Ο νέος πτωχευτικός κώδικας ήρθε κυριολεκτικά την τελευταία—αλλά πάντως κατάλληλη—στιγμή. Σαφέστατα πρόκειται για σημαντική μεταρρύθμιση. Κατά πόσο θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί θα φανεί στην πράξη.

Η φιλοσοφία του είναι προς την ορθή κατεύθυνση – όπως με σαφήνεια την παρουσίασε με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής ο υφυπουργός παρά τον Πρωθυπουργό Άκης Σκέρτσος. Το ερώτημα είναι αν οι μηχανισμοί – περισσότερο του δημοσίου και λιγότερο των τραπεζών—θα μπορέσουν να υλοποιήσουν τους ζητούμενους στόχους με την επάρκεια ταχύτητας και αποτελεσματικότητας που διαφημίζεται.

Το θέμα δεν εστιάζεται μόνο στο πρόβλημα της πρώτης κατοικίας. Αυτό είναι που ελκύει τα φώτα της δημοσιότητας και που, σίγουρα, θα αποτελέσει αντικείμενο κριτικής από την αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή μας έχει συνηθίσει, εξάλλου, στην λογική της άρνηση για χάρη της άρνησης – οπότε και οι διάφορες γκάφες όπως η πιο πρόσφατη με τις Μυκήνες. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε το παλιό απόφθεγμα ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί» — όπου για «σκοινί» διάβαζε «φωτιά».

Το βασικό θέμα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο νέος κώδικας θα είναι η σωρεία των πτωχεύσεων που θα σημειωθούν στο τελευταίο τρίμηνο του έτους. Η εξέλιξη αυτή είναι αναπόφευκτη, με βάση τα νέα δεδομένα που έχει δημιουργήσει ο κορωνοϊός. Η οικονομική πολιτική μπορεί να μετριάσει το μέγεθος και την έκταση. Μπορεί να παραλλάξει τα χρονικά όρια. Δεν μπορεί να αποφύγει το επερχόμενο τσουνάμι.

Τρεις παράγοντες λειτουργούν προς την κατεύθυνση αυτή:

(α). Η κυβέρνηση σήμερα επιδοτεί θέσεις εργασίας, Αυτό σημαίνει ότι βοηθά να διατηρηθούν σε ζωή και υγιείς αλλά και εταιρείες-ζόμπι.

(β) Υπερφορτωμένο με κόκκινα δάνεια, το τραπεζικό σύστημα δεν έχει καμία διάθεση αλλά και καμία δυνατότητα να στηρίξει αυτές τις εταιρείες. Τα κριτήρια χορηγήσεων είναι τόσο αυστηρά, πλέον, που ουσιαστικά οι τράπεζες δίνουν δάνεια σε εταιρείες που δεν τα θέλουν.

(γ) Στο άμεσο μέλλον, τα αποτελέσματα της σφιχτής πολιτικής των τραπεζών θα φανούν. Και τότε, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική και να αρχίσει να στηρίζει την ανεργία αντί τις θέσεις εργασίας. Τότε θα εμφανιστεί στον ορίζοντα και το τσουνάμι των χρεοκοπιών.

Η ιστορία με τις εταιρείες – ζόμπι είναι, βέβαια, παλιά. Όπως και η πολιτική στήριξης των θέσεων εργασίας. Τι άλλο σήμαινε, π.χ., η εθνικοποίηση εταιρειών από το ΠΑΣΟΚ – πέρα από την ιδεολογία της κατάκτησης των κορυφών της οικονομίας (κατά το ξεπερασμένο σύνθημα των Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας; Τι άλλο συνεπαγόταν η ένταξη στην ΕΤΒΑ (στην εποχή της Ν.Δ.) και στον ΟΑΕ (την εποχή του ΠΑΣΟΚ);

Η διατήρηση στην ζωή εταιρειών που όφειλαν να κλείσουν, σημαίνει, όμως, στρέβλωση του ανταγωνισμού, μείωση ανταγωνιστικότητας, απώλεια δημοσίων εσόδων, ευρύτερα σπατάλη πόρων με τελικό αποτέλεσμα την αναπόφευκτη αποδυνάμωση ενός ήδη ισχνού παραγωγικού ιστού.

Όσο σκληρό και να είναι, ο νέος πτωχευτικός κώδικας θα πρέπει να διαχειριστεί αυτήν την κρίση με αντικειμενικότητα.

Η ελληνική οικονομία δεν έχει πια κανένα περιθώριο να στηρίξει εταιρείες που, σύμφωνα με κάθε οικονομική λογική αλλά και με βάση το ευρύτερο δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον,  όφειλαν να είχαν κλείσει εδώ και καιρό.

Η πρόκληση είναι προ των πυλών.