Η αυλαία έπεσε στο θεατράκι που έγραψε ως μονόπρακτο ο Αλέξης Τσίπρας. Κύριο στοιχείο του η ακρότητα των εκφράσεων – με τις λέξεις «εγκληματική οργάνωση» και «κατάλυση της δημοκρατίας» να αποτελούν μόνιμη επωδό. Πρωταγωνιστής, φυσικά ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν χρειάστηκε, βέβαια, να επιστρατεύσει υποκριτική ικανότητα.

Η καταγγελτική οργή είναι μέρος του DNA του, χωρίς αυτή είναι γυμνός βασιλιάς. Ο θυμός τον τρέφει, η ακρότητα είναι πνοή ζωής, το παλκοσένικο της Βουλής είναι το στέρεο έδαφος του. Ήδη, η υπερβολή στα λόγια και στην αγανάκτηση κυριολεκτικά υποχρέωσε τους πολίτες να στρέψουν το βλέμμα αλλού.

Εξάλλου, μπορεί ο ίδιος, ο στενός κύκλος σου, το κόμμα σου, να υποφέρουν από περίσσευμα θράσους, αλλά στην σημερινή εποχή ο πολίτης δεν ξεχνά, δεν μπορεί να ξεχάσει, το ιδεολογικό σλάλομ των μαθητευόμενων μάγων που το 2015 κόντεψε να τσακίσει την Ελλάδα στα βράχια του λιμού και καταποντισμού, τις Συριζαίικες υποκλοπές, την προσπάθεια άλωσης της δικαιοσύνης (Παπαγγελόπουλος, Θάνου, Τουλουπάκη) και ελέγχου των ΜΜΕ (Παπάς), τους κουκουλοφόρους απατεώνες που χρησιμοποιήθηκαν για πολιτικές δολοφονίες κορυφαίων πολιτικών (η υπόθεση Λαμπράκη ωχριά μπροστά στην υπόθεση Novartis), την αναβολή των εκλογών για να αλλάξει ο ποινικός κώδικας σε όφελος ημετέρων, την ψήφιση της απλής αναλογικής για να δημιουργηθεί σκόπιμα πολιτική αστάθεια, τα θέατρα με το Μάτι και την «ασπρόμαυρη Μαρία», τους μετανάστες που…λιάζονται της Χριστοδουλοπούλου, τα… ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα του Αλέξη και τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστευες που σήμερα θέλει ο Τζανακόπουλος ελεύθερα να διασχίζουν το έδαφος της ελληνικής επικράτειας.

Στην περίοδο 2015-2019 ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το όποιο—θεωρητικό πάντα—ηθικό πλεονέκτημα ισχυριζόταν ότι είχε απέναντι στην δεξιά. Του είχε προσφέρει στο πιάτο με την σιωπή της και τις αυτοενοχικές τάσεις της η ίδια η …επάρατος. Στην περίοδο 2019-2023 το κόμμα που προέρχεται από τα σπλάχνα του Σταλινισμού, είχε την ευκαιρία να δείξει ότι δεν διαφέρει από τους Βουρβόνους. Δυστυχώς δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αλλάξει. Ακόμη κι αν ήθελε, δεν μπορούσε. Τελικά, είναι νομοτελειακά δέσμιο της καταγωγής του.

Αυτό εξηγεί το θεατράκι της πρότασης δυσπιστίας. Φαντάζομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας τουλάχιστον (για το υπόλοιπο επιτελείο του δεν είμαι τόσο σίγουρος) δεν έτρεφε αυταπάτες ότι ο κόσμος θα κρεμόταν από τις τηλεοράσεις για να ακούσει την ανταλλαγή διαξιφισμών που ξεπερνούσαν το κατώτατο όριο πολιτικού πολιτισμού, ή ότι η αφωνία θα χαρακτήριζε τον Πρωθυπουργό, ή ότι θα διέρρεαν βουλευτές της Ν.Δ.;

Η ήρεμη, θεματική και σύγκριση με τα πεπραγμένα αντιπολίτευση είναι ανάθεμα για ένα κόμμα που δεν έχει βιώσιμη και πιστευτή πρόταση εξουσίας. Στο κυνήγι της εξουσίας, εξάλλου, οι ταγοί και μεγάλο μέρος των οπαδών του ΣΥΡΙΑ δεν γνωρίζουν ηθικό φραγμό. Τα πάντα δικαιολογούνται: από την κατάλυση των θεσμών μέχρι την παράδοση μίας άοπλης Ελλάδος στις ορέξεις των Τούρκων.

Οι περιοδείες δεν ταιριάζουν στον άνθρωπο που γαλουχήθηκε με τις μαθητικές καταλήψεις και έντεχνα παρότρυνε τους πολίτες να κραυγάζουν «να καεί, να καεί, η π… η Βουλή». Νυν υπέρ πάντων ο αγών, και γι’ αυτό το «Μένουμε Ευρώπη;» αποτελεί την πιο αισχρή βάπτιση στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μία άκρως επικίνδυνη πρωτοβουλία που παίζει με τους θεσμούς. Μία φανατική μανιχαϊστική κίνηση, που ύπουλα θέτει θέμα Ευρώπης, ενώ επιφανειακά επιχειρεί να ξεπλύνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του από το άγος του 2015.

Αν το θέμα δεν ήταν υποβολιμαίο, ο υπότιτλος « Υποκλοπές, δικαιώματα και κράτος δικαίου» όφειλε να έχει ως υπέρτιτλο «Είμαστε Ευρώπη;», θέτοντας έτσι το ερώτημα κατά πόσον συνάδουν με τις ηθικές αξίες για τις οποίες χύθηκε τόσο ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) αίμα, οι υποκλοπές και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η προσπάθεια εξίσωσης του 2015 και της συνταγματικής κατάλυσης (με το «δημοψήφισμα») με τις ακραίες θέσεις περί εγκληματικών οργανώσεων, έμμεσα, δόλια, ξαναφέρνουν το θέμα «Μένουμε Ευρώπη;»

Ο Αλέξης Τσίπρας έριξε στο τραπέζι δύο βαριά χαρτιά – χωρίς να έχουν καν προκηρυχθεί οι εκλογές: την πρόταση δυσπιστίας και το «Μένουμε Ευρώπη;» Στην απελπισία του κόντεψε να δώσει ρέστα. Είναι σαφές ότι η χώρα θα φτάσει στις εκλογές με βαρύ, τοξικό, διχαστικό κλίμα: αυτό μόνο ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα κάνει. Είναι στην φύση του. Όπως του σκορπιού.

Δύο είναι τα ερωτήματα: πως θα μεθοδεύσει την άνοδο της τοξικότητας ο Τσίπρας; Και τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν θα είναι και πάλι δεύτερο κόμμα μετά τις πρώτες εκλογές και επίσημα στην αντιπολίτευση μετά τον β΄ γύρο;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Η «Ζαία Κομπανία» δεν μπορεί ούτε να το διανοηθεί. Και ο Τζανακόπουλος ήδη πατάει στα αχνάρια του Tramp ως προς την αμφισβήτηση του αποτελέσματος των εκλογών. Στη Ν.Δ., λοιπόν, ας θυμηθούν την παλιά θυμοσοφία «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Όπως είπε ο Churchill «Η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, αν καταφέρεις να την έχεις».

Διαβάστε επίσης:
Υπουργείο Εργασίας: Ο «χάρτης» των πληρωμών από τον ΕΦΚΑ, τη ΔΥΠΑ και τον ΟΠΕΚΑ, έως τις 3 Φεβρουαρίου

Τσιάρας: «Είναι γνωστή διαδικασία, όταν κάποιος πάει να κερδίσει πολιτικά και βγαίνει χαμένος»

Όλη η λίστα των υποψηφίων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ