Διαβάζοντας τα μέτρα για την οικονομία του Στέφανου Κασσελάκη, εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτά. Είναι τόσο απλοϊκά ώστε να είναι εξόφθαλμα εξωπραγματικά, που αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα αν στο κόμμα έχουν πάθει ομαδική παράκρουση.

Η κυβερνητική απάντηση μέσω του Κωστή Χατζηδάκη επαρκεί. Επειδή, όμως, ο Κασσελάκης επενδύει στην γνωστή τακτική της ρίψης επικοινωνιακού πυροτεχνήματος που δήθεν απευθύνεται στα προβλήματα που πονούν την κοινωνία (π.χ. ακρίβεια) προσφέροντας μάλιστα εύκολες λύσεις, τρεις παρατηρήσεις οφείλουν να γίνουν.

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη προτείνει πρόγραμμα που προφανώς ξεπερνά το χρονικό όριο του ενός έτους. Διότι, φυσικά, οι αλλαγές, ειδικά στην φορολογία, δεν μπορεί να  ισχύουν για 12 μήνες. Αν υπάρχει σοβαρότητα, θα έχουν είτε μόνιμη είτε συγκριμένη μεσοπρόθεσμη διάρκεια τουλάχιστον τετραετίας ή πενταετίας – όπως είναι η πρακτική π.χ.  των ΗΠΑ.

Αν, λοιπόν, πρόκειται για πρόγραμμα ενός έτους στερείται κάθε ίχνους σοβαρότητας και η συζήτηση τελειώνει εδώ. Αν, όμως, πρόκειται για ένα πρόγραμμα, έστω τριών -τεσσάρων ετών, ώστε να μπορεί ο πολίτης να αισθανθεί την ανακούφιση και ο επιχειρηματίας να κάνει ρεαλιστικά σχέδια, τότε η εικόνα αλλάζει.

Δεν θα ασχοληθώ με τα νούμερα που κυριολεκτικά πέταξε ο Κασσελάκης. Όλα τα μεγέθη αυτόματα θεωρούνται ως αυθαίρετα καθώς δεν δίνεται η παραμικρή εξήγηση για το πως προκύπτουν. Στο σημείο αυτό ακόμη και στις «δόξες» του ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πιο προσεκτικός. Θα παρατηρήσω, έτσι,  μόνο ότι όλα τα έσοδα έρχονται από έκτακτη φορολογία: 900 εκατ. ευρώ από τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας, 715 εκατ. ευρώ από τα υπερκέρδη των εταιρειών διύλισης και εμπορίου, 1,647 δισ. ευρώ από τα υπερκέρδη των τραπεζών.

Βέβαια, η αναδρομική φορολογία είναι πάντα ένα πρόβλημα, αλλά ας το αγνοήσουμε. Βέβαια, οι υπολογισμοί μπορεί εύκολα να είναι λάθος (και είναι) αλλά ας το αγνοήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι στον πρώτο ένα χρόνο της εφαρμογής των προτάσεων, τα νούμερα «βγαίνουν». Μετά; Μετά τι γίνεται; Θα υπάρξει νέα φορολόγηση υπερκερδών; Είναι δηλαδή μόνιμο το συγκεκριμένο φορολογικό καθεστώς; Αν, λέμε αν, την δεύτερη χρονιά δεν υπάρξουν υπερκέρδη τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη; Θα πάρει πίσω τις ελαφρύνσεις; Ή θα βάλει νέα φορολογία και σε ποιους; Ή θα συμβούν και τα δύο;

Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ενδιαφέρον – όχι πως θα υπάρξει.

Ως δεύτερη παρατήρηση, θα είναι μεγάλο λάθος να θεωρηθεί πως επειδή τα έσοδα καλύπτουν τα έξοδα, η επίπτωση στην οικονομία είναι ουδέτερη. Πολλοί τεχνικοί παράγοντες θα παίξουν ρόλο, από την οριακή τάση για κατανάλωση μέχρι τους (περίφημους πια) πολλαπλασιαστές. Η εμπειρία και τα νούμερα, όμως, καταλήγουν  με  σιγουριά στο συμπέρασμα ότι το πακέτο Κασσελάκη θα είναι πληθωριστικό.

Τελευταία παρατήρηση, ευτυχώς οι πολίτες δεν θα έχουν την δυστυχία να γευτούν τις απατηλές υποσχέσεις που τόσο άκοπα, αλλά με περίσσιο στόμφο, πέταξε στην δημοσιότητα το κόμμα και ο αρχηγός του. Κι ας μην υπάρξει καμία παρανόηση: όλα όσα έταξε ο Κασσελάκης φέρουν τώρα πια και την επίσημη κομματική σφραγίδα. Δεσμεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά και το κάθε μέλος προσωπικά, είτε τα χαιρέτισε με χειροκρότημα είτε τα αποδέχτηκε με την σιωπή.

Σύντομα, πολύ πιο σύντομα απ’ ότι γενικά εκτιμούν στο  κόμμα, θα έρθει η στιγμή όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετανιώσει οικτρά για αυτό το οικονομικά έωλο και πολιτικά αχρείο κείμενο υποσχέσεων που έδωσε στην δημοσιότητα. Το 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ  πλήρωσε ακριβά το γεγονός ότι αγνόησε την φράση του Μένανδρου, «το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού». Για το τρις εξαμαρτείν ο ΣΥΡΙΖΑ ας βρει κάτι το σχετικό—θα του φανεί χρήσιμο. Η αγάπη μπορεί να το συγχωρεί. Η βλακεία όχι.

Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν ότι ο Έλληνας πολίτης έχει μνήμη ψαριού. Η εμπειρία της περιόδου 2019-2023 έδειξε, βέβαια, το αντίθετο. Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θεωρεί πως μπορεί να ξεπεράσει την κατάρρευση του υιοθετώντας στάση που ξεπερνά σε θράσος και ψέμα το «με ένα άρθρο, σε ένα νόμο», καλή του τύχη.

 Διαβάστε επίσης

Τέμπη όπως… Novartis