός θρύλου

Ο Άντονι (Τόνι) Ο Ράιλι γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1936. Ο πατέρας του ένας απλός δημόσιος υπάλληλος. Όμως ο Τόνι φάνηκε εξ απαλών ονύχων ότι δεν ανήκε στον  «χρυσό» μέσο όρο αυτού του κόσμου. Διακρίθηκε σε διάφορα σπορ αλλά κυρίως στο ράγκμπι παίζοντας με ομάδες όπως η Old Belvedere και η Leicester. Ετών δέκα οκτώ το 1955 έπαιξε εναντίον της Γαλλίας. Την ίδια χρονιά, ο Τόνι Ο Ράιλι έγραψε ιστορία ως ο νεότερος παίκτης που επέλεξε η φημισμένη ομάδα British Lions. Στον αγώνα εναντίον της Νότιας Αφρικής οδήγησε ένδοξα την ομάδα σε νίκη μπροστά σε ενενήντα πέντε χιλιάδες οπαδούς. Το 1959 πραγματοποίησε ρεκόρ επιδόσεων σε διάφορα άλλα ματς. Το 1970 έπαιξε με την εθνική Ιρλανδίας ενάντια στην Αγγλία. Παρέμεινε για πάντα μέλος της εμπορικής επιτροπής στην ιρλανδικής ένωσης ράγκμπι (Irish Rugby Football). Στα σχολικά του χρόνια υπήρξε παπαδοπαίδι ενώ τον διέκρινε αξιοσημείωτο υποκριτικό ταλέντο. Το χρειάστηκε αργότερα, όταν βρέθηκε πρωταγωνιστής ο ίδιος της μπαρόκ ζωής του.

Παρά τις θρυλικές αθλητικές νίκες του όμως ο Τόνι Ο Ράιλι δεν επρόκειτο για επαγγελματία αθλητή. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο του Δουβλίνου και στον δικηγορικό σύλλογο της Ιρλανδίας. Ύστερα ολοκλήρωσε τις σπουδές του με διδακτορικό στην αγροτική οικονομία από το πανεπιστήμιο Μπράντφορντ (University of Bradford) της Αγγλίας το 1980.

Το 1962, ο Τόνι Ο Ράιλι ανέλαβε γενικός διευθυντής στο Irish Dairy Board όπου κατάφερε να αναπτύξει το βούτυρο Kerrygold. Ύστερα, ως διευθύνων στην κρατική εταιρεία ζάχαρης Irish Sugar Company, βοήθησε στην ανάπτυξη διάφορων καινοτομιών σε συνεργασία με την Heinz. Στον διεθνή όμιλο εισχώρησε το 1969 ως επικεφαλής του τμήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Απέκτησε παγκόσμια φήμη. Το 1987ο Τόνι Ο Ράιλι ανακηρύχθηκε πρόεδρος του ομίλου κερδίζοντας το χρίσμα από τον ίδιο τον HJ Heinz II, εγγονό του ιδρυτή. Έγραψε ιστορία για δεύτερη φορά όντας ο πρώτος άνθρωπος εκτός οικογένειας στο πόστο.

Ομιχλώδεις πρακτικές

Υπό την επιτήρησή του Τόνι Ο Ράιλι, η εταιρεία πολλαπλασίασε τα κέρδη της δώδεκα φορές (από 908 εκατομμύρια δολάρια στα έντεκα δισεκατομμύρια δολάρια). Ο Τόνι Ο Ράιλι παραιτήθηκε αρκετά αργά, το 1998 (την ίδια χρονιά αγόρασε τη weight watchers). Τα τελευταία χρόνια όμως η φήμη του είχε αμαυρωθεί. Διάφορα σωματεία εταιρικής ευθύνης και ταμεία συντάξεων αμφισβήτησαν τις ομιχλώδεις πρακτικές του. Ωστόσο, τα δυσφημιστικά σχόλια δεν απέκτησαν αρκετή δημοσιότητα. Είχαν επισκιαστεί από ένα μεγαλύτερο σκάνδαλο, το μεγαλύτερο φιάσκο της ζωής του.

Ο Τόνι Ο Ράιλι άρχισε να αναζητά κάτι περισσότερο από ωμό πλούτο: Την ίδια την εξουσία, τη δόξα. Αγόρασε τον όμιλο Independent News and Media (ΙΝΜ) τo 1973. Διατήρησε τη θέση του προέδρου στο ΔΣ μέχρι την έναρξη της πτώσης του το 2009 έως τον τελικό εξοστρακισμό του.

Τα πρώτα χρόνια η εταιρεία εξακοντίστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Εξαπλώθηκε στην Ιρλανδία, στη Νότια Αφρική (1994), στην Αυστραλία (1988), στη Νέα Ζηλανδία (1995). Διέθετε τριάντα οκτώ τίτλους εφημερίδων, πάνω από εβδομήντα ραδιοφωνικούς σταθμούς και διάφορα τηλεπικοινωνιακά συμφέροντα αξίας 1, 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο όμιλος INM απέκτησε την εμβληματική εφημερίδα The Independent (1995). Ένας ουτσάιντερ αποκτούσε το προπύργιο της βρετανικής κουλτούρας. «Αποικιοκρατία» μιας πρώην αυτοκρατορίας.

Η αχίλλειος πτέρνα του Τόνι Ο Ράιλι

Σύμφωνα με τους ιρλανδικούς Times αυτό αποδείχθηκε αχίλλειος πτέρνα του. Το βαρίδι που τον παρέσυρε στο βυθό και τον κράτησε δέσμιό του. Κάθε χρόνο ο Τόνι Ο Ράιλι διοχέτευε πολλά εκατομμύρια ευρώ από τον Telegraph του Μπέλφαστ στον Ιντιπέντεντ για να μπουστάρει τις πωλήσεις του. Εις μάτην.

Η αρχή του τέλους όμως ξεκίνησε όταν ο Τόνι Ο Ράιλι άρχισε να κυνηγάει φαντάσματα.  Με την μία νίκη μετά την άλλη από την εποχή των εφηβικών του χρόνων, θεωρούσε πλέον τον εαυτό του άτρωτο, παντοδύναμο. Λίγο πριν από την εξαγορά του Ιντιπέντεντ, είχε αποφασίσει να κατακτήσει μια νέα αγορά. Να αναβιώσει τον φημισμένο οίκο πολυτελών πορσελάνινων, γυάλινων, κεραμικών ειδών Waterford Wedgewood όταν όλα τα πραγματολογικά δεδομένα πρόδιδαν το οριστικό τέλος της. Ίσως διότι κάποτε η εταιρεία αποτελούσε συνώνυμο της αγγλικής πολυτέλειας, όνομα ξακουστό στα πιο αρχοντικά σπίτια. Έκτοτε δεν έπαψε να δανείζεται από παντού ογκώδη ποσά για να πετύχη την αναγέννηση του οίκου. Αποδείχθηκε συσύφειο έργο.

Το 1989, ο Τόνι Ο Ράιλι προσέγγισε τον τιτάνα της ναυτιλίας Πίτερ Γουλανδρή να επενδύσει στο νέο του σχέδιο. Εκείνος ήρθε στη συνάντηση με την αδελφή του Χρυσάνθη Γουλανδρή. Οι συνομιλίες πραγματοποιήθηκαν στο Pierre Hotel στο Μανχάταν με απόλυτη επιτυχία. Εξάλλου. το μπρίο, το λέγειν και η κορμοστασιά του Τόνι Ο Ράιλι καταγοήτευσαν την ανύπαντρη κληρονόμο.

Ο Τόνι Ο Ράιλι είχε ήδη χωρίσει από την πρώτη του σύζυγο Σούζαν Κάμερον (πέθανε επίσης πρόωρα, το 2014) με την οποία απέκτησε έξι παιδιά. Παντρεύτηκε τη Χρυσάνθη (αργότερο γνωστή ως Lady Chryss) στο εξοχικό του στις Μπαχάμες τρία χρόνια αργότερα, το 1991, ενώ εκείνη είχε ήδη κλείσει τα σαράντα χρόνια ζωής. Οι αρχές του ίδιου νησιού κήρυξαν την πτώχευσή του δέκα τέσσερα χρόνια αργότερα.

Ημέρες της δόξας

Αλλά τα πρώτα χρόνια η ζωή τους κυλούσε ρόδινη. Το 2001 η Χρυσάνθη απέκτησε τον τίτλο της Λαίδης αφού η βασίλισσα Ελισάβετ έχρισε ιππότη τον Τόνι Ο Ράιλι σε ειδική τελετή στο παλάτι του Μπάκινγχαμ.

Την εποχή του γάμου, η κοινή περιουσία τους περιουσία ανερχόταν στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ακόμη και το έτος της πτώχευσης, το όνομα Ο Ράιλι φιγουράριζε στην παγκόσμια λίστα των δισεκατομμυριούχων.

Τις μέρες της δόξας του, ο Τόνι Ο Ράιλι με τη Χρυσάνθη Γουλανδρή υποδέχονταν εκεί τους πλούσιους και ισχυρούς της υφηλίου. Από τον Μπιλ Κλίντον και τον θρυλικό υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, τον Νέλσον Μαντέλα και τον Σον Κόνερι έως κοσμικούς μαϊντανούς όπως η επιχειρηματίας  Μάρθα Στιούαρτ. Ύστερα από την επίσκεψή της η γκουρού της πολυτελούς ζωής παρατήρησε ότι το Κασλμάρτιν έμοιαζε με «εκείνες τις μυθικές επαύλεις που σπάνια συναντά κανείς. Αγόρασαν ένα από τα ιστορικά σπίτια της περιοχής ξοδεύοντας εκατομμύρια για να του δώσουν ζωή. Πρόκειται για πραγματικό επίγειο παράδεισο. Λίγα σπίτια με έχουν τόσο εντυπωσιάσει».

Ο πύργος διέθετε ιπποφορβείο, φάρμες για μοσχάρια και βουβάλια. Κήπους από φλαμουριές, οξιές, καστανιές και ναό. Χρειαζόταν κανείς αυτοκίνητο για να γυρίσει ολόκληρο το κτήμα.

Ιστορική κακοδιαχείριση, 800 εκ. ευρώ

Η χρηματοπιστωτική κρίση αποτελείωσε τον Τόνι Ο Ράιλι, αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για γίγαντα με πήλινα πόδια.

Από το 2004 ως και 2008 μαζί με τον κουνιάδο του Πίτερ Γουλανδρή εμβόλισαν στην Waterford Wedgwood πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ. Μόνο για να εξαγγγείλουν τη χρεοκοπία της ένα χρόνο αργότερα το 2009. Τα χρέη ανέρχονταν στα οκτακόσια εκατομμύρια ευρώ. Η εταιρεία πουλήθηκε μπιτ παρά στην αμερικανική εταιρεία μετοχικών κεφαλαίων KPS για εκατόν επτά εκατομμύρια ευρώ.

Ο Μάικ Ψαρός (Mike Psaros) της KPS δήλωσε ότι μέσα στα 22 χρόνια που ασχολιόταν με προβληματικές επιχειρήσεις «μπορώ να σας πω πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πρώτη φορά αντικρίζω τέτοιο βαθμό κακοδιαχείρισης. Συνήθως αντιμετωπίζουμε προβλήματα στο μάρκετινγκ ή στην στρατηγική ή ίσως και έναν συνδυασμό των δύο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλες οι εκφάνσεις της επιχειρήσεις δεν λειτουργούσαν».

Η αυτοκρατορία σκορπιέται στον άνεμο

Τη στιγμή της πτώχευσης της Waterford Wedgwood, ο Τόνι Ο Ράιλι διατηρούσε ακόμη την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να τη σώσει.

Αρνήθηκε να θυσιάσει την εκδοτική εταιρεία APN στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, μέρος του The Independent (Ιντιπέντεντ). Αντιθέτως, άρχισε να πουλάει μη στρατηγικούς τίτλους με απόδοση μόνο ένα εκατοστό των χρημάτων που θα κέρδιζε από την πώληση της APN. Απλά κέρδιζε χρόνο. Μοιραία έχασε τον Ιντιπεντεντ του Λονδίνου που τόσο αγαπούσε (και οι Ιρλανδοί τον είχαν τόσο κριτικάρει για την προδοτική αυτή αγάπη του).

Ακολούθησε δεύτερο χτύπημα, ακόμη πιο σφοδρό.

Σημείο καμπής

Το 2008 γίνονταν προσπάθειες ώστε ο INM να βγει στην αγορά με ομόλογο που θα κάλυπτε το παλιό ομόλογο των διακοσίων εκατομμυρίων, που έπρεπε να εξυπηρετηθεί άμεσα. Εν τω μεταξύ, αποφασίστηκε να μην πληρωθούν μερίσματα στους μετόχους από τα κέρδη του 2008, ώστε αντιθέτως να καλυφθούν χαίνουσες πληγές του ομίλου INM ύψους εξήντα εκατομμυρίων ευρώ.

Επρόκειτο για σημείο καμπής. Μέχρι το 2008, παρά την έλλειψη κεφαλαίων, ο Τόνι Ο Ράιλι και οι μέτοχοι του ομίλου επωφελούνταν από την πληρωμή ενδιάμεσων μερισμάτων. Για τον ίδιο αυτό σήμαινε περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ κάθε φορά.

«Η μετοχή της INM θεωρείτο η ασφαλέστερη της χώρας καθώς ο Ο Ράιλι χρειαζόταν τη χρηματοδότηση και έτσι θα μοίραζε οπωσδήποτε μέρισμα. Κανείς δεν φανταζόταν ότι δεν θα υπήρχαν λεφτά για να πληρώσει», παρατήρησε ένας πρώην μέτοχος.

Η απώλεια των μερισμάτων αποδείχθηκε το τελικό χτύπημα. Τη δεκαετία από το 1996 ως το 2006 συγκέντρωνε κατά μέσο όρο δέκα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ από μερίσματα του INM. Μόνο τo 2007 πήρε τριάντα εκατομμύρια ευρώ. Χρειαζόταν αυτά τα χρήματα για να πληρώνει τους λογαριασμούς του.

Ο αντίζηλος

Εκείνη την εποχή είχε αναδειχθεί ένας νέος και δυναμικός μέτοχος του ομίλου, ο πολυεκατομμυριούχος των τηλεπικοινωνιών Ντένις Ο Μπράιαν (Denis O’Brien). Κυκλοφορούσαν φήμες ότι ήθελε να καθαιρέσει τον άμυαλο Ο Ράιλι από το ΔΣ από και να πάρει τον έλεγχο στα χέρια του. Σύμφωνα με τους ιρλανδικούς Times, πριν ακόμη ολοκληρώσει την ανταρσία, ο Ο Μπράιαν έκοψε μερίσματα με αξία δεκατέσσερα εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τον Ο Ράιλι. Και τα χρειαζόταν διακαώς για να τακτοποιήσει τα χρέη του.

Όμως υπήρχε στην Ιρλανδία συμπάθεια για αυτόν τον πρώην αθλητή που ενσάρκωσε το ιρλανδικό όνειρο. Έτσι, ο Ο Μπράιαν δέχτηκε να συναντήσει ιδιωτικά τον Τόνι Ο Ράιλι και τον γιο του Γκάβιν Ο Ράιλι. Στο φιλικό διαμέρισμα όπου συναντήθηκαν το τραπέζι είχε στρωθεί με σερβίτσια της Waterford. Ο Ο Μπράιαν δεν άγγιξε το φαγητό του. Ο Ο Ράιλι συναισθανόταν ότι το τέλος του στο ΔΣ πλησιάζει. Η βαθιά τσέπη του αντιπάλου του σήμαινε για τον ίδιο ότι η αυλαία έπεφτε.

Βουνά από χρέη

Το 2009 σε ηλικία 73 ετών ο Τόνι Ο Ράιλι παραιτήθηκε από το ΔΣ και τον διαδέχτηκε ο γιος του Γκάβιν. Σύμφωνα με υποδείξεις του Ο Μπράιαν, το ΔΣ από δέκα επτά μέλη θα αριθμούσε πλέον μόνο δέκα (συμπεριλαμβανομένων και τριών προσώπων εμπιστοσύνης του). Οι αγορές αντέδρασαν θετικά στις νέες εξελίξεις.

Το INM έπρεπε άμεσα να ανταποκριθεί στις δανειακές του υποχρεώσεις. Διακόσια εκατομμύρια ευρώ έπρεπε να εξυπηρετηθούν άμεσα. Έντεκα μέρες ύστερα από την παραίτησή του τον Μάιο του 2009. Τον επόμενο Σεπτέμβριο, πενήντα εκατομμύρια ευρώ. Ύστερα σε δόσεις τριακόσια σαράντα εκατομμύρια -που είχε εισπράξει πριν από την αναδιάρθρωση του ομίλου. Το 2010 έπρεπε να καλύψει διακόσια εκατομμύρια. Ενώ ακόμη μεγαλύτερα ποσά θα σχηματίζονταν το 2012.

Ο Τόνι Ο Ράιλι έχασε και το ενάμισι εκατομμύριο ευρώ από το μισθό του ως προέδρου στο ΔΣ ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε τα δικά του προσωπικά χρέη. Για να τα καλύψει, δανειζόταν εκ νέου. Διατηρώντας ίσως μέχρι τέλους την ψευδαίσθηση ότι παρέμενε άτρωτος. «Πολλές φορές επαναλάμβανε πώς λειτουργούσε στο παρελθόν, πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια και εμείς του απαντούσαμε, αυτό όμως συνέβαινε τότε και αυτό συμβαίνει σήμερα, που τα πράγματα έχουν αλλάξει», θυμάται ένα πιστό του στέλεχος.

Την ημέρα της καθαίρεσής του από τον όμιλο, κατέφυγε στην AIB για δανεισμό. Κατά παράδοξο τρόπο, η τράπεζα τον εξυπηρέτησε. Ως αντάλλαγμα έπρεπε να υποθηκεύσει τον πύργο Κασλμάρτιν.

Κάστρα στην άμμο

Πέντε χρόνια αργότερα, ο Τόνι Ο Ράιλι κήρυξε πτώχευση μέσω δικαστηρίου στις Μπαχάμες. Καταρχήν πουλήθηκε ο πύργος για 26,5 εκατομμύρια ευρώ στον αμερικανό τιτάνα των μίντια Τζον Μαλόουν. 

Προσπαθώντας να καλύψει χρέη 195 εκατομμυρίων ευρώ αποποιηθηκε και άλλα ακίνητα. Μεταξύ άλλων, το εξοχικό στις Μπαχάμες, το σπίτι του στο Δουβλίνο στην πλατεία Fitzwilliam Square (για 3,2 εκατομμύρια ευρώ), το παραθαλάσσιο εξοχικό του στον πολυτελή κόλπο Γκλάντορ (Glandore) της περιοχής Κάουντι Κορκ (County Cork) στη νότια Ιρλανδίας (για 1,5 εκατομμύρια ευρώ).

Αλλά όταν έχασε το Κασλμάρτιν που απέκτησε το 1972 πόνεσε ιδιαίτερα. Στο κτήμα βρισκόταν ο ναός καθώς και ο οικογενειακός τάφος όπου ήδη κείτονταν οι δύο γονείς καθώς και δύο από τα εγγόνια του.

Το κυνήγι του θησαυρού

Το 2016 πουλήθηκαν ακόμη και τα έπιπλα του Κασλμάρτιν. Ένα τραπέζι αντίκα πουλήθηκε σε δημοπρασία για 74 χιλιάδες ευρώ. Δύο κονσόλες για 145 χιλιάδες ευρώ.

Το 2018 αστικό δικαστήριο εκποίησε τον έλεγχο των μετοχών του Τόνι Ο Ράιλι στο ξενοδοχείο Dromoland Castle. Τότε άξιζαν κοντά στα δύο εκατομμύρια ευρώ. Προορίζονταν να ικανοποιήσουν το δάνειο των 22.5 εκατομμυρίων ευρώ στην Allied Irish Bank.

«Αφιέρωσα τη ζωή μου στις μπίζνες. Μέσα από μια γκάμα διαφορετικών συμφερόντων σε διαφορετικές χώρες διαφορετικών ηπείρων, απέκτησα φήμη έντιμου, ντόμπρου ανθρώπου», υποστήριζε ο Ο Ράιλι κατά τη διάρκεια της δίκης. Προσπαθούσε και πάλι να κερδίσει περισσότερο χρόνο.

Η πτώση που ήχησε σαν κρότος

Όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την απόφαση του δικαστηρίου. Ο πάλαι ποτέ θρύλος του ράγκμπι είχε πλέον υποβαθμιστεί σε ανθρωπάκι. Η πτώση του τιτάνα ήχησε σαν κρότος, όπως και η εδραίωσή του στο πάνθεον της φήμης. Ο Τόνι Ο Ράιλι υπήρξε θεματοφύλακας της σύγχρονης Ιρλανδίας αναδεικνύοντας την οικονομία της σαν σύγχρονο μηχανισμό παραγωγής. Στα ογδόντα δύο του χρόνια έχανε τα πάντα.

Ο δικαστής όμως δεν έτεινε ευήκοον ους. Κατά τη γνώμη του, ο σερ είχε έως τότε άπλέτο χρόνο για να ξεπληρώσει τα χρέη του και δεν ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις του. Η απόφασή του υπήρξε καταδικαστική.

Η απάντηση στο μυστήριο;

Ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Ντέρμοντ Ντέσμοντ (Dermond Desmont) απηύθυνε μομφή στην τράπεζα, που ενώ διεκδικούσε τη στήριξη της ιρλανδικής κυβέρνησης την ώρα της οικονομικής κρίσης, η ίδια δεν ανταπέδιδε την ίδια γενναιοψυχία.

Σύμφωνα με τους Financial Times ο σερ Τόνι Ο Ράιλι δεν υπήρξε μόνο θύμα των καιρών του (οικονομική κρίση, κρίση του Τύπου). Ακολούθησε και ο ίδιος πολλές φορές οικτρά φαύλη λογική με αμφίβολα κίνητρα.

Πρόσφατα απεβίωσε και η σύντροφός του Χρυσάνθη Γουλανδρή που του στάθηκε στα δύσκολα με αληθινή αυταπάρνηση.

Μακριά από συγγενείς και φίλους ζει σήμερα στο κάστρο της γαλλικής Νορμανδίας. Η Κοκό Σανέλ είχε κάποτε επισημάνει ότι καλύτερα να κλαίει κανείς σε λιμουζίνα παρά σε ταξί. Ό,τι και αν ισχύει, οι κοντινοί του άνθρωποι θεωρούν ότι ο Τόνι Ο Ράιλι κατοικεί εκεί επειδή η Ιρλανδία τον πλήγωσε. «Του αρέσει να έχει το κοινό του. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να νιώθει χωρίς τους θαυμαστές του, πώς αντιμετωπίζει την αποτυχία;», αναρωτήθηκε ένας φίλος.

Η σημερινή εικόνα του διάττοντα αστέρα Τόνι Ο Ράιλι θυμίζει λίγο το τέλος στο έργο Πολίτης Κέιν. Ολομόναχος μέσα στον πύργο του, ο έκπτωτος μεγιστάνας ξεψυχά με μία λέξη (Rosebud), που εν πολλοίς συμπυκνώνει ό,τι πιο αγνό υπήρχε στη ζωή του. Αναπολεί τη θαλπωρή των παιδικών του χρόνων ύστερα από μια διαδρομή μεγαλομανίας και αυτοκαταστροφικοτητας. Nα κρύβεται άραγε στην αγάπη η απάντηση για το μυστήριο της ζωής;